Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 15

FORLAGAGLETNI.
111
að lesa orð fyrir orð. Fyrst las hann nafn sitt
og síðan hægt og stamandi, eins og hann tryði
ekki sínum eigin augum: «Lússia de Saintpré.«
«Lússía— þér»— stamaði hann og blaðið
féll úr höndum hans. Það, sem hann fann til
við þessa óvæntu tippgötvun, voru eigi sælu-
tilfinningar. Petta kom svo snögt og óvænt, að
fyrst í stað var eins og hann fyndi til sársauka,
og það lá við að hann félli örmagna niður á
stól. En þá varð honum litið á konuna sína,
sem studdist skjálfandi og nábleik upp við
systur sína, og hann náði sér þegar aftur.
Hann gekk til hennar eg tók hana í faðm sinn
og hans horfna og nú afturfundna eiginkona
hallaði sér grátaridi að brjósti hans.
»Og rnunuð þér nú aldrei iðrast þessa?«
sagði hún um síðir, þegar hún loks fékk niál-
ið, og horfði á manninn sinn með tárin í
augunum.
Hann svaraði ekki, að minsta kosti ekki með
orðum, en kysti hinar bleiku, skjálfandi varir
hennar. Og það var eins og þær fengju hita
og lit við þá snertitigu. Og nú fyrst fór fögn-
uður og gleði að gera vart við sig í brjósti
hans, og vöktu sem óðast sannar sælutilfinn-
ingar t sálu hans.
»Og nú vil eg leika prest,» sagði baróns-
frúin brosandi en þó viknandi unt leið og hún
lagði hendur hjónanna saman. »Eg vígi ykkur
hér með til langs lífs, sem sé ríkt af ást, friði
og samlyndi.*
»Og eg legg blessun rm'na til af öllu hjarta
þeim orðum til sigurs,* var sagt í herbergis-
dyrunum.
Prófessorinn og systurnar litu undraudi til
dyranna. Par stóð baróninn. Og eftir að hann
hafði svarað hinni fagnaðarríku kveðju konu
sinnar, gekk hann til svila síns og þrýsti hönd
hans Fast og innilega.
»Pér getið ekki trúað því, hvað það gleður
fnig hjartanlega, hvað þessi leiðindasaga hefir
fengið heppilegan enda,» sagði hann. »Við
hjónin vorunt fyrst í vafa um, að kynblending-
urinn, frændi þeirra systranna, sem tók sér vald
til að ráða gjaforði Lússíu, skyldi einmitt hafa
hitt á að velja handa.henni þann eina mentaða
mann, sem þá mun hafa verið að finna í frum-
skógunúm í Mexikó. En þessi vafi hvarf þó
fljótt eftir heimkomu Lússíu, því að þá fór eg
að útvega mér nákvæmar upplýsingar um yður,
og voru þær allar yður til heiðurs og sæmd-
ar— og hinni ungu mágkonu minni til ánægju
og gleði,« bætti hann við og leit gletnislega
íil ungu konunnar, sem roðnaði út að eyrum.
«Og hún fékk aldrei nóg að heyra um mann-
inn sinn og starfsemi hans, þótt hún annað
slagið reyndi að dylja það. Og samt sem áður
hefir það valdið miklum erfiðleikum að fá
komið þessu hjónabandi í viðunandi horf. Pað
var með naumindum að hægt var að fá hana
til að fara hingað til baðstöðvanna með systur
sinni, eftir að við höfðum komist eftir, að
þér munduð fara hingað, því einhversstaðar
urðum við þó að fá ykkur til að kynnast.«
»En hvernig í ósköpunum gátuð þið þó
fengið að vita, hvar eg var niður kominn?«
spurði prófessorinn.
»Fyrst og fremst höfðum við hjúskapar-
samning ykkar með yðar fulia nafni undir, og
það, sem okkur vantaði að fá að vita, var auð-
fengið gegnum njósnara okkar í Englandi. Já
— á meðan þér voruð að leita að konunni yð-
ar í Englandi njósnaði eg eftir öllu um yðar
hagi, og hefi stöðugt síðan vitað hvað yður
leið.«
»Svo þér komuð til Englands meðan eg
dvaldi þar?«
»Sama kvöldið sem Lúsía kom til Liverpool
sendi hún okkur símskeyti um ferð sína, án
þess að nefna hjónaband sitt, en sagði oss
hinsvegar frá hinum hörmulegu afdrifum
frænda síns í Ameríku. Við urðum hrædd og
fórum þegar til Lundúna og símuðum til henn-
ar hvar hún gæti fundið okkur.
Enn|iá óttaslegnari urðum við þegar við sá-
um hana, og hún hné úrvinda af sorg og harmi
í faðm systur sinnar, og þó urðum við mest
undrandi, þegar hún fór að segja okkur að
hún væri gift ókunnum manni, og hvernig það
hefði atvikast. Alt þetta kom okkur mjög á ó-