Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 12

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
erfðasynd, sem er jafngömul mannkyninu. Eg
varð bæði sár og gramur, og eg veit ekki
hvað — yfir því að systir yðar brosandi, og
að því er mér þá virtist tilfinningarlaus hlust-
aði á játningu mína, sem olli mér svo mikils
sársauka að bera fram. Nei, stúlkan, sem eg
var neyddur til að giftast, hefir alis eigi verð-
skuldað neinn ómildan dóm af mér. — Hún
hefir hins vegar, þrátt fyrir hörmulegar kring-
umstæður, sem hún barnung rataði í, komið
fram sem hreinlíf og mjög siðsöm stúlka, og
sýnt miklu meiri festu og kjark, en hægt var
að búast við af henni svona ungri.
vAllir, sem kyntust henni, fengu hlýjan hug
til hennar, og hún hafði eitthvert töfravald yf-
ir hinum vilta manni, sem hélt henni sem fanga.
Og eg sjálfur, sem hvorki hafði talað við hana
eða fengið að sjá andlitssvip hennar, varð þó
að bera hlýjan hug til hennar, og mig tók
sannarlega sárt til hennar, þótt hún vekti eigi
hjá mér sanna ást. Til hennar hef eg aðeins
fundið síðan eg kyntist systur yðar, en eg
fann til bróðuglegrar viðkvæmni gagnvarl þess-
ari bljúgu og óttaslegnu ungu stúlku. Og eg
var hættur að hræðast það, að mega ef til
vill búast við að þurfa að búa saman við hana
sem eiginmaður, og var jafnvel farinn að vona
að sambúðin kynni ef til vill að verða þolan-
leg fyrir okkur bæði. Mig tók það sárt, þegar
hún strauk frá mér, og að hugsa til þess, að
hún kynni að þurfa að hrekjast rnilli ókunn-
ugra manna, og ef til vill veslast þar upp og
deyja. — Eg hefði viljað vinna alt til að bæta
úr raunum hennar, en—«
Hann þagnaði, hinar nær því gleymdu til-
finningar og hugsanir höfðu alt í einu vakist
upp, og urðu jafnlifandi og sterkar, eins og
þær voru fyrsta daginn, sem unga konan hafði
strokið frá honum.
«í gær mintust þér ekkert á þetta við okk-
ur,« sagði barónsfrúin, sem horfði með at-
hygli á prófessorinn.
«Af því að eg hugsaði ekkert um það þá,
og af því að eg þá var undir fargi minna ó-
þolandi kveljandi kringumstæða, sem æstu
mig þá í svipinn, gegn hinni saklausu orsök
þeirra. Og meðan öll hugsun mín og til-
finning eingöngu snerist um systur yðar,
hvernig gat eg þá farið að tala um hlýjar til-
finningar mínar til ahnarar konu, jafnvel þótt
þær væru eigi annað en sönn brjóstgæði.
»En það segi eg yður satt, frú, að oft hefi
eg þessi árin hugsað um aumingja horfnu
stúlkuna, og oft liefi mig dreymt hennar töf-
randi handartak, þegar eg lyfti henni upp í
vagninn. Oft hefi eg veitt því eftirtekt á al-
mannafæri, hvort þar væru engar ungar stúlk-
ur, sem hefðu jafn yndislegar hreyfingar og
hún hafði. Og hversu undarlegt sem það virð-
ist vera, þá hefir^ systir yðar hvað eftir annað
mint mig á hana. Hreimurinn í rödd hennar,
og hinir glansandi þárlokkar minna mig stöð-
ugt á þessa nettu,-barnungu stúlku, og mér
finst hún muni hafa háft svip og látbragð Lússíu.
Og þessar tvær persónur blandast saman í eina.
Yður tnun þykja það hlægilegt, en það er
nú samt satt, um leið og eg elska Lússíu, elska
eg í henni skuggamynd konunnar minnar..—«
Hann hafði beygt höfuðið meira og meira
meðan hann talaði, og rödd hans var sorg-
bitin og innileg. Barónsfrúin stóð með hönd
fyrir andlitinu, eins og hún væri að hlífa aug-
um sínum fyrir hinu sterkja lampaljósi. En
hver sem þá hefði getað séð framan í hana,
mundi hafa tekið eftir að hún brosti.
Svo lyfti prófessorinn höfði, og sagði með
meiri rósemi:
«Nú hefi eg hreinskilnislega skriftast fyrir
yður og eigi dulið bresti mína, og því vona
eg, að þér sýnið mér göfuglyndi og takið eigi
hart á brestum mínum, og talið máli mínu
við engilinn hana systur yðar, sem mér varð
óviljandi að særa og móðga.«
»Rað vil eg gera,« svaraði barónsfrúin blíð-
lega, »og eg er sannfærð um að Lússía mun
af öllu hjarta fyrirgefa yður. í rauninni hefir
hún heldur eigi verið reið við yður. Harmur
hennar stafar af raunutn þeim, sem hún hefir
ratað í. Hún veit, að þér hafið eigi á nokkurn
hátt viljað móðga hana, og hugsanir hennar
snúast því ?igi um yður.»