Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Page 29

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
23
glæsilega. Hann hugsaði sig um eitt andar-
tak. Svo sneri hann við og gekk hægt inn
í vinnustofu sína, dró út skrifborðsskúffuna
tók litlu marghleypuna og stakk henni í
"vasa sinn.
»Ég verð ekki lengi, ástin mín«, sagði
hann og kyssti hana og gekk síðan út i
myrkrið.
Kara hallaði sér makindalega aftur á bak
í dúnmjúkt bílsætið og raulaði vísustubb,
‘en bílstjórinn ók hægt og gætilega þennan
ókunnuga vegspotta. Það rigndi ennþá, og
Kara varð að þurrka móðuna af rúðunni til
Þess að sjá hvar hann var. Öðru hvoru leit
hann út uin gluggann, eins og að hann
byggist við að sjá einhvern, en svo brosti
hann allt í einu, er hann rankaði við sér og
niundi eftir, að hann hafði breytt hinni upp-
haflegu áætlun sinni og ákveðið að biðstof-
an á Lewes vegamótum skyldi vera rendez
vous (stefnumótsstaður).
Hér hitti hann líka lítinn náunga vafinn
UPP að eyrum í stóran yfirfrakka. Hann
stóð fyrir framan útbrunninn eldinn í bið-
stofunni. Maðurinn hrökk við, er Kara kom
11111 °g gaf honum bendingu um að koma
með sér út úr stofunni.
Hinn ókunni var auðsjáanlega ekki ensk-
Ur- Andlit hans var gulbleikt og tekið og
kinnfiskasogið, og skeggið ritjulegt og illa
hirt.
Kara gekk á undan honum alveg út á
yzta enda dimma brautarpallsins, áður en
hann sagði nokkuð.
»Þú hefir framkvæmt skipanir mínar?«
spurði hann í byrstum og önugum róm.
Hann talaði arabiska tungu og hinn svar-
aði á sama máli.
»Allt sem þú hefur fyrirskipað, Effendi,
hefur verið gert«, svaraði hann auðmjúk-
lega.
»Þú hefur inarghleypu?«
Maðurinn kinkaði kolli og klappaði á
■vasa sinn.
»Hlaðna?«
»Hágöfgi?« spurði hinn forviða, »hvaða
gagn er að marghleypu, ef hún er ekki
hlaðin?«
»Þú skilur þó, að þú átt ekki að skjóta
manninn«, mælti Kara.
»Þú átt aðeins að sýna honuin marg-
hleypuna. Til þess að vera viss ættirðu
helzt að taka úr henni skotin«.
Til allrar furðu hlýddi maðurinn þessu
og kippti upp lokinu að skotahylkinu.
»Ég skal taka við skothylkjunum«, sagði
Kara og rétti fram hendina.
Hann stakk þessum litíu sívalningum í
vasa sinn, og er hann hafði athugað skot-
vopnið, rétti hann eigandanum það aftur.
»Þú átt að ógna honum«, sagði hann.
»Settu marghleypuna fyrir brjóstið á hon-
um. Þú þarft ekki að gera neitt annað«.
Maðurinn stjáklaði órólega á pallinum.
»Ég skal gera allt sem þér segið, Eff-
endi«,' mælti hann, »en —«
»Það er ekkert ,en’«, svaraði hinn byrst-
ur. »Þú átt að framkvæma skipanir mínar
athugasemdalaust. Þú munt svo sjá, hvað
skeður. Ég verð við hendina. Vertu viss um,
að ég hef ástæður fyrir þessum leik«.
»En setjum svo, að hann skjóti«, tautaði
maðurinn órólegur.
»Það gerir hann ekki«, svaraði Kara
hressilega. »Auk þess er marghleypan hans
ekki hlaðin. Nú geturðu farið. Þú hefur
langa göngu fyrir höndum. Þú veizt auð-
vitað leiðina?«
Maðurinn kinkaði kolli.
»Ég er búinn að fara hana áður«, sagði
hann öruggur.
Kara gekk nú aftur að stóra Limousine-
bílnum sínum, sem hafði beðið dálítið frá
stöðinni. Hann sagði fáein orð við bílstjór-
ann á grísku, og maðurinn bar hendina upp
að húfunni.
II. KAPÍTULI.
Aðstoðar-lögreglufulltrúi T. X. Meredith