Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Side 8

224
NVJAR KV0LDVÖKUR.
þrjátíu ár — nú get eg loksins gert eitthvað
gott með þeim. Þó því aðeins, að hinn heil-
agi herra frá Hippó láti það ekki á sig fá, þó
hjálpin komi frá vantrúuðum manni.*
»Nei, vinur minn Rafael Ben-Esra,« svar-
aði Agústínus, »þvíað þú hefur í raun og veru
færst miklu nær guðs ríki.«
Rafael sneri sér þegjandi undan og reið
ólundarlega með félögum sínum, en hlustaði
engu að síður með mestu athygli á hvert orð,
sem Agústínus sagði, þegar hann var að lýsa
ástandinu þar í Kýrene með ómjúkum orðum,
og vandræðum þeim, sem af því stafaði fyrir
kristilega kirkju. Eftir hans ráðum hafði Maj-
órikus dregið þangað lið sitt og eftir hans
ráðum átti að nota það framvegis til þess að
verja suðurtakmörk landshlutans. Hann réð
Synesiosi til þess að fara sér hóflega og stilli-
lega, reyndi að draga úr vonleysi Majóríkusar,
tala dáð og dug í hermennina og efla þá í
kristilegu hugarfari, og virtist hafa viðeigandi
orð til handa hverjum manni, sem hann talaði til.
Reir komu heim um kvöldið með mikla
veiði og snæddu góðan kvöldverð. Síðan sett-
ust þeir að samtali, Ágústínus, Rafael Ben-Esra,
Synesios og Majoríkus, og töluðu saman alt
til dögunar; þá sáu þeir aftur, þegar birti,
hvað landið var í eyði lagt, og minti það þá
á að grípa til beittari vopna og þreifanlegri
baráttu. En Rafael hafði enga hugmynd um,
að á meðan hann beitti allri sinni fyndni og
lærdómi til þess að hrinda sönnunum spek-
ingsins frá Hippó, lá Viktoría á gólfinu inni í
herberginu þar fyrir innan með andlitið hulið
í slegnu, flakandi hárinu og úthelti brennandi
tárum og logandi bænum hans vegna, þegar
hún heyrði óminn af samtali þeirra berast að
hlustandi eyrunum. En hvað orðin voru, sem
öll hennar hamingja ög allar hennar vonir
voru undir komnar, megnaði hún ekki að
ráða í.
TUTTUGASTl OG ANNAR KAPITULI.
Aldéfli.
En hvar hafði nú Fílammon verið alla
þessa viku? Fyrstu tvo dagana lét hann eins
og villidýr í fangelsinu, kipti í járnstengur dý-
flissunnar, æpti og grenjaði og velti sér á gólf-
inu, Pað var árangurslaust fyrir hann að æpa
á Hypatíu, Pelagíu, Arsenios — á guð kallaði
hann ekki, Hann fann engin bænarorð, þorði
ekki að leita þeirra, því hvern átti hann að
biðja? Stjörnurnar, sem hann sá ekki? Eilífð-
ina, sem hann var búinn að týna ? Hægt og
hægt varð hann svo ruglaður og kvíðafullur,
að hann bað varðliðið miskunnar og grát-
bændi hvern fangavörð er framhjá gekk, að
hjálpa sér. Örvænting hans var svo sár, að hún
tók jafnvel á hina siðlausu Praka, og af því að
þeir vissu vel, hvernig herra þeirra var skapi
farinn, réðust þeir í að láta unglinginn í dýfl-
issunni bera í tal við hann. En þegar þeir töluðu
við Flammon og hétu honum hjálp, settu þeir
það upp að hann segði þeim, hvað hefði
komið fyrir hann — en þá var eins og tunga
hans lamaðist; hann gat ekki fengið af sér að
minnast á smán systur sinnar. í stað þess reyndi
hann að vekja meðaumkun þeirra með sárum
kveinstöfum, svo þeir héldu seinast, að hann
væri genginn af vitinu og reyndu að sefa hann
með skömmum og barsmíði. Svona var nú
vikan liðin, og það vantaði ekki mikið á að
Fílammon væri orðinn geggjaður. Pá opnuð-
ust loksins fangelsisdyrnar.
»Upp með þig, vitleysingur,« kallaði rudda-
leg rödd, »og þakkaðu guðunum og náð vors
göfuga landsstjóra, því hann gefur öllum band-
ingjum frelsi í dag. Eins fallegur piltur eins og
þú lætur líklega ekki undir höfuð leggjast að
gera þér glatt í heiminum, fremur en skítugu
fantarnir.«
Fílammon góndi framan í hann og skildi
ekkert í því sem hann sagði.. »Hefur hún dans-
að sjávarlöðurdansinn?« sagði hann.