Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Blaðsíða 16

232
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
inn,<' sagði Smiður. »F*að mundi hver Goti
gera í þínum sporum.«
»Vertu ekki að kvelja manngarminn að ó-
þörfu, vinur. Ef hann vill reyna að betra hana
í staðinn fyrir að refsa henni, má hann það
fyrir okkur. Ætlar þú að koma? En það segi
eg þér, að eg gef ekki þrjátíu silfurpeninga
fyrir b'f þitt, ef þú ætlar þér að koma annað
kvöld án þess að hafa duglega varðmenn. Alb
ur bærinn er í uppnámi, og Óðinn einn veit
hvað úr því verður og hverjir verða lífs að
tveim sólarhringum liðnum. En farðu hyggilega
að og bældu niður reiði þína — og hafðu
munka með þér.«
»Þetta er ekki rétt, Úlfur höfðingi,« sagði
Smiður, »þú rausar í ofmiklu.«
Fílammon bældi niður reiði sína og svar-
aði: »það skal verða svo.«
»Eg hef unnið veðféð, Smiður,« sagði karl-
inn og neri ánægjulega saman lófunum. Svo
hlömmuðu þeir út. Urðu allir hræddir er sáu
til þeirra, börnin hljóðuðu og hundarnir geltu,
þegar þessir risavöxnu menn gengu hjá,
»Rað er ekki komið allra daga kvöld enn,
Úlfur. Við sjáum til á morgun.«
Eg vissi hann mundi standa sig,« sagði
Úlfur, »og hann er góður drengur.«
»Og hvergi smeikur að ganga í bardagann.
Nú það verður sitt hvað til að gera Og hann
er drengskaparpiltur. Rað hef eg vitað iengi.
En að standa sólarhring á sama stað átti aldrei
við hann. Nú mundi hann varpa frá sér sverði
sínu, ef þessari Pelagíu tækist að ná honum
aftur í vébönd sín.«
»Pað er engin hætta. Hennar örlög eru nú
ákveðin. En sjáum til — þarna er mannþyrp-
ing við hliðið. Við verðum að fara inn um
bakdyrnar.«
A? Skríða fram með skurðinum eins og
rotta? Eg held eg fari beina leið. Bregð þú
sverði þínu, gamli rekkur, eða flý þú ella.«
»Ekki i þetta sinn« — og með sverðin
nakin á lofti óðu þeir í gegn um mannþyrp-
inguna, sem sundraðist fyrir þessum jötnum
eins og lambahópur. (Meira.)
Nótt.
(Ljóð í lesmáli.)
Einn var eg — aleinn.
Rökkurdimman litlaus og skolgrá _dróst
jafnt og þétt fastara_og fastara saman utanum
mig éins og sorgirnar utan um raunamæddan
mann.
Og að sama skapi þrengist mér um hjarta-
ræturnar eins og einhver köld hönd tæki ut-
anum hjartað í mér og kreisti — kreisti —
kreisti — —.
Mér varð svo þungt — svo þungt — —.
Pað var eins og ótal iilir andar sveimuðu
í kringum mig og hvísluðu að mér orðum,
sem eg var hræddur við. —
Rökkurdimman hnipraði sig utanum mig
— mér fanst eg vera í fangelsi og veggirnir
færast nær og nær mér — ætla að kremja mig
í sundur.
Og svo rann hún saman í svart myrkur
— veggirnir komu að mér — svo fast að mér
— að mér fanst eg sitja fastur í myrkrinu.
Og þá leið mér betur — rökkrið boðaði
einhvern voða, og mér óaði við honum —
nú var hann kominn — og þá vissi eg hvað
hann var.
Pað var nóttin — dimma, þögula, svip-
þunga nóttin.
En eg hræddist hana ekki. Kyrðin hennar
sefaði hugann, friðaði hjartað, stilti geðsmunina.
Eg fann einhvern frið undir klæðafaldi
þessarar miklu og voldugu drotningar, móður
dagsins — móður lífsins.
Og eg dirfðist að líta upp. Og eg sá þá
sveipast um höfuð hennar Ijósblæju, blikandi
ótal röðulskærum litum, fljúgandi með Ijóss-
hraða um herðar hennar.
En á bak við þessa glitblæju himinbjarm-
ans sá eg ótölulegan grúa tindrandi Ijósa —
eins og það væru altsaman Ijós sem kveikt
væru til þess að lýsa mér á leið minni í ein-
verunni.
Daginn hafði eg aldrei óttast — og aldrei
hafði hann birt mér slíka dýrð himinsins.
Nei — nóttin varð til þess að sýna mér
dyrð himnanna, alveldi guðs.
Eg hafði séð inn í himininn.
- séð guð. -
— séð að hann var með mér.
Og eg fór óhræddur leiðar minnar.
X.