Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Qupperneq 35

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
29
um sínum með hlaðna skammbyssu. Annað
markvert atriði er það, að hafi hann ætlað
að herða að yður, það er að segja að sverta
yðui; í augum vina yðar og kunningja,
hversvegna velur hann þá að hitta yður í
myrkri á fáförnum vegi, en ekki heima hjá
yður, þar sem hann eðlilega hafði háska-
legasta takið á yður. Og að lokum, hvers-
vegna skrifar hann yður hótunarbréf, sem
eflaust myndi fella hann sjálfan í greipar
réttvísinnar og myndi hafa forðað yður frá
miklum og margvíslegum óþægindum, ef
hann hefði sjálfur ætlað sér að ráðast í ein-
hver stórræði?«
Hann bankaði með blýantsendanum á
bvítar tennur sínar og sagði svo allt í einu:
»Ég held að ég vilji sjá bréfið«.
John Lexman stóð upp úr legubekknum
og gekk yfir að skjalaskápnum, lauk honum
upp og ætlaði að fara til að ljúka upp
skúffunni, þar sem hann hafði geymt þetta
saknæina skjal. Hann hafði stungið lyklin-
um í lásinn, er T. X. varð var við undrun-
arsvip á andliti hans.
»Hvað er það?« spurði leynilögreglumað-
urinn skyndilega.
»Skúffan er mjög heit«, sagði John. Hann
*eit í kringum sig eins og til að athuga
fjarlægðina milli skápsins og eldsins.
T. X. lagði hendina á framhlið skúffunn-
ar- Hún var sannarlega heit.
»Opnið þér hana«, sagði T. X., og Lex-
uian sneri lyklinum og dró út skúffuna.
Um leið og hann gerði það, gaus allt í
e'uu upp dálítill logi. Hann slokknaði undir
eins og skildi aðeins eftir ofurlítinn reykj-
ar-hring, sem dreifðist frá skápnum út um
herbergið.
»Snertið ekki neitt í skúffunni!« sagði
T. X. snöggt.
Hann tók skúffuna gætilega upp og setti
hana inn að lampanum. Af innihaldinu var
ekkert annað eftir en hvít askan af blöðun-
um, er höfðu vafizt saman af hitanum, og
hitablaðra í málingunni, þar sem loginn
hafði snert hliðarnar.
»Ég fer nú að skilja«, mælti T. X. sein-
lega.
Hann sá annað og meira en þessa lófa-
fylli ösku, hann sá þá dauðans hættu, setn
vinur hans var staddur i. Hér var helming-
ur sönnunargagnanna Lexman í hag týnd-
ur og tapaður — óbætanlega.
»Bréfið hefur verið ritað á pappír, sem
er efnafræðilega útbúinn þannig, að hann
brennur upp til agna eftir vissan tíma í
saina vetfangi og loft kemst að honum.
Hefði því verið frestað aðrar fimm mínútur
að leggja bréfið í skúffuna, munduð þér
líklega hafa séð það brenna upp til agna
fyrir augunum á yður. Eins og nú var, hef-
ur bréfið verið orðið að ösku, áður en þér
opnuðuð skúffuna. En umslagið?«
»Kara brenndi því«, svaraði Lexman í
lágum róm. »Ég man nú, að ég sá hann
taka það á borðinu og fleygja því í eldinn«.
T. X. kinkaði kolli.
»Þar fór hinn helmingur sannanagagn-
anna«, mælti hann biturt, og þegar lög-
regluþjónn þorpsins kom aftur að stundu
liðinni og skýrði frá, að þrátt fyrir ná-
kvæma og gaumgæfilega leit hefði hann
alls ekki fundið skammbyssu dauða manns-
ins, hafði T. X. fengið fulla staðfestingu á
grun sínum og skoðun þeirri er hann hafði
gert sér upp fyrirfram.
Morguninn eftir var John Lexman settur
inn í Lewes fangelsi, sakaður urn manns-
morð með fullum ásetningi.
Símskeyti kallaði Mansus frá Lundúnum
út til Beston Tracey, og T. X. tók á móti
honum í vinnuherberginu.
»Ég sendi þér boð, Mansus, af því að ég
pínist af þeirri grillu, að það sé meira vit í
kollinum á þér heldur en hjá flestöllum
þeim, sem eru í minni deild, en það segir
nú auðvitað ekki mikið«.
»Ég er yður þakklátur, herra, fyrir að