Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 19

BRÚÐARFÖR.
115
fært stólinn sinn að ofninum og sett fæturna
við ofngrindurnar. Hann hélt á afarstóru dag-
blaði, »Gazetta d’ Italia«, en það var svo að
sjá að hann hefði litið gaman af rifrildinu i
þinginu þar, því að hann starði yfir blaðið —
beint í eldinn.
Hann heyrði ekki að það var gengið til lians
eftir gólfábreiðunni, en hann hrökk saman eins
og undan rafurmagnsslagi, er hann fann að lít-
il og létt hönd lagðist á öxl honum.
»Náðuga frú—«
Deckern spratt upp, og þegar eldglampinn
var hættur að skína framan í hann, mátti bezt
sjá, hve litverpur hann var. Þreytudrættirnir í
kringum munninn og atigun gáfu þessu nauða-
ófríða, en aðlaðandi andliti einhvern angur-
semisblæ.
Og litla konan, sem stóð þarna frammi fyr-
ir honum í snyrlilegum morgunkjól úr dökk-
grænu flaueli, var ekki heldur eins lífleg og
rósfögur eins og fyrir nokkrum vikutn. Blóm-
inn var horfinn af vöngum hennar, það voru
taugakippir í augnalokunum með löngu augna-
hárunum, og hún herpti saman þriflegu var-
irnar, sem þó gátu brosað svo undurfagurt og
glaðlega.
Erna greip hægri hönd Deckerns og þrýsti
hlýlega að henni með sínum litlu höndum.
»Reiðist mér ekki, barún,« sagði hún með
hraða, »að eg ræðst svona að yður; eg má
til að tala við yður, þér eruð sá eini, sem get-
ið greitt úr vanda mínutn og sagt mér sann-
leikann.«
Hún dró hann út í gluggaskansinn. Regnið
lamdi í gluggann.
»Hvað er að með manninn minn, hann
Egon, vin yðar, Deckern?« hélt Erna áfram,
og æsingin í henni fór vaxandi eins og hún
befði hitasótt; »er hann reiður við mig?— og
fyrir hvað þá? Elska eg hann ekki enn eins
°g eg hef altaf gert, og er eg þá orðin önn-
Ur í hans augum? Rér þekkið Egon, góði bar-
uu, segið mér hvað gengur að honum— segið
mér alveg satt«.
Deckern leit undan — hann gat ekki horft
inn í tárvot augu þessarar ungu konu.
»Náðuga frú,« sagði hann hikandi, »eg held
þér gerið yður aðeins ímyndun um huga Egons.
Hvað ætti svo sem að vera að honum? Hann
er bara eitthvað illa andlega upplagður og
annað ekki. Rað eru ekki allir menn, sem geta
jafnt ráðið yfir vilja sínum og skapi, og mér
finst það vera betra og hreinskilnislegra að
koma fram eins og maður er, heldur en setja
upp grímu og halda leik fyrir vinum sínum.«
Erna hristi bjarta höfuðið ólundarlega.
»Pér hafið vífilengjur við mig, herra Deck-
ern — til hvers eruð þér að því? Finst yður
svo lítið til mín koma, að það sé ekki ómaks-
ins vert að segja mér satt?«
Deckern stokkroðnaði.
»Ó, náðuga frú,« sagði hann, »hvernig
dettur yður í hug að segja þetta? Eruð þér
ekki kona Egons, og er ekki Egon mér eins
og hann væri bróðir minn eða sonur minn?
Eg skal gera það, sem þér farið fram á, en
svar get eg ekkj gefið ýður upp á það, sem
ekkert svar er til við.«
«En segið þér mér þá að minsta kosti álit
yðar á Donings-mæðgunum og þessum kölska-
lega greifa. Mér finst einhvernveginn á mér,
að það séu þau, sem setja skilrúmið á milli
Egons og mín. Rað má vera að það sé eitt-
hvað af hjátrú í því með mér, en það breyt-
ir ekkert skoðun minni. Regar eg kom upp á
stéttina við húsið í Meta, þar sem við urðum
að tefja. og bíða eftir því, að gert væri við ól-
ina, kom alt í einu yfir mig einhver ógn og
hrelling, sem eg hafði ekki hugmynd um, af
hverju gæti sprottið. Nú hefi eg komist eftir
því af tilviljun, að Doningsfólkið hafði farið
þaðan rétt á undan okkur — hlýt eg þá ekki
að skoða þetta undarlega ónotakast, sem eg
fékk, eins og nokkurskonar forboða. Eg er barn,
Deckern, er það ekki? En eg get ekki gert að
því— eg hefi hina römmustu óbeit á þessu
fólki, sem þannig hefir lent á leið okkar,-
»Ef eg á að segja eins og mér finst, náð-
15*