Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Side 46

Pierre Mille:
Járn-María.
Saga þýdd af Friðrik J. Rafnar.
Ég veit ekki hvort hún hefur nokkurn-
tíma átt nokkurt ættarnafn, svona eins
og annað fólk, sem annaðhvort ber nafn
föður síns, eða þá, ef ekki vill betur til,
móður sinnar. En lifnaðarhættir hennar
voru talsvert sérkennilegir og rákust
nokkuð víða á gildandi lög viðtekins vel-
sæmis. Braskarinn, sem flutti hana yfir
til Afríku, hafði komið henni af stað
með því að telja'henni trú um að ferðin
væri ekki nema eins og frá París til Ver-
sailles; um sjóferðina þurfti ekki að
tala, það þurfti bara að fara yfir ör-
mjóan fjörð, og eftir svo sem tvo tínja
yrði komið til lands, sem væri alveg eins
og Frakkland, nema bara að mennirnir
í Afríku væru miklu höfðinglegri í öllum
viðskiptum, heldur en heima. Þess vegna
var hún búin að standa í marga daga á
þilfarinu á öðru farrými, og stara full
af eftirvæntingu yfir hafflötinn og leita
að húsunum, kaffi-kránum og torgunum
á ákvörðunarstaðnum. Hún var samferða
tveimur öðrum stúlkum, Pasiphaé, stórri,
ljóshærðri stúlku, og Carmen, stúlku frá
Vallandi.
Eftir þriggja vikna ferð nam skipið
loks staðar við ósana á gulleitu fljóti.
Það var eins og jafnvel sólarljósið sjálft
væri mettað af þéttum raka, og það
fyrsta sem María tók eftir, þegar hún
kom á land, voru óteljandi krossmörk,
sem stungið var niður í blauta jörðina.
Þetta var þá bærinn, — fyrsta stöðin í
nýtekinni nýlendu, miðdepillinn í fram-
tíðarríki, þar sem sigurvegararnir bjuggu
ennþá í kofum, sem að mestu voru
byggðir úr leir, timbri og hálmi, og bú-
ast mátti við að þá og þegar flytu í burtu
af blautri jörðinni. En 500 hvítklæddir
og einkennisbúnir menn heilsuðu Maríu,
Pasiphaé og Carmen með háværum fagn-
aðarópum; menn glöddust yfir komu
skipsins, sem færði þeim kveðjur að
heiman, og yfir hvítu þrælasölunum, sem
fluttu þeim konurnar.
Carmen og Pasiphaé grétu.
»Við deyjum hér«, sögðu þær, »hér
deyjum við áreiðanlega«.
Þeim var fenginn bústaður, þar sem
þær áttu að halda til og selja sig. Það
var kofi, byggður um bambusreyr, og
veggirnir voi'u þaktir með gömlum aug-
lýsingum frá París. Það voru engir
gluggar á veggjunum, en myrkrið lá eins
og líkklæði yfir rúmfletunum. Nokkrir
af ágengustu mönnunum, sem þær ekki
þorðu að stjaka út, voru þegar komnir
inn úr dyrunum. ‘
»Hér deyjum við, deyjum......«
María horfði steinhissa á stúlkurnar,
án þess að skilja nokkurn hlut í, hvers
vegna þær voru að gráta og við hvað þær
vær.u hræddar. Það er oft mikil ógæfa að
vita framtíð sína fyrirfram, þegar ekkí
má sköpum renna. En María var að upp-
lagi svo áhyggjulaus og ætlaði engum
illt, að hún gat alls ekki skilið að neitt
væri að óttast. I París hafði hún ekki átt
sjö dagana sæla og oft lent þar í hætt-
um; hún hafði oft orðið að sofa á mis-
jöfnum stöðum og snemma kynnzt harð-