Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Page 13

HYPATIA
229
hér átt þú ekkert erindi að vera,« sagði hann
eftir nokkra þögn. En þá sá hann undir fell-
ingum slæðunnar í rauðgula silkisjalið alkunna
— þá stökk hann á stúlkuna eins og ljón á
lamb og þrýsti systur sinni að brjósti sér.
Loksins tók hún til máls: »Eg hefði átt
að þekkja þig. Og þó finst mér eins og eg
hafi þekt þig síðan fyrsta daginn. Pegar eg
heyrði, hvað líkur þú værir mér, hoppað
hjartað í mér af fögnuði og rödd hvíslaði þv
að mér . . . en eg vildi ekki heyra hana. Eg
skammaðist mín . . . fyrirvarð mig fyrir að
horfa í augu þess bróður, sem eg hafði leitað
og þráð árum saman . . . Og var ekki von eg
skammaðist mín?« Hún sleit sig úr faðmi
hans og fleygði sér til jarðar. .Sparkaðu mig
með fótunum,« æpti hún, »formæltu mér . .
en um fram alt, slíttu mig ekki frá honum.«
Fílammon hafði ekki hörku í sér til að
svara, en óánægjan kom fram í svipnum.
»Nei, gefðu mér nafnið, sem hann gaf
mér og eg á skilið — en slíttu mig ekki frá
honum. — Berðu mig, eins og hann barði
mig — alt — alt — bara ekki skilnað.«
»Hefur hann barið þig? Guðs bölvun
bytni á honum.«
»Ó, bölvaðu honum ekki — ekki honum
— ekki honum. Hann hefur ekki nema stjak-
að við mér, og eg var skuld í því — enginn
nema eg. Eg vakti gremju hans — hafði brigzl-
yrði við hann. — Eg var utan við mig. O,
því sveik hann mig? Pví skipaði hann mér
að dansa?«
• Hefur hann svikið þig? Pú hefur séð yf-
irsjón þína. Skildu við hann. Honum er það
mátulegt.*
Pelagía horfði á hann með ástúðlegu brosi:
»EIsku bróðir, þú þekkir ekki ástina, auming-
inn.«
r »En elskar þú mig ekkijíka, systir mín?«
! »Pig? jú, en ekki eins og hann. En slepp-
um því. Pú getur ekki skilið það.« Pelagía
tók höndunum fyrir andlit sér. »Eg verð að
gera'það. Eg hlýt. Eg vil öllu hætta — alt
umbera vegna ástarinnar, Farðu til hennar —
vitru konunnar, hennar Hypatíu. Hún elskar
þig. Eg veit hún elskar þig. Á þig mun hún
hlusta — ekki mig.«
»Hypatía? Veiztu ekki að hún sat eins og
myndastytta hjá . . . í leikhúsinu?
»Hún mátti til, Órestes lét hana engan frið
hafa. Mirjam hefur sagt mér það, eg hef lesið
það sjálf út úr andliti hennar, þegar eg gekk
fram hjá henni; hún var bleik sem vax og
titraði öll og skalf. Ó, farðu til hennar —
segðu hénni eg skuli gefa henni alt sem eg á,
gimsteina, peninga, föt og hús. Segðu henni
að eg biðji hana fyrirgefningar, að eg biðji
hana að kenna mér dygð og speki, til þéss
að heimurinn læri að virða mig og elska eins
og hana.«
Fílammon þaut þegar af stað til Hypatíu.
Par var alt á ringulreið, súlnagöngin full af
hermönnum og húsið í uppnámi. Loks gekk
þjónustumær hennar hjá, og bað hann hana
að skila boðum inn til hennar. En mærin
sagði að hún hefði bannað strengilega að
hleypa nokkrum inn til sín. Pó fór hún inn
með erindi Fílammons og kom út aftur stundu
síðar með bréf er hljóðaði þannig:
«Hypatía sendir kveðju elskuðum lærisveini
sínum. Eg keuni í brjósti um þig — og hvern-
ig má það öðruvísi vera? Eg þakka þér líka
fyrir erindi þitt, því það sýnir mér að þú
hefur ekki fengið óbeit á mér fyrir það, þó
eg væri við hina viðbjóðslegu leiki í dag. Eg
get sagt þér, hvað eg hefði tekið mér það
nærri, því að hinar fegurstu vonir mínar hvíldu
á þér og eg sá hina björtustu framtíð blasa
við þér. En spurðu sjálfan þig, hvort hún,
sem þú biður fyrir, verður ekki að verða betri
og alt önnur en hún er, áður en eg birtist
henni og geng í náið samband við hana —
spurðu sjálfan þig, hvort hún muni enn vera
orðin fær til þess að verða önnur manneskja
á þann hátt, sem eg á við? Eg má ekki vera
svo hörð við þig að reiðast þér fyrir erindi
þitt, og eg reiðist henni ekki heldur. Hún tifir
eins og náttúran knýr hana — hver getur leg-
ið svo fríðri og indælli veru á hálsi fyrir það,