Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Qupperneq 9

HYPATIA.
225
»Hún? Hver?« sagði fangavörðurinn og
var hissa.
j>Pelagía, systir mín,«
»Pað má guð vita; en það cr sagt að hún
dansi í dag aftur; en hraðaðu þér nú, strákur,
eg hef engan tíma til að hugsa um þessa há-
tíðaleiki. Nú hann er vitlaus enn, mannskrattinn,
fari hann bölvaður.«
Það var líka því líkast, því að Fílammon
stökk upp, hljóp fangavörðinn um koll, stökk
í gegnum þyrpingu af ræningjum og morðing-
jum utan við fangelsið og heim, þaðan í bað-
húsið, úr baðhúsinu í leikhúsið og settist þar,
án þess að taka eftir því að það var troðfult,
á neðstu bekkjaröðina, til þess að geta verið
svo nærri leiknum, sem framast var unt.
Af tilviljun lá leið hans fram hjá sæti lands-
stjórans. Þarna sat Órestes í fullum embættis-
skrúða og — Hypatía hjá honum; fór þá held-
ur en ekki að fara um Fílammon. Hypatía hafði
aldrei verið jafnfögur; hún bar háa gullspöng
alsetta gimsteinum yfir enninu háa og fagra, og
konunglegan purpurahjúp yfir hinum hvíta,
íónska búningi.
Hópur af kátum námsmönnum flyktist hlæ-
jandi utan um Fílammon, og áður en hann gat
áttað sig að fullu, byrjaði leikurinn.
í framsýn á leiksviðinu var fjöllótt eyðimörk.
Á leiksviðinu sjálfu voru nokkrir smákofar; fram-
an við þá stóðu um fimtíu svartir, lybiskir fang-
ar, menn konur og börn, skrýddir marglitum
fjöðrum og breiðum, hangandi leðurbeltum;
veifuðu þeir spjótum og tjörgum og horfðu
undrandi á alt það, sem þeim bar þar fyrir augu.
Þá gekk fram kállari og auglýsti það, að
Lybíar þessir hefðu gert uppreist á móti ráði
og þjóð Rómverja og hefðu því unnið til dauða;
en hans hátign landsstjórinn hefði nú ásett sér
að gera þeim dauðann auðveldari, svo að hann
ætlaði nú ekki að láta kasta þeim fyrir óarga-
dýr, eins og þeir ættu skilið, heldur ættu þeir
nú að berjast fyrir lífi sínu.
Nú var blásið í lúður og gefið merki til
atlögu. Gekk þá fram hópur skylmingamanna,
jafnmargir Lybiunum, fram úr öðrum hliðar-
göngunum við sviðið. En þá þegar leyndist
það engum, og því síður Fílammoni og Hypa-
tíu, að leyfi það, er föngunum var gefið, að
berjast fyrir lífi sínu, var ekki annað en hið
versta spott. Þeir höfðu aðeins lett kastspjót,
en voru að öðru hlífarlausir og naktir, en
skylmingamennirnir voru albrynjaðir og vopn-
aðir stórum sverðum. Höfðu þeir því ekki
annað fyrir en höggva hina niður sem hrá-
viði.
Fílammon fann að sér ætlaði að verða ilt
og ætlaði út, en mundi þá eftir Pelagíu og
fann að hann varð að sitja kyr og bíða, sjá
hvort annað enn verra væri í vændum en kom-
ið var.
Svo heyrðust tónar úr smalahorni á bak
við fortjald, en svo kom fram Fortölugift
(Peiþó), mælskudísin, með kallaras'taf í hendi,
og leiddi hún með sér þokkagyðjurnar allar
þrjár. Fortölugift gekk síðan fram að altari
því, er stóð á miðjum söngpallinum og sagði að
herguðinn Ares væri ekki við, af því að mikil
herferð væri í ráði móti Rómi, Egyftalandi
og Alexandríu; hefði því Afrodíta látið að
boði manns síns, Hefestosar, og horfið heim til
hans. Ræðu þessari var tekið með tryllingsleg-
um fagnaðarlátum, og kom þá Hefestos hökt-
andi inn á sviðið með hamar sinn og töng á
öxlinni og á eftir honum hópur af eineygðum,
risavöxnum jötnum.
Svo var leiksviðinu breytt. Þar sást hof
eitt ljómandi fagurt, hálfhulið af suðrænum
trjálundum, og léku þar skógargoð og trjá-
dísir léttúðarleik sínn milli trjánna, en blikfagr-
ir fuglar flögruöu á milli þeirra, og voru þeir
bundir ósýnilegum þráðum. Hofshliðin opn-
uðust hægt og inn kom skrautleg kerra dreg- ,
in af hvítum griðungum; þetta var fararbrodd-
urinn af sigurför Afrodítu. Svo komu í langri
röð hinir fríðustu unglingar og fagrar konur,
tvö og tvö saman með kransa á höfðinu, klædd
í purpuraslæður, og leicldi hvort þeirra sitt
villidýr yfir leiksviðið; átti það að tákna sig-
urmátti fegurðarinnar. »Órestes, Órestes, heill
hinum háa landstjóra,« glumdi nú í gegnum