Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Síða 35

-Jóhanrt Frímann:
Þegar eg var í munkaklaustri.
— Brot úr ferðasögu. —
Vorið 1926 dvaldi eg mánaðartíma í
Benediktínaklaustrinu Saint Maurice í
Clervaux suður í Ardenafjöllum. Þótt
dvöl mín þar yrði eigi lerigri en þetta, er
hún mér fyrir margra hluta sakir einn
hinn minnisstæðasti kafli æfi minnar. Eg
geri þessa klaustursvist að umræðuefni
í stuttri grein. Það er bæði, að eg hef
sjálfur gaman af að draga þetta vogrek
minninga minna undan sandi, áður en
nýir viðburðir og ný gleymska hefur náð
að má það gersamlega út, og eins er eg
ekki vonlaus um, að einhverjum kunni að
þykja dægradvöl nokkur að þessari frá-
sögn.
Eg tek það skýrt fram þegar í upp-
hafi, að eg geri enga tilraun til þess að
rita fræðilega grein um klaustur og
klausturlifnað, og því síður gefa nokkra
guðfræðilega skýringu á þessum merki-
legu fyrirbrigðum, né ræða kaþólsk við-
horf yfir höfuð. Til þess að slíkt mætti
takast, þyrfti sjálfsagt margar greinar á
borð við þessa,. og auk þess skortir mikið
á, að eg sé nokkur fræðimaður í þessum
efnum, því að kynni mín af klaustur- og
munkalifnaði eru bæði lítil og yfirborðs-
teg, en eg hirði ekki að fljúga með lán-
uðum fjöðrum að þessu sinni, með því að
tara í sparðatíning úr fræðibókum og
heimildarritum um þessa hluti, en kýs
heldur að leika að eigin brotasilfri, þótt
sundurlaust og ósamstætt sé.
Menn mættu ætla, að 19 ára ungling-
Ur> sem tékur upp á því að ganga í
klaustur, þótt ekki sé nema um stundar-
sakir, hljóti að vera óvenjulega trú-
hneigður og guðhræddur. Eg vil nú eng-
anveginn sverja fyrir alla trúhneigð, en
eg er þó hræddur um, að mér kippi að
því leyti í kynið til flestra landa minna,
að eg sé fremur tómlátur í trúarefnum
og alls ólíklegur til þess að Ieggja á mig
föstur og pyndingar vegna minnár eilífu
velferðar, og því síður vegna kaþólskra
dýrlinga og annarra helgra manna. Enda
verð eg að játa að örinur atvik — og af
allt öðrum toga spunnin — ollu því, að
eg Iagði af stað í þetta fremur óvenju-
lega ferðalag: Þennan vetur og þann
næsta dvaldi eg við nám í Danmörku.
Skömmu fyrir hafði faðir Jón Sveinsson,
eða »Nonni«, sem flestir íslendingar
kannast við, ferðast um og gist þýzk og
frönsk klaustur og flutt þar erindi uin
ísland og íslendinga. Munkarnir og á-
bótinn í Saint Maurice í Clervaux urðu
svo hrifnir af þeirri frásögn, að þeir
buðu honum að senda til sín nokkra unga
íslendinga, er kynnu að hafa hug á að
kynnast kaþólskri trú og ldausturlífi suð-
ur þar, og skyldu þeir hafa ókeypis dvöl
í klaustrinu um lengri eða skemmri tíma.
Sökum atvika, er hér skal ekki skýrt frá,
skrifaði Jón Sveinsson mér og bauð mér
að fara, og ef einhverjir landar mínir og
félagar vildu slást í förina, voru þeir og-
velkomnir. Af því varð þó ekki, heldur
réðist eg einn til suðurgöngu um Þýzka-
11