Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 18

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
fyrri. En guð má vita hverskonar kona þetta
er, sem hann svo árum skiftir hefir eigi þorað
að taka heim til sín. Það hlýtur að vera eitt-
hvað meira en lítið bogið við þetta hjónaband.
Og við hverju öðru er svo sem heldur að bú-
ast, þegar þessi ómannblendni sérvitringur, sem
eigi ber skyn á annað en grasafræði, flækir sig
í neti einhverrar slægviturrar spánskrar drósar,
sem kunna svo mætavel lagið á þessum fáráðl-
ingum. Hann hefði þó getað haft það svo gott
og rólegt hér, aumingjamaðurinn, hefði hann
haft vit á að velja sér heldur konu hér á landi
sér samboðna.«
Þannig töluðu hinar þroskuðu heimasætur
hvor við aðra í lægri nótum í heimilisbæ pró-
fessorsins, meðan hann var á ferðalaginu með
konu sinni. En þegar hann kom heim og þau
hjónin voru sezt að og höfðu heimsótt helztu
heimilin í nágrenninu og tekið á móti heim-
sóknum þaðan, hafði hin utiga kona unnið
sér hlýjan hug allra, sem henni kyntust, svo
alt hljóðskraf hætli um að prófessorinn hefði
verið ólánssamur í konuvalinu.
Unga frúin var svo lítillát og nægjusöm
þrátt fyrir auð og ættgöfgi, hún var svo vin-
gjarnleg og alúðleg við alla, einkum þá, sem
voru feimnir og uppburðarlitlir, og reynd-
ist svo ráðholl, hjálpfús og gestrisin, að hún
ávann sér von bráðar hylli og aðdáun allra
þeirra er henni kyntust.
Múlattakonan Anilla stýrði húsinu fyrir
hana að nokkru leyti, og hafði svipaða stöðu
á heimilinu og tengdamóðir, en hún var líka
söun fyrirmynd í þeirri stöðu, lét venjulega
lítið á sér bera, en var ávalt reiðubúin að
taka að sér hússtjórnina að öllu leyti í forföll-
um húsmóðurinnar.
Prófessorinn reyndi oftar en einu s'inni að
að fá fregnir af Melazzó, en það var árangurs-
Iaust, enginn vissi um hann. Öidukast við-
burðanna hafði um stund borið uppi þennan
kynlega, vilta yfirburðamann, en einnig skolað
honum brott aftur, enginn vissi hvert. Sá eini
maður, sem mun hafa minst hans með velvild-
arhug og þakklæti, var prófessorinn, þótt und-
arlegt væri. Prátt fyrir öll þau morð og mann-
dráp, sem hann vissi um hann, gat hann þó
eigi haft þá óbeit á honum, sem vænta hefði
mátt frá siðferðislegu sjónarmiði. — Hitt yfir-
gnæfði í huga hans, að hann átti þessum manni
að þakka þá beztu gjöf, sem hann l.afði hlotið
í heimi þessum — konuna sína.
ENDIR.
Brúðarför.
Eftir Fedór v. Zobeltitz.
(Framh.)
Það var nú þriðji dagurinn sem skýbólstr-
arnir hnykluðust saman uppi yfir víkinni og
brekkunum, og steyptu úr sér hverri steypi-
hvolfunni eftir aðra. Hér norður í löndunum
þolum við það nokkurnvtginn vel, þó að hann
rigni nokkuð við og við, en á ítaliu eru menn
svo vanir við sólskin og heiðviðri, að þeir
verða ókvæða við slíka dutlunga í tíðinni.
Himininn hangir grádimmur yfir víkinni og
kastar sama litnum ofan í sjóinn.
Vittoria gesthúsið hefir líka haft fataskifti.
Vimpillinn af turniium var horfinn, tjaldhim-
ininn úti á stéttinni var heflaður upp og borð
og stólar höfðu verið látin inn. Inni í aðal-
stofunni hafði verið lagt í ofninn, til þess að
bæta úr því, sem kuldinn úti fyrir gerði ilt.
Gestirnir höfðu tekið sér léttan morgun-
verð að ítölskum sið í borðsalnum, og hörfað
síðan aftur inn í herbergi sín. Deckern barún
sat einn inni í lestrarherberginu. Hann hafði