Nýjar kvöldvökur - 01.10.1912, Page 17

PRESTURINN í TWEED.
233
PRESTURINN í TWEED.
Smásaga frá Kanada eftir A. R. Broby.
í Ontaris er lítill, laglegur bær, sem heitir
Tweed; Moirafljótið rennur rétt neðan við hann,
en til hliðanna og á bak við hann gnæfa háir,
dimmir skógar. íbúarnir rækja nú störf sín í
allri spekt á virkum dögum og fara tvisvar í
kirkju á sunnudögum.
En svona var það ekki í Tweed fyrir 7 eða
8 árum, þegar eg kom þangað í fyrsta sinn.
Pá var »bærinns ekki annað en ein 50 klunna-
leg timburhús, ómerkilegur barnaskóli, þrír
eða fjórir veitingaskálar og stór og mikill dans-
salur. Og íbúarnir voru engir sérlegir spektar-
menn; það voru flest karlmenn, sem hjuggu
skóg á vetrum, fluttu svo á vorin timburflek-
ana niður eftir fljótinu til Belleville og gerðu
sér á sumrin alt far um að láta eigendur veit-
ingaskálanna og danssalarins njóta .sem bezt
af vetrarkaupinu — og svo einstöku sinnum
karlinn, sem sá um grafreitinn litla hinumeg-
in skógarins. Á haustin drukku þeir og döns-
uðu upp á það að borga, þegar betur stæði
á; annars voru þeir við fiskiveiðar og dýra-
veiðar, þangað til fór að snjóa. Pá tóku þeir
aftur til skógarhöggsins'.
— — Svo bar við einn góðan veðurdag
snemma vors, að ókunnur maður kom ti!
Tweed, og þá mátti nú segja að fólkið færi
að sperra brýnnar og glápa. í fyrsta lagi kvaðst
hann vera prestur, — og flytjendur orðsins sá-
ust ekki oft þar um slóðir — og í öðru lagi
gekk hann í síðum, svörtum frakka með háan
hatt, og af þessu fór póstmeistarinn, sem ann-
ars var álitinn að vera einna helzti maður í
bænum, að klóra sér vandræðalega í höfðinu.
Eg man eftir því, að einn sunnudagsmorg-
un, stuttu eftir að eg kom til Twéed, þá spíg-
sporaði eg niður götuna í tárhreinni manséttu-
skyrtu; það voru einu leifarnar af almenni-
legum fötum, sem eftir voru í koffortinu mínu.
Pá mætti eg eina lögregluþjóuinum, sem til
var í bænum; hann rak upp langt blístur,
þegar hann sá mig, svo kom hann til mín,
drap fingrinum á skyrtubrjóstið, dró annað
augað í pung og sagði dræmt, en ákveðið:
»Pú ættir að fara úr þessu, greyið mitt,
annars gætu þínir heiðruðu meðborgarar hald-
ið, að þetta væri ein af þessnm stálhlífum,
sem þola skot, og færu svo að reyna hvað
mikið hún þolir, og þá væri ekki gott að
segja um afleiðingarnar.« Eg tók á rás heim
til mín og fór í blóðrauða baðmullarskyrtu í
slað hinnar.
— Eg var því hálfhræddur um prestinn og
afdrif hans og var að reikna út í huganum,
hvað marga daga hái hatturinn hans yrði ó-
skaddaður.
»Hann kemnr vfst frá einhverri guðfræð-
inga-smiðjunni þarna niðri í Ottawa,« sagði
þriggja-fingra-VilIi og spýtti hæðilega um tönn,
»það er »trúboðið« sem hefur borgað farið
hans hingað; við erum heiðingjat, skiljið þið,
drengir góðir, römmustu og argvítugustu heið-
ingjar, sem þurfa að iðrast og gera yfirbót,
og svo á þessi uppdubbaði gleiðgosi að blása
trú og anda inn í okkar forhertu hjörtu; en
við skulum sjá til, — við skulum bara sjá til,«
og svo spýtti hann aftur og glotti íbygginn.
Og áheyrendurnir, sem höfðu hlustað á
með fulla gúlana af munntóbaki og blótsyrð-
um, drukku úr glösunum, litu hver á annan
og tautuðu: »Já, við skulum bara sjá til.«
Presturinn, hann var ungur, fölur, hár og
holdgrannur, eins og svo margir nýútskrifaðir
guðfræðingar eru; hann fór að rækja köllun
sína, hægt og hljóðlega, næstum því eins og
hann væri feiminn. Hann hélt samkomu i barna-
skólanum, en fáir komu þangað og þeir, sem
komu, voru að reykja pípur sínar og skvaldra
saman á samkomunni, taka fram í fyrir prest-
inum, ýmist klappa honum lof í lófa eða þá
30