Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Side 27

SAGAN UM SNIJNA KERTIÐ
21
Hann var varla heila mínútu burtu og
kom svo aftur með bókina undir hand-
ieggnum.
»Ég er ekki búinn að spyrja Lexman um
leyfi til að lána hana«, sagði hann, »en ég
er mjög hrifinn af höfundinum. Jæja, þarna
eruð þér þá«. Hann sneri sér- að John Lex-
man, sem kom inn rétt í þessu. »Mætti ég
fá að lána þessa bók um Mexico?« spurði
hann. »Ég skal skila henni aftur á morg-
un«. —•
— Hjónin stóðu í dyrunum og sáu aftur-
Ijósið á bílnum hverfa ofan eftir veginum
og gengu síðan þegjandi inn aftur í dag-
stofuna.
»Þú lítur svo þreytulega út, góði«, sagði
hún og lagði hendina á öxlina á honum.
Hann brosti dapurlega.
»Eru það peningarnir?« spurði hún með
áhyggjusvip.
Sem allra snöggvast var honum efst í
iiuga að segja henni allt af létta um bréfið.
En hann yfirbugaði þá freistingu, þar eð
hann vissi, að hún nryndi ekki vilja, að
hann færi út, ef hún fengi að vita sannleik-
ann.
»Það er ekkert sérstakt«, sagði hann.
»Ég þarf að fara til Beston Tracey og ná
í síðustu lestina. Ég á von á nokkrum próf-
örkum«.
Honum var meinilla við að segja henni
ósatt, og jafnvel svona saklaus lýgi og ó-
skaðleg var honum ákaflega ógeðfelld.
»Ég er hræddur um, að þér hafi hálf
leiðst hjá okkur«, mælti hann, »Kara var
■ekkert sérlega skemmtilegur«.
Hún horfði á hann með athygli.
»Hann hefur ekki breytzt sérlega mikið«,
sagði hún hæglátlega.
»Hann er dásamlega fallegur náungi,
hnnst þér það ekki?« spurði hann í aðdá-
unarróm. »Ég get ekki skilið, hvað þú hefur
séð í öðrum eins manni og mér, þegar þér
:stóð til boða maður, setn var ekki aðeins
auðugur, heldur einnig að öllum líkindum
laglegasti maðurinn í heiininum«.
Það fór hrollur unr hana.
Ég hef séð þá hlið á mr. Kara, sem ekki
er tiltakanlega falleg«, mælti hún. »Ó, John,
ég er hrædd við þann mann!«
Hann starði á hana steinhissa.
»Hrædd?« spurði hann. »Hamingjan
góða, Grace, hvað ertu að segja; Ég býst
við að hann myndi vilja gera allt mögulegt
fyrir þig«.
»Það er einmitt það, sem ég er hrædd
við«, sagði hún í lágum róm.
Hún hafði ástæðu, sem hún lét ekki upp-
skátt. Hún hafði hitt Renrington Kara í
fyrsta sinn í Saloniki fyrir tveimur árum
síðan. Hún hafði þá verið á ferð um Balk-
anskaga með föður sínum —- það var síð-
asti leiðangur þessa fræga fornfræðings —
og þá hafði hún hitt þennan mann, sem ör-
lögin höfðu kjörið til að grípa svo eftir-
minnilega inn í lífskjör hennar, — í mið-
degisverði hjá aineríska ræðismanninum.
Það gengu margar sögur um þennan
Grikkja, goðumlíkan að fegurð, um vel-
gengni hans og veldi og takmarkalausu
auðæfi. Var sagt að móðir hans hefði verið
amerísk hefðanney, sem albanskir ræningj-
ar hefðu hertekið og selt albönskum höfð-
ingja, er síðan varð ástfanginn af henni og
tók mótmælendatrú hennar vegna. Sonur
þeirra hafði fengið uppeldi sitt og menntun
í Yale og Oxford'og var kunnur af hinum
óhemjumikla auði sínum. Hann var eigin-
lega fullgildur konungur yfir fjallahéraði
uin fjörutíu enskar mílur utan við Durazzó
í Albaníu. Hann stjórnaði þar einvaldur og
bjó í afar skrautlegri höll, sein hann hafði
látið ítalskan húsameistara byggja handa
sér, og hafði allur útbúnaður hennar og
skraut verið flutt að frá helztu skreytingar-
miðstöðvum heimsins.
í Albaníu var hann kallaður »Kara Rú-
mó«, sem þýðir »hinn svarti Rómverji« —
alveg að ástæðulausu eftir því, sem næst