Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Síða 9

ÚR BLÖÐUM JÓNS HALTA.
105
og bezta móðir. Kaldan var horfin úr mér —
°g eg steinsofnaði þegar. Eg vissi mér var ó-
hætt hjá þeim.
Einar og Guðrún höfðu búið lengi í Hlíð-
arseli; þau voru þar tvö ein í kotinu, og leið
vel. Þau höfðu aldrei átt barn, en stundum
höfðu börn verið hjá þeim fleiri eða færri ár,
og þeim hafði aliaf liðið vel. Eg þekti þau
bæði, því að þau voru kunnug á Skeri.
Eg vaknaði ekki fyr en komið var fram á
dag morguninn eftir. Eg var furðanlega hress,
þegar eg vaknaði, en andlitið á tnér var sárt
og bólgið, og fæturnir sárir og hruflaðir. Eg
þoldi varla að stíga í þá.
Veðrið var betra, stormurinn minni og rign-
ingarlítið. Rokan náði ofan undir bæ.'
Þegar eg var nýlega vaknaður, kom Bjarni,
sonur Halls, þar ofan í dalinn að spyrja eftir
tvennu: eftir ánum og eftir mér. Einar gat
þess að ærnar hefðu komið saman við sínar
®r f gærkvöldi, og hann hefði haft þær inni
í nótt og látið mjólka þær, svo þær skemd-.
ust ekki. En um mig gat hann þess, að hann
hefði fundið mig hálfdauðan undir steini þar
uppi í brúninni í gærkvöldi, bólginn og blóð-
storkinn í framan og skóiausan, sokkalausan
og blóðrisa á fótunum — og það væri ekki
að tala um — eg væri ekki ferðafær fyrst um
sinn.
Bjarni varð hálfdaufur _við — hann hefir
víst skammast sín fyrir föður sinn. Ró bað
hann um að mega koma inn og sjá mig. Það
leyfði Einar honum.
Bjarni talaði ögn við mig og var göður
við tnig. Hann spurði mig að, hvenæregætl-
aði að koma heim aftur, og tók eg dauft í
að svara því. En Einar svaraði fyrir mig og
sagði:
< Hann fer ekki heim, rneðan hann er svona
iasir.n og svona útlítandi. Ekki fér hann ber-
fettur, og fötiu hans þ rfa að þorna áður.
^"gðu honum föðvr þíimm, að eg vilji helzt
i tta iinhver.u jó . hallan uaitn :,já f.áganginn á
l‘Oiium, áður en han.i ter ur mínum húsum.«
Svo leið sá dagurinn og nóttin. Mér hafði
aldrei liðið eins vel. Eg fékk að sofa út. Eg
var miklu betri daginn eftir; ef eg hefði haft
sokka og skó, hefði eg getað farið á fætur.
Um daginn kom Hallur á Skriðu ríðandi
með lausan hest handa mér. Slíku hafði eg
ekki búist við. Meira að segja, hann kom með
skó og sokka og föt, til þess að eg kæmist
heim. Hann var einstaklega auðmjúkur við Ein-
ar, og bað hann um að sleppa mér með sér;
það skyldi ekki koma fyrir aftur, að hann færi
svona með mig. Hann talaði líka við mig, og
var eins og hann vildi helzt horfa sem minst
framan í mig.
Eg veit ekki hvernig samdist með þeim
Einari og honum; en Einar sagði mér seinast,
að það væri réttast, að eg færi heim með Halli
í þetta sinn. En ef annað eins kæmi oftar fyr-
ir, skyldi eg óðara koma aftur. Svo fór eg þá
með honum.
Seinna frétti eg að Einar hefði riðið til
prestsins, og kært fyrir honum meðferðina á
mér hjá Halli, og að prestur hefði gert hon-
um alvarlega áminningu.
Víst var það að minsta kosti, að prestur-
inn kom að Skriðu sunnudagskvöldið eftir og
talaði lengi við Hall frammi í stofu.
En eftir það var eg ekki látinn sitja yfir
ánum nema á daginn. Reim var slept lausum
á nóttunni, þegar kom fram yfir túnaslátt, og
smalaði eg þeim þá á morgnana.
(Meira.)
Það var næsta undárlegt.
Frúin hefir verið út í bæ, og þegar hún kemur heim,
eru börninlháttuð; hún spyrþví undrandi: ^Hvernig
stendur á því, góði maður, að þú hefir látið börnin
fara að hátta ?
Prófessorinn (oftast viðutan): Þau trufluðu^starf
mitt, svo eg afklæddi þau og fékk þau til að fara
að sofa.
Frúin hissa: Og voru þau tilleiðanleg til þess?
Próf es so r i nn: Já, öll nema litli anginn til fóta;
hann ólmaðist og orgaði og lét eins og hann væri
tryltur, hann vildi hreint ekki í rúmið, en hann mátti
til seinast.
Fr ú i n: Pessi, þarna til fóta ?
Prófessorinn: Já.
F r ú i n: Því trúi eg líka vel. Það er hann Friðrik
litli, sonur nábúa okkar.
14