Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Side 22

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
seinasta bók hans hafði selzt svo vel, að
hún, sem að líkindum var glöggskyggnari
en hann í fjármálum, sá að þessi bráða-
birgðavandræði voru ekki alvarleg og var
því ekki eins mikið að hugsa um það mál
og hann.
»Ég býst við, að þið viljið fá kaffið inn í
skrifstofuna«, sagði Grace, »og ég vona,
að þið afsakið mig; ég verð að fara og tala
við frú Chandler um svo óskáldleg og ver-
aldleg málefni sem þvott og þvottahús«.
Hún kinkaði kolli til Kara, um leið og
hún fór út úr herberginu og strauk hendinni
létt yfir öxlina á John, er hún gekk fram-
hjá honum.
Kara horfði á eftir henni með aðdáun,
unz hún var horfin út úr dyrunum.
»Ég þarf að tala við yður, Kara«, sagði
John Lexman, »ef þér hafið fimm mínútur
afgangs handa mér«.
»Þér getið fengið fimm stundir, ef þér
viljið«, svaraði hinn glaðlega.
Þeir fóru nú inn í vinnustofuna. Stúlka
færði þeim kaffi og líkjör og setti það á
lítið borð nálægt arninum og fór svo út
aftur. Þeir töluðu fyrst um veginn og dag-
inn. Kara dáðist að því, hve herbergið var
vinalega vistlegt og skemmtilegt, og barm-
aði sér yfir að hafa ekki tekizt það með
fjáraustri, .að afla sér þessara heimilisgæða,
sem John Lexman hafði fengið með litlum
tilkostnaði.
»Ég býst við, að yður sé ómögulegt að
hafa rafljós hérna«, sagði Kara í spurning-
arróm.
»Algerlega ómögulegt«, svaraði hinn.
»Hvers vegna?«
»Mér þykir lampaljósið það arna miklu
skemmtilegra«.
»Það er ekki lainpinn«, mælti Grikkinn
seint og sönglandi og gretti sig ofurlítið.
»En ég hata þessi kerti«.
Hann sveiflaði hendinni í áttina til arin-
hillunnar, þar sem sex stór vax-kerti stóðu
í tveimur vegg-stjökum.
»Hvers vegna í heiminuin hatið þér
kerti?« spurði John hissa.
Kara svaraði því ekki undir eins, en yppti
öxlum. Svo sagði hann:
»Ef þér hefðuð einhvern tíma verið bund-
inn fastur á stól, og við hliðina á stólnum
hefði staðið dálítill kaggi fullur af púðri, og
ofan í púðrið væri stungið litlu kerti log-
andi, sem brann og styttist í sífellu — Guð
ininn góður!«
John Lexman varð alveg hissa, er hann
sá svitann spretta út á enni gestsins.
»Það virðist býsna spennandi«, sagði
hann.
Grikkinn þurrkaði sér um ennið með-
silkivasaklút og var dálítið skjálfhentur.
»Það var nú ofurlítið meira en spenn-
andi«, sagði hann.
»Og hvenær vildi þetta til?« spurði rit-
höfundurinn með forvitni.
»1 Albaníu — fyrir mörgum árum síðan«,.
svaraði hinn. »En þessir djöflar eru alltaf
að senda mér áminningu um þennan við-
burð«.
Hann gerði enga tilraun til að skýra frá,
hverjir »þessir djöflar« væru, eða af hvaða
ástæðum hann lenti í þessu ægilega öng-
þveiti, heldur skipti umræðuefni með ásetn-
ingi.
Hann reikaði um stofuna og gekk franr
með bókaskápnum, sem fyllti alveg einn
vegginn, og nam staðar öðru hvoru til þess
að lesa á kili eitthvert bókarnafnið. Allt í
einu dró hann út þykkt bindi.
»Wild Brazil«, las hann, »eftir George
Gathercole — þekkið þér Gathercole?«
John var að fylla pípu sína úr stórri,
blárri krukku á borðinu og kinkaði kolli.
»Hitti hann einu sinni — mjög ómannblend-
inn náungi. Mjög fáorður og — eins og
flestir þeir, sem sjálfir hafa séð og fram-
kvæmt, — minna gefinn fyrir að tala um
sjálfan sig heldur en nokkur maður annar^
sem ég hef rekizt á«.
Kara leit i bókina og hnyklaði brýrnar