Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Síða 7

ÚR BLÖÐUM JÓNS HALTA
103
með askinn minn og setti hann hjá mér og
sagði um leið, eins og hún var vön, stutt og
þurlega:
«Hana, hérna er askurinn þinn, Jónki —
hvað gengur að þér, barn, því ertu svona?»
Hún blíðkaðist ögn í svipinn.
»Skiftu þér ekkj af því, stelpa, haltu áfram
þínu verki,« sagði Hallur, greip askinn, tók
hann opinn, leit ofan í hann, setti hann á,gólf-
ið og sagði:
«Hjepp, hjepp!«
Hundurinn hans kom að innan og settist
þegar að askinum og lauk úr honum.
»Nú sérðu hvað þú hefur upp úr því að
ætla þér að svíkjast um við mig. Ogsnautaðu
svo undireins af stað og farðu að leita að án-
um sem vanta, og láttu mig ekki sjá þig fyrri
en þú kemur með þær.«
Rétt í þessu kom Ruríður inn með aðra
aska. Hún leit til mín um leið og húti gekk
hjá og sá hvað gerðist. «Rað verður þó að
staga í skógarmana hans áður en hann fer,«
sagði hún sneglulega, »það lafir ofan úr þeim
l^ðum.«
Hallur svaraði aðeins : »Hann skal fara eins
og hann er.«
Blóðrenslið var ögn farið að minka, en
mér var einhvernveginn öllum dauðilt.
Hallur þreif til mín illyrmislega og sagði:
>'ÆtIarðu ekki að fara, fyrst eg er búinn
að segja þér það ? Rú ætlar þó vænt’ eg ekki
að fara að standa uppi í hárinu á mér. í tilbót
°g gegna ekki?»
Hann hratt mér fram í baðstofudyrnar, en
eg slangraðist fram göngin. Hann fylgdi mér
eftir út á hlað og smárak fótinn aftan í mig
til þess að herða á mér.
Þegar út kom, sá eg að þokunni hafði létt
af á láglendinu, og flæktist þokubrúnin um
giljabotnana. Stormurinn var við það sama, en
mikið farið að rigna.
Eg tók prikið mitt og labbaði snöktandi
upp hjá kvíum. Blóðýrurnar hreyttust út úr
mér við ekkann.
Þegar eg kom að kvfunum, var Sigga bú-
in að mjólka fyrir. Hún glápti á mig og sagði:
»Pað er fallegt að sjá þig, barn. Því ertu
svona?«
»Eg á að fara að leita að ánum,« sagði eg
snöktandi, »Hallur er reiður.«
»Eg sá það —en kondu hérna út að lækn-
um, eg skal skola ögn framan úr þér.«
»Eg þori það ekki— Hallur stendur þarna
heima.«
»Ætlarðu ekki að skammast af stað, eða á
eg að finna þig betur?» kallaði Hallur grimd-
arlega heima —og eg þurfti ekki meira — eg
tók til fótanna upp skriðuna, eins og sá illi,
væri í hælunum á mér, en Sigga þreif föturn-
ar og hélt heim.
Svo ranglaði eg hægt og dragnandi, ráða-
laus og úrvinda, upp hryggina, upp í þokuna,
upp í skarðið. Eg hafði gleymt að kalla á
hundinn með mér— og mér fanst eg vera svo
dæmalaust einn. Eg vildi helzt bara leggjast
út af þar í hrakviðrinu— sofna, sofna og vakna
aldrei aftur.
En eg átti að leita að ánum. Eg sá ekkert
frá mér fyrir sótþoku, og stormurinn og hrak-
viðrið lamdi um mig. Regar eg var kominn
upp úr skarðinu, vissi eg ekkert hvert eg átti
að leita. Eg var orðinn holdvotur, og það
var svo hvast, að eg réði mér varla. Eg fann
að eg var alls ónýtur til þess að gera það,
sem eg átti áð gera, en að fara heim þorði
eg ekki fyrir mitt líf,— eg þóttist vita, að eg
yrði drepinn, ef eg kæmi heim ærlaus.
Og eg fór að manna mig upp til að leita.
»F*ær hafa ekki farið móti þessu,» hugsaði eg
með mér, «heldur hafa þær slegið undan.»
Og eg sló sjálfur nndan veðrinu upp úr skarð-
inu. Þegar eg var búinn að ganga æðistund,
vat eg orðinn ramviltur, og vissi ekkert hvert eg
var. að fara.
Og svona ranglaði eg langa lengi úndan
veðrinu, dragnaðist áfrain máttlaus af kulda,
hungri og hugraun. Eg var sannfærður um,
að eg mundi deyja þarna á fjallinu. Mér datt
í hug að setjast að, en gerði það þó ekki.
Sjálfsviðhaldshvötin hélt mér uppi, þó hún