Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Page 41

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
35
»En góði maður«, mælti Kara og dró á
sig glófana, »þér voruð áðan að spyrja mig,
hvort ég hefði ekki brennt bréfinu«.
»Ég sagði umslaginu«, mælti T. X. og
rak upp dálítinn hlátur.
»Og þér ætluðuð að segja eitthvað um
hitt atriðið?«
»Hitt er skammbyssan«, sagði T. X.
»Skammbyssa Mr. Lexman’s?« sagði
Kara.
»Hana höfum við«, svaraði T. X. stutt-
ur í spuna. »Það sem okkur vantar, er
vopnið, sem Grikkinn notaði, þegar hann
ógnaði Mr. Lexinan«.
»Ég er hræddur unr, að ég geti ekki
hjáipað yður með það«.
Kara gekk til dyra, og T. X. fylgdi hon-
urn eftir.
»Ég held ég vilji tala við frú Lexman«.
»Það held ég ekki«, sagði T. X.
Kara sneri sér snöggt við með hæðnis-
gotti. »Eruð þér líka búinn að taka hana
fasta?«
»Takið yður nú saman, maður!« sagði T.
K. ruddalega.
Hann fylgdi Kara út að Limousine-bíln-
uni, senr beið hans.
»Þér hafið nýjan bílstjóra í kvöld, sé
ég«, mælti hann.
Kara fnæsti af bræði, en steig samt
virðulega inn í bílinn.
»Ef þér skylduð skrifa hinum, bið ég að
bera honum kæra kveðju mína«, mælti T.
•K-> »og sérstaklega að spyrja hlýlega
hvernig móður hans líði. Ég bið yður þessa
sérstak!ega«.
Kara sagði ekki orð, fyrr en bíllinn var
kominn úr kallfæri, þá hallaði hann sér aft-
Ur á bak í dúnkoddana, sleppti sér alveg og
gaf heiftaræði sínu lausan tauminn með
gífurlegustu blótsyrðum og formælingum.
V. KAPÍTULI.
Sex mánuðum seinna var T. X. einn góð-
an veðurdag önnum kafinn við að grúska í
gömlu heríoringjaráðskorti af Sussex. Voru
það sérstaklega nokkrar ógreinilegar línur
og stryk á kortinu, er hann beindi athygli
sinni að, þegar yfirlögreglustjórann allt í
einu bar þar að.
Sir George taldi T. X. einhvern starfsam-
asta og þroskavænlegasta allra opinberra
starfsmanna og sleppti því aldrei tækifæri
— að því er hann sagði sjálfur — til að'
hitta undirnrann sinn og spjalla við hann.
»Hvað eruð þér að fást við þarna«, rumdi
hann.
»Lexían í dag«, mælti T. X., án þess að
líta upp, »er landabréf«.
Sir George gekk aftur fyrir hann og leit
yfir öxlina á honum.
»Þetta er eldgamalt kort, sem þér hafið
náð í þarna«, mælti hann.
»1876. Það sýnir stefnu heilmargra fróð-
legra snrálækja þar' í nágrenninu, senr hafa
horfið af einhverjum ástæðum hjá manni
þeim, sem hefur gert yfirlitsmælingarnar á
seinni árum. Ég er alveg viss um, að við
munum finna það, senr við leitum að, í ein-
hverjum þessara Iækja«.
»Þér hafið þá ekki ennþá gefið upp von-
ina um Lexinan?«
»Ég gef aldrei upp vonina«, rnælti T. X.,
»fyrr en ég er dauður, og ef til vill ekki þá
heldur«.
»Látum okkur sjá — hvaða dóm fékk
hann —• fimmtán ár?«
»Fimmtán ár«, endurtók T. X., »og var
mjög heppinn að sleppa með lífið«.
Sir George gekk út að glugganum og
horfði hjður á umferðartroðninginn í
Whitehall.
»Mér er sagt, að þið Kara séuð orðnir
beztu vinir aftur«.
T. X. gerði sér upp eitthvert hljóð, sem
ætla mætti að væri einskonar játning eða
samsinni.
»Ég býst við, að yður sé kunnugt um, að
þessi sómamaður hefur gert mjög hreysti-
5*