Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Qupperneq 26

72
NÝJAR KVÖLDVÖKTJR
— Það er Payne, var svarað. Hlaupið
hingað svo fljótt sem þið getið. Hér er
sleðinn' og ekkert að honum.
— Guði sé lof! hrópaði Rogers. Okkur
er borgið. Herra Ranworth, heyrið þér,
— Payne hefur fundið sleðann. Hann
segir að hann sé í lagi.
'Svör Ranworths voru djúpar hrotur.
Þó að þeir héldu honum uppi steinsvaf
hann.
— Geturðu ekki komið með sleðann
hingað? kallaði Rogers.
— Nei, ertu frá þér? svaraði Paype.
Ég kann ekkert að fara með svona farar-
tæki. Takið nú til fótanna og komið.
— Getur verið að það sé réttast, sagði
Rogers við félaga sína. Taktu undir ann-
an handlegginn, Leslie. Guy getur hvílt
þig bráðum. Við skulum fá hann til að
ganga.
Hásetinn og Leslie leiddu Ranworth
milli sín og knúðu hann til að ganga,. þar
til blóðrásin örvaðist. Þá tók hann að
mótmæla, fyrst sljólega, en smám saman
ákafara, þar til hann fékk fulla rænu.
Hinir þrír urðu þó að styðja hann.
Það voru nærri þrjár enskar mílur
fyrir endann á flóanum og þangað, er
Payne hafði staðið. Þegar þeir áttu eina
mílu ófarna, kom hásetinn á móti þeim.
— Það var heppni fyrir ykkur,. að ég
fór, drengir, byrjaði Payne.
— Ég skal þakka þér ennþá meira, ef
þú villt hjálpa mér hérna, sagði Rogers
hvasst. Hann hafði neitað, að láta dreng-
ina komá í sinn stað. Þú skuldaðir mér
fimm krónur, svo að það var ekkert fall-
egt af þér að hlaupa frá okkur.
—Látum fortíðina eiga sig, sagði Pa-
yne og tók undir handlegg Ranworths.
Þeir gengu þegjandi um stund.
— Nú erum við komnir, sagði Payne
að lokum. Það er bezt að ganga hægt, hér
er svo hált.
Hann benti á allbreiða brekku, er hall-
aði niður að sjávarmáli. Varla tólf fet
frá ísnum lá sleðinn, bundinn að framan
og aftan, hér um bil í sömu stöðu og
þegar leiðangursmennirnir gengu frá
honum.
Hann hafði Iegið í skjóli við ísbrúnina,
og sú ein breyting var orðin, að brekkan
var lítið eitt brattari en áður, því að ís-
inn hafði eyðst neðan, undir vatnsborð-
inu.
— Ég hef gert ný þrep, hélt Payne á-
fram. Kannske ég hlaupi um borð eftir
kaðli. Það gæti ef til vill bjargað sum-
um okkar frá baði.
Tíu mínútum síðar var allur hópurinn
kominn út í hið litla skip. í hálfgerðri
leiðslu fengu þeir sér ögn að borða,, og
köstuðu sér síðan algjörlega máttvana
upp í rekkjurnar.
Nú gátu þeir hvílzt, án þess að eiga
á hættu að sofna dauðasvefni.
X.
Yftr íshafftð.
— Sprettið á fætur, piltar!
Leslie opnaði augun, þegar þessi á-
kveðna skipun ómaði um litla klefann.
Skipunin kom frá John Ranworth.
Svefninn hafði styrkt hann svo, að harin
hafði að fullu náð sínum gamla vilja-
þrótti. Leiðangurinn hafði ekki tíma til
að eyða einu einasta augnabliki framar.
Guy var enn jafn-syfjaður, þegar h'ann
var vakinn. Rogers og Payne voru óá-
nægðir og værukærir.
Sleðinn Iá enn við ísbrúnina, 'festur við
kaðlana tvo, en meðan piltarnir höfðu
sofið, óx halli brekkunnar, og var hún
nú orðin eins brött og rishátt húsþak.
— Við megum engan tíma missa, sagði
Ranworth. Við skulum koma sleðanum
upp á ísinn. Svo getum við borðað morg-
unverð á leiðinni.
Meöan hásetarnir drógu inn kaðlana.