Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Side 26

20
NÝJAR kvöldvökij r
Hann rétti hinum bréfið, og Kara las
það í hljóði.
»Vissara að taka marghleypuna með yð-
ur«, sagði hann, um leið og hann rétti Lex-
man bréfið aftur.
John Lexman leit á úrið.
»f>að er heil klukkustund eftir ennþá, en
ég þarf nærri því tuttugu mínútur til þess
að koinast til Eastburn Road«.
»Ætlið þér að hitta hann?« spurði Kara
hálf hissa.
»Vissulega. Ég get ekki látið hann konra
hingað heim og gera uppþot, en það er
sennilega það, sem hann ætlar sér, þorpar-
inn sá arna«.
»Ætlið þér að borga honum?« spurði
Kara þýðlega.
John svaraði ekki. Það voru sennilega 10
pund alls til í húsinu, og ávísun, sem hann
átti að fá greidda daginn eftir, nam 30
pundum. Hann leit aftur á bréfið. Það var
ritað á pappír af óvenjulegri gerð. Yfir-
borðið var hrufótt nærri því eins og þerri-
blað, og sumstaðar hafði blekið drepið út
í pappírinn. Bréfinu hafði auðsjáanlega
verið stungið inn í umslagið í svo miklum
flýti, að sendandi hafði ekki tekið eftir
þessari óvenjulegu bruðlun með bréfsefnin.
»Ég ætla að geynra bréfið«, sagði John.
»Ég held það sé alveg rétt af yður. Vas-
salaró veit sennilega ekki, að það varðar
við lög að skrifa hótunarbréf, og þetta
myndi vera rnjög háskalegt vopn í höndum
yðar í vissum tilfellum«.
1 einu horni stofunnar var ofurlítill ör-
yggisskápur, og John opnaði hann með
lykli, sem hann tók upp úr vestisvasa sín-
um. Hann opnaði eina af stálskúffunum,
tók upp blöðin, sein lágu í henni og lagði
bréfið þar í staðinn, ýtti svo skúffunni inn
og aflæsti henni.
Meðan á þessu stóð, hafði Kara nákvæm-
ar gætur á honum, og var eins og að hann
hefði meira en venjulegan áhuga á því, sem
Lexman hafðist að.
Skömmu seinna bjó hann sig til ferðar.
»Ég hefði gjarna viljað fara með yður á
þetta nýstárlega stefnumót«, sagði hann,
»en því tniður hef ég í svo mörgu að snú-
ast. Lofið inér að brýna fyrir yður að taka
með yður marghleypuna, og undireins og
rninn dásamle'gi landi gerir sig líklegan til
að ganga nærri lífi yðar, skuluð þér taka
hana upp og láta hana klikka einu sinni
eða tvisvar. Annað né meira munuð þér
ekki þurfa að gera«.
Grace reis upp frá píanóinu, er Kara
kont inn í litlu dagstofuna, og tautaði nokk-
ur algeng orð um, að sér þætti leiðinlegt,
hve gesturinn hefði staðið stutt við. Kara
vissi svo sem nógu vel, að hér fylgdi ekki
hugur nráli. Hann var tnaður gersamlega
laus við ímyndunarveiki.
Þau spjölluðu saman dálitla stund.
»Ég ætla að gá að, hvort bílstjórinn yð-
ar er ekki sofnaður«, sagði John Lexnran
og gekk út úr stofunni.
Það varð ofurlítil þögn, er hann var far-
inn.
»Ég býst ekki við, að yður sé nein sérleg
gleði í því að sjá mig«, mælti Kara.
Þessi bersögli hans var all nærgöngul
fyrir hana, og hún roðnaði ofurlítið.
»Það mun alltaf gleðja mig, mr. Kara,
að sjá yður og hvern sem er af vinum
mannsins míns«, svaraði hún rólega.
Hann laut höfði.
»Það er alltaf talsvert að vera vinur
mannsins yðar«, mælti hann, og svo var
eins og hann allt í einu rankaði við ein-
hverju. »Ég þyrfti að fá með mér bók —
skyldi maðurinn yðar ekki vilja lána mér
hana?«
»Ég skal sækja hana handa yður«.
»Nei, látið mig ekki ómaka yður«, and-
mælti hann. »Ég veit, hvar hún er«.
Og án þess að bíða eftir leyfi hennar fór
hann út og skildi konuna eftir með þá ó-
þægilegu tilfinningu, að hann tæki sér helzt
til mikið sjálfræði.