Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 11

HYPATIA
227
og fylgdu henni háðglósur, hótanir, blótsyrði
og lófaklapp, en hún lét sem hún heyrði
það ekki.
Um stutta stund var svo að sjá, sem allar
þessar töfralistir, sem Órestes hafði fundið upp
handa fólkinu, væru að engu orðnar. Óánægju-
og ólundarbiær virtist leggjast yfir manngrú-
ánn, og margir hinna kristnu stóðu upp og
fyltust iðrunar og andstygðar yfir því að hafa
horft á þessa viðurstygð. En skríllinn, sem hafði
nú svalað forvitni sinni, fór nú að nöldra um
heiðna grimd. Hypatia var alveg frá sér og
tók höndum fyrir andlit sér. Órestes einn var
maður vaxinn að mæta þessum vanda. Nú
varð að láta hrökkva eða stökkva; hann bauð
þögn með höndinni og hóf ræðu, Jsem hann
hafði búið sig vandlega undir:
»Makedonisku menn, látið eigi jafnlyndi
yðar haggast af dutlungum dansmeyjar þessar-
ar. Leikur þessi, sem eg hef sýnt yður, er að-
eins gleðilegur forleikur að alvarlegum viðburði,
sem heimtaði það af mér að safna yður hér
saman. Heyrið, þér inakedónsku menn, tíminn
er kominn, þegar þér eigið að hefja yður aft-
ur upp til þeirrar frægðar, sem Alexandría
sjálf er dýrlegasti votturinn um, til þeirrar
pólitisku afstöðu, sem geti gert yður að vold-
ugu heimsríki. Makedoniumenn, þér eigið enn
að drotna yfir þriðjungi jarðarinnar. Konung-
ar yðar skulu meta yður eins og frjálsborna
aðalsmenn, fara með yður sem borgara og
hetjur, sem hafið rétt til þess að kjósa yður
konung eða keisara sjálfir. Makedoníumenn,
vita skuluð þið að Hónóríus er ekki lengur
keisari, heldur situr nú Afríkumaður á keisara-
stólnum. Heraklían hefur unnið glæsilegan
sigur og — —«
Pá tóku köll fram í: »Pað er bölvuð lygi,
það hefur einhver logið þig fullan,« glumdi
við frá bekkjaröðinni, sem sérstaklega var ætl-
uð konum af lægri stigum. »Órestes lýgur,
því að Heraklían beið algerðan ósigur við
Ostía og er rekinn á flótta til Kartagóar.«
»Pað er lýgi — dauða og glötun yfir
þennan lygaloft,« grenjaði Órestes —hann varð
alveg ráðþrota við þessa truflun.
»Hvað er lygi? — Já, Órestes lýgur, eg er
munkur og kom með fréttirnar. Kýrillos hefur
vitað það, og það er enginn Gyðingur í allri
Alexandríu, sem ekki hefur vitað það í heila
viku að það var úti um Heraklían. Pannig
skutu fyrirfarast allir óvinir drottins. Svo skulu
þeir flækjast í sínum eigin snörum.«
Að svo mæltu ruddist munkurinn út í gegn
um kvennaþvöguna, þegar hann var búinn að
gera landstjórann að lygara. Dauðaþögn grúfði
yfir öllu samkvæminu. Svo gaus yfir uppþot,
sem Órestes reyndi að bæla niður en megnaði
ekki; hann var orðinn hás af lygum og svar-
dögum, og hann, sem ætlaði sér að verða
keisari, varð nú að skipa varðliðinu í kringum
sig og Hypatiu; en lýðurinn sópaðist burtu
eins og fis fyrir vindi og þyrlaðist út um allar
götur. Alsíaðar í borginni, á kirkjum, hliðum
og múrum hengu nákvæmar fréttir um hrak-
farir Heraklíans.
TUTTUGASTI OG PRIÐJI KAPÍTULI.
Glötuð lömb.
Pað var ljóta kvöldið eftir þessa slysahviðu
í höll Órestesar. Hann var eins og vitlaus
maður af vonbrigðum, reiði og hræðslu, og
enginn af þrælum hans þorði að koma nálægt
honum nema kaldverski geldingurinn, ritari
hans.
Hvað gat nú Órestes tekið til bragðs?
Kýrillos hafði kært hann, hver vissi hvað hann
hefði borið um hann til stjórnarinnar í Mikla-
garði? Órestes las ritaranum fyrir mótmæla-
skýrslu, en hann var skamt eitt kominn með
lygaflækjur sínar, þegar ritarinn tók fram í
fyrir honum og sagði: »Fyrirgefið, hái herra,
hvað eigum við að segja um hveitiskipin, sem
ekki eru farin enn?«
»Himin og helvíti — því hafði eg stein-
gleymt — segðu — að það hafi komið upp