Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 5

ÚR BLÖÐUM jÓNS HALTA.
101
dauðs. En eg var orðinn svo sljór, að mér
fanst þetta verða svo að vera; eg var hættur
að hafa gaman af að lifa, og fanst það vera
bezt að deyja sem fyrst. Eg kæmist þá til
mömmu og Guðrúnar sálugu frá Skeri, og þá
mundi mér líða vel.
Aðra vikuna eftir fráfærurnar rölti eg eitt
kvöld á eftir ánum eins og vant var. Sól var
gengin undir heima, en skein svo fagurt yfir
fjallið á móti Skriðu. Rað var blæjalognog veðrið
hið yndislegasta. Sigga hafði mjólkað ein um
kvöldið, og verið lengi að því. Dætur þeirra
hjóna höfðu farið í kaupstaðinn með töður
sínum, og húsfreyja mjólkaði kýrnar. Eg hafði
því fengið að sofa með lengra móti, og borð-
aði matinn minn áður en eg fór. Eg ráfaði
svo upp í skarðið á eftir ánum og stöðvaði
þær, og fór svo að horfa um dalinn ofan úr
skarðinu. Sólarbirtan smáleið úr fjallinu, og
seinast varð hún affjalla. Mjótt þokuband belt-
aði sig um hnjúkinn á móti, en eg man hvað
dökt var yfir því þokubandi. Ærnar fóru að
bíta í skarðsbrekkunum, en voru heldur með
ókyrrara móti. Loksins fóru þær að leggjast
undir lágnættið. Og eg hnipraði mig þar inn
undir háan bakka í 'grasivöxnum skorningi. og
fór að sofa.
Eg veit ekki hvað lengi eg svaf. Eg hafð'
aldrei komið mér eins vel fyrir, — hniprað mig
eins notalega saman, Eg var nýbúinn að finna
þennan bakka með svo þægilegum skúta und-
ir. Hundurinn lá ofan á mér til hálfs, við höfð-
um yl hvor af öðrum. En svo hrökk eg upp.
v>ð það, að það var jarmað á bakkanum rétt
upp yfir mér. Hundurinn þaut upp og gjamm-
aði, og kindin stökk á burt svo hart, að baklc-
inn skalf. Eg þaut á fætur og skalf af kulda.
en því var eg vanur þegar eg vaknaði á nótt-
unni. En mér bra heldur en ekki við. Rað var
kominn kuldastormur og sótsvarta þoka, svo
eg sá ekkert frá mér.
Tvær eða þrjár ær voru þar á beit skamt
frá mér. Annað sá eg ekki af ánum.
Eg varð fyrst ærður og tryitur, og vissi
ekkert hvaðan á mig stóð veðrið. Eg vissi eigi
upp né niður — fann ekki svo mikið sem
hvort það var upp á móti eða hallaði undan
fæti. Rað hvíldi á mér einhver skelfileg hörm-
ung, eitthvert dæmalaust ráðaleysi. Eg stóð
einhvernveginn svo fjarskalega einn uppi þarna
í þokumyrkrinu og kuldastorminum. Eg' stóð
í keug, kaldur og skjálfandi, og starði á hund-
inn; hann var eina lifandi skepnan, sem mér
fanst nú eg ekki búast við illu af. Hundurinn
horfði á míg á móti, og dinglaði rófunni. Svo
gekk hann að mér og fór að flaðra upp um
mig.
Eg hrestist við þetta. Eg reyndi það þá í
fyrsta sinn, hvað hundarnir taka mönnunum
fram. Ekkert hrakyrði er vitlausara en kalla ó-
þokka í mannsmynd mannhunda. Hvað marg-
ir skyldu það vera, sem ekki mættu skammast
sín fyrir þann samanburð?
En eg var nú ekki búinn að reyna 'það
þá; eg var rétt að komast út í mannlífið, og
þetta var byrjunin.
Eg fór nú að átta mig á því, að vissara
væri að fara að líta eftir ánum. Eg var ekki
áttaviltur ennþá, og fór nú að hlaupa í kring
í skarðinu, og rakst á sumt af ánum við og
viðv Seppi gjammaði við og við, og þær
hrukku undan — allar hér um bil í sömu átt-
ina. Eg þóttist vita, að þær mundu hrökkva í
sömu átt og vant var. Eg var langan tíma að
leita innan um skarðið, og þóttist viss um að
það væru þar engar ær eftir.
En þokan var svo þétt, að eg gat aldrei
séð út yfir allar ærnar til þess að kasta á þær
tölu, Eg vLsi ekkert hvað framorðið var. Nú
vantaði sólina til að segja mér til. Eg seig
hægt og bítandi ineð þær ofan brekkurnar. Eg
kveið skelfing fyrir, ef það vantaði nú margt,
og eg yrði barinn. Mig skar innan af hu.igri,
eg var rennvotur í fæturna, það var altaf að
hvessa, og sleit regnhraglanda úr þokunni, svo
mig blánæddi af kulda. Eg þorði ekki að fara
heim og sá þó enginn önnur ráð. Seinast, þeg-
ar eg var kominn heim undir bæinn, stöðvaði
eg ærnar skamt frá kvíabólinu og lötraði heim.
Eg sá að það var farið að rjúka. Eg gekk