Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 21

BRÚÐARFÖR.
117
leysissvip hans. Andlit Schoddyns greifa hefði
vafalaust verið þess vert að taka eftir því, hefði
hann ekki sett á það þenna leiðindasvip af ásettu
ráði, — því að hver sem vel tók eftin, eins og
Plettov, hlaut að sjá að hann bar grímu, og
vildi gera það. Qreifinn var um það bil hálf-
fertugur að sjá, en var ellilegri útlits. Pað
helzta var að ennið var hátt og benti á hugs-
unarkraft, gagnaugun voru stór, og hofmanna-
vikin há, og var hárið greitt yfir til hálfs. Aug-
un voru grænleit, og héngu augnalokin jafnan
þyngslalega ofan á þau. Nefið var stórt og
bogið, nasirnar kvikandi, mikill og langsnúinn
kampur á efri vör, munnurinn breiður en var-
irnar lágu fast saman. Kamparnir, kinnaskegg-
ið og hárið var ljósgult á lit; hann var kinn-
fiskasoginn, bar óaðfinnanlega hreint hálslín og
tindruðu þrír smáir demantar í brósthnöppun-
um. Hann var búinn dálítið að enskum sið
en bar sig mjög fyrirmannalega, og var alger
snyrtimaður alt ofan frá hárinu og fram á tær
á gljáskónum hans.
«Jæja þá, Plettov minn góður,« sagði
Schoddyn í kæruleysisróm og fitlaði við band-
ið á glerauganu sínu, «þér viljið vita hvernig
því reiddi af, hvort hún hrepti hann, eða hann
hana eða ekki. Nú, eiginlega þarf eg ekkert
að vera að skýra yður frá því, því að þér haf-
ið líklega séð það í gestabókinni að ungfrú
Doning er ekki enn orðin frú Altenkrögel —
og svo eruð þér nú líka, góðurinn minn, bund-
inn svo yndislega snoturri konu, að mér finst
þessi áhugi yðar um hag Körlu vera fast að
því — hegningarverður.*
Plettov hleypti brúnum og sló óþolinmóð-
lega flötum lóíanum ofan á flosfóðrið á hæg-
indastólnum.
«Látið mig um það að semja við samvizku
nn'na, Schoddyn greifi,» sagði hann snögglega,
«við höfum annað merkara um að tala en fást
við þau heilabrot. Eg veit það vel, að yður
var ekkert um það að* tilviljunin lét okkur rek-
ast hér saman og kynnast að nýju. — Pér
hljótið að hafa yðar ástæður til þess, ástæður,
sem ekki koma mér- við og mig iangar ekkert
til að vita En það sem mig snertir sjálfan, og
sem eg bið yður að skýra mér frá, það eru
orsakirnar, sem urðu til þess að ekkert varð
úr þessari fyrirhuguðu giftingu þeirra Jeskó v.
Altenkrögel og ungfrú Doning.«
«Góði herra Plettov,« svaraði Schoddyn
hörkulega, án þess þó að breyta því hvað
hann lá letilega á stólnum, «mér þykir þér
gerast . heldur heimtufrekur. Rifjið þér það upp
fyrir yður, vinur góður, að sú var tíðin, að
enginn stóð yður nær en eg, og eg hef oftar
en einu sinni komið fram við yður sem samur
vinur. Pað virðist svo, sem þér hafið gleymt
því í dag. Hvað viljið þér eiginlega heimta af
mér? Að eg fari 'að segja frá innilegum ættar-
málefnum, sem yður koma lítið . við — getið
þér láð mér það, þó eg færist undan því?«
Plettov spratt upp og stóð rétt frammi fyr-
ir greifanum.
«Ef þér hafið í raun og veru verið vinur
minn, eins og þér segið, Schoddyn greifi,*
sagði hann í geðshrxringu, »þá ættuð þér að
skilja, hversvegna eg spyr, og vera fús á að
svara mér. Pér voruð það, sem sögðuð mér
að Karla Doning ætlaði sér að giftast samn-
ingsgiftingu vegna ættarhagsmuna, og urðuð
þannig til að svifta mig allri von og ofurselja
mig volæðinu— því volæði, herra greifi, sem
enginn getur bætt úr með gullhrúgum eða
glæsimannalífi. Segið þér mér nú frá dögun-
um, vikunum, mánuðunum löngu, sem liðu
eftir þetta, þessa hörmungarfullu stund. Pján-
ingar þess tfma gefa mér fulla heimild til þess
að spyrja eftir því, hvers vegna ungfrú Don-
ing giftist ekki frænda sínum, og hversvegna
hún samt hefur látið mig fara og ekki viljað
sjá mig.»
Schoddyn bar gleraugað upp að auganu,
góndi á Plettov og hristi höfuðið.
«Tvei tvei, Plettov, ekki vilja sjáyður—en
hvað þér talið ruddalega. Pér æsið yður upp
það veit guð, meira en fyrirfólki sæmir, og þó
eruð þér skapaður glæsimenui frá hvirfli til
ilja. Nú, en fyrst yður irðist dauðliggja svona
á því að vita alt um hagi Körlu, og eg býst