Nýjar kvöldvökur - 01.05.1912, Síða 3

HYPATIA.
99
um alt þangað til hann er alhreinn og altær,
þangað til hann rennur saman við þetta mikla
ekkert, sem þó er altilveran.«
Fílammon hlustaði, eins og hann væri í
draumleiðslu. Hann gerði það sem hann gat
til að halda hugsanaþræðinum. En alt fór það
á ririgulreið fyrir honum. Hann var eins og í
álögum; og hann áttaði sig ekki fyr en Hypa-
tía var hætt að tala. Augun hennar tindruðu af
tárum. Allur líkami hentiar titraði við — svo
var hún hrifin. Hún stóð ögn við hreifingar-
laus og horfði út yfir nemendahópinn, eins og
hún vænti að sjá eitthvað svipaða hrifningu
hjá einhverjum þeirra. Svo reif hún sig upp
og mælti — og var ekki trútt um að sorgblær
væri í málrómnum: »Farið nú burt, nemend-
ur góðir. Hypatía hefur ekki meira til handa
ykkur í dag. Farið og hlífið mér — því eg er
ekki nema kona — við því að verða að kann-
ast við þá vanvirðu, að hafa gefið ykkur of-
mikið, að hafa lyft blæju hins dularfulla fyrir
augum, sem enn eru ekki nægilega hrein til
þess að geta skilið ljóma guðdómsins. — Lifið
heilir!«
Hún þagnaði. En óðara en Fílammon var
laus undan töframagni málróms hennar, spratt
hann upp og þaut út á strætið. En hvað hún
var fögur! En hvað hún var róleg og miskun-
söm við hann! Hvað hún var hugfangin af
öllu góðu og göfugu. Hafði hún ekki líka tal-
að um ósýnilegan heim, um von ódauðieikans,
um sigur andans yfir holdinu, alveg eins og
kristinn maður? Var þá svo mikið djúp stað-
fest á milli þeirra? Ef svo væri — hvernig gat
þá hennar þrá ómað undir í brjósti hans? óm-
að undir á sama hátt og bænirnar og kenning-
arnar í Lára? Ef ávextirnir voru eins — hlaut
þá ekki rótin að vera svipuð? Gat þetta ver-
ið falsmynd? Gat þetta verið þjónustusamleg-
ur andi frá djöflinum, klæddur í svona fagran
ljósengilsbúning? Ljós var það að minsta
kosti, hreinleiki, hreinskilni, hugrekki, alvara,
blíða, sem streymdi út frá augum hennar, vör-
um, látbragði .... Heiðin kona, sem afneit-
ar trúnni? . . , Hvað á þetta alt að þýða?«
En seinustu tilbrigðin, sem gerðu hann al-
veg ruglaðan, voru þó eftir. Pví ekki var hann
kominn nema lítinn spöl upp eftir strætinu,
þegar litli kunningi hans, daglaunamaðurinn
með körfuna, sem har.n hafði ekki séð síðan
hann hvarf í mannþröngina við leikhúsið, kom
blaðskellandi, másandi af hláupi, greip í hand-
legg honum og sagði óðamála: »Guðirnir
ausa oftast náð sinni yfir þá, sem sízt eiga
það skilið. Petta eru launin fyrir ósvífni þína,
flasfenginn, óskammfeilinn dóninn.«
»Snautaðu burtu,« sagði Fílammon; hann
langaði ekkert til að rifja upp kunningsskapinn
við hinn litla dyravörð.
»En sólhlífavörðurinn hélt fast í gæru-
skinnið. »Hypatía heimtar það sjálf, asninn
þinn,» sagði hann, »Pú færð að sjá hana— þú
færð að tala við hana— en eg, upplýsti mað-
urinn — vitmaðurinn — hlýðni maðurinn, —
sem tilbið haria — sem hef skriðið þrjú ár í
forarrennunni til þess að fá að snetta kyrtil-
skaut hennar aðeins með litla fingrinum — eg
- eg - eg - «
»Hvaða vaðall er þetta? Ertu vitlaus?«
»Hún vill fá að finna þig, æðisgengni munk-
ur. — Þeon hefur Sent mig. — Eg er utan við
mig af mæði og öfund. — .Farðu nú, eftirlætis-
goð ranglátra guða.«
»Hver er Þeon?«
»En hann faðir hennar, þöngulhausinn þinn.
Hann segir þér að koma í húsið til hennar á
morgun um þriðju stundu. Heyrðu og hlýddu.
Hana nú, þarna ryðst það nú út úr skólanum,
allur hópurinn. Og allar sólhlífarnar fara til
fjandans; Mikill ólánsgarmur er eg.«
Og hann þaut sem fætur toguðu til baka,
en Fílammon var ráðlaus af hræðslufáti og
löngunarþrá, og hljóp sem mest hánn mátti
heim til Serapejon, og skeytti hvorki um fólk
né fíla né vagna, sem fyrir honum urðu. Hann
hélt sprettinn af heim í hús patríarkans, hitti
Pétur lesara og bað titrandi um að fá að tala
við Kýrillos.