Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 16

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
vart, og gerði okkur áhyggjufull og kvíðandi
utn hagi mágkonu minnar. Við bjuggum af-
skekt hjá frændfólki þýzka sendiherrans’og þar
gat konan yðar og múlattakonan, sem þjónaði
henni, hæglega leynst, meðan lögregluþjónarnir,
sem þér höfðuð sent, voru að leita þeirra. Hins
vegar notaði eg tímann, meðan eg dvaldi í
Lundúnum til að grafast cftir, hvaða maður
það væri, sem neyddur hefði verið til að gift-
ast mágkonu minni.«
»Skipslæknirinn sendi símskeytin fyrir mig
til mágs míns,« bætti Lúss'a við brosandi. «Eg
hafði að síðustu sagt honum alt um hagi mína,
og hvernig gifting okkar 'var til komin, og
hann hjálpaði mér til að komast til systur
minnar í Lundúnum.«
»Skollinn hafi hann«, hrópaði Walter skrýti-
lega reiður. »Eg hafði enga hugmynd um að
þessi ýstrubelgur myndi hafa siík hrekkjabrögð
í frammi. Hann hefir bókstaflega stolið fjórum
hamingjuárum af mínu stutta lífi; eg efast um
að eg geti nokkurntíma fyrirgefið honurn það.«
«Hann hélt að bráðabirgðarskilnaður væri
alveg nauðsynlegur,« sagði baróninn afsakandi.
Að hann varð svona langur, á fjórða ár, er
hinsvegar eigi honum að kenna, heldur eng-
um öðrum en minni kæru mágkonu. Rað var
ómögulegt að fá hana til að gefa sig fram við
maun sinn, og hinsvegar mátti þó eigi minn-
ast á hjónaskilnað við hana; þegar alt kem-
ur til alls, hefir hjarta hennar þó verið bund-
ið síðan hún sá yður,« sagði hann að síðustu,
og leit brosandi til hinnar feimnislegu mágkonu
sinnar.
«Og er þessu ekki eins varið með mig?-<
sagði Walter og lék sér við lokk úr hári
hennar.
«Nei,» svaraði Lússía, og yndislegur feimnis-
roði hljóp um andlit hennar, «mittveika hjarta
hefir talað þínu máli fyr en þú vissir um, góði
minn, nokkrum tíma áður en Melazzó hafði
hin afgerandi áhrif á forlög okkar.«
»Hvernig er það mögulegt?« spurði Wal-
ter undrunarfullur. «Hafðir þú séð mig áður
en giftingin fór fram?«
Pað kom alvörusvipur á ungu konuna, og
hún sagði:
«Já, og eg verð líklega að segja þér ár-
grip æfisögu minnar, svo þú fáir að vita alla
málavexti, og skiljir svo svar mitt.«
»Þarf eigi svaraði prófessorinn. «Eg veit
meira um fortíð þína, en þig grunar — og
það úr áreiðanlegum stað — frá Melazzó
sjálfum.«
«Svo,» sagði hún, «það var þó stuttu eft-
ir að þessi óttalegi maður hafði farið þess á
leit við mig, að verða konan sín, og eg í
vandræðum mínum og einstæðingsskap hafði
tekið þá föstu ákvörðun að firra mig lífinu,
ef eg kæmist eigi hjá svo hræðilegum forlög-
um á annan hátt. Eg dró engar dulur á þetta
við ofbeldismanninn, og eg mun hafa sagt
honum þetta á þann hátt, sem veruleg áhrif
hefir haft á hann, því hann hætti við áform
sitt og lét mig í friði.
»Litlu síðar en þetta gerðist, dvaldir þú
nokkra daga í nágrenni við hús það, sem mér
var haldið í sem hálfgerðum fanga. Pú varst
þá við athuganir þínar kringum kofann okkar,
og gegnum gluggann gátum við svo glöggt
séð þig og gefið þér gætur. En þú varst
stöðugt sokkinn ofan í þínar vísindalegu hugs-
anir og tókst því ekki eftir okkur. Við heyrð-
um líka margt gott um þig hjá gæzlumönn-
um okkar.
»Einum þeirra hafðir þú þá liðsint fyrir nokkru,
er þú hittir hann tViikið meiddan út í skógi,
þá hafðir þú hreinsað og bundið um sár nans.
Sömuleiðis hafði negrinn, sem var leiðsögu-
maður þinn, hrósað þér mikið við gæzlumenn
okkar, talað um hve góður þér væruð, og á-
valt reiðubúinn til að hjálpa öðrum — og að
þú værir alt öðruvísi en aðrir hvítir menn þar
umhverfis. Einu sinni sá eg þig sitja skamt frá
kofanum okkar, við að raða niður jurtum þín-
um. Við sáum glöggt, að þú varst ntjög þreytt-
ur, og satnt sem áður vanstu að þessu með
sýnilegri ánægju og af kappi, eins )g j)ú vær-
ir ólúinn. Mér var það sönn nautn að horfa á
þig» og að hugsa utn, hve blessunarríkt væri