Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 17

FORLAG AGLETNI.
113
að fást við jafn friðsamleg og saklaus störf,
sem engan skaðaði, en mörgum gat veitt gleði
og ánægju. Og gat verið þeim sem ræktu það
til yndis og ánægju, jafnvel í einveru og úti á
eyðimörku. Eg fékk þá þegar mikið traust á
þér, og var sannfærð um að þú mundir hafa
hjálpað okkur úr höndum ofbeldismannsins, ef
þú hefðir getað.
Svo liðu fáeinar vikur; þá kom Melazzó einn
dag til okkar, og kvaðst helzt vilja losna við
mig. Eg væri sér aðeins til byrði, og af mér
gæti stafað hætta fyrir sig. Hann sagði, að um
þessar mundir væri lærður maður á ferð þar
um skógana. Rað væri hægðarleikur fyrir sig
að taka hann til fanga, og svo vildi hann gifta
mig honum og senda okkur til Evrópu. Eg
greip höndunum fyrir andlitið og sneri mér
undan, en sagðist þó mundi alt til vinna til
að losast frá honum fyrir fult og alt.
En þegar hann var farinn, lá mér við að
örvinglast, svo ung og óreynd sem eg tfar,
hafði eg þd iieyrt í klaustrinu, að hjónaband-
ið væri heilagt, og eg varð svo óttalega hrædd,
en Anilla herti stöðugt að mér, og eg var svo
veik og ósjálfráð, eg hélt að eg mundi bráð-
lega deyja, og þá væri öllu lokið. —• Og eg
hafði þá innilega þrá og löngun að komast
til Evrópu áður en eg dæi, og fá að bera
beinin þeim megin Atlantshafsins.
Við giftingarathöfnina var eg nær dauða en
Hfi. Mér fanst þú aldre; mundir geta fyrirgefið
mér það ofbeldi, sem við þig hafði verið beitt,
og að þú mundir því ávalt hata mig. Eg vogaði
eigi að koma fyrir augu þín á skipinu, og því
meiri umhyggju og vinsemd, sem þú sýndir,
því meir skammaðist eg mín, og á endanum
féði eg það af að losa þig til fullnustu við
þessa byrði, sem þér nauðugum hafði verið
bundin. — Og þó er nú komið svo, vinur
minn, að þú verður að hugsa um, hvernig
Þér muni fu-ppnast að bera þessa byrði.»
»Konan mín, — elsku litla konan mín!»
saeði hinn gaefusami eiginmaður, drukkinn af
fögnuði, og fadmaði hana að sért svo höfuð
^ennar hvíldi við brjóst hans.
Hvernig líður Anillu?»] spurði hann eftir
stundarþögn, »lifir hún ennþá?«
«Ójá,« sagði baróninn, »hún bíður heima
hjá mér eftir hamingjusamlegum endalokum
þessarar sögu, sem hún var þó svo kvíðandi
fýrir, að eigi mundi enda eins og hún helzt
óskar; og hún heldur að enginn lifandi mað-
ur á jörðinni sé nógu góður handa Lússíu sinni.
og eg vil aðvara yður, herra prófessor, þér
fáið sama sem tengdamóður í húsið, sem eigi
lætur að sér hæða.«
vAnilla er ávalt góð,« sagði Lúsía mjúk
í máli.
»Já ef allar óskir þínar eru uppfyltar, »sagði
baróninn hlæjandi.
Kvöldið eftir skrifaði prófessorinn móður
sinni innilegt og hrífandi bréf, og bað hana
að láta gera við herbergi sín, því hann kæmi
heim kvæntur ungri, göfugri og mikilsháttar
konu.
Hann endaði bréfið með þessum orðum:
>'Þér hefir orðið að ósk þinni, kæra mamma.
Hafið hefir í sannleika fært mér konu, sem þú
mundir eigi hafa kosið yndislegri og elskulegri
handa drengnum þínum.«
Daginn þar á eftir skildu þær systurnar, sú
eldri fór með manni sínum til búgarða sinna,
en yngri hjónin lögðu af stað í langa brúð-
kaupsferð, og þegar henni var lokið, vitjaði
prófessorinn aftur heimkynna sinna. Bréf hans
til móður hans hafði vakið undrun og gleði.
Gamla konan sá á því, að sonur hennar var
ástfariginn og- ánægður með konu sína, og hún
var sjálf svo glöð og þakklát við forsjónina
fyrir það, að sonur hennar væri þó á endan-
um kvæntur.
Rað lá eigi ejns vel á fullorðnu heimasæt-
unum, sem bjuggu í nágrenni við gömlu kon-
una, og sumar hverjar höfðu eigi mist alla von
um að þeim mundi ú endanuin heppnast að
krækja í lærða sérvitringinn. Rær hleyptu hrukk-
um á nefið á sér við þessi tíðindi og urðu frem-
ur langleitar; þær sögðu sín á milli:
»Svo það er þá langt síðan hann hefir
gifst? Rað hefði hann nú raunar getað sagt
15