Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Qupperneq 42

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
legar tilraunir til að láta reka yður«, mælti
Sir George.
»Það skyldi ekki undra mig«, sagði T.
X. »Ég geri jafn hreystilegar tilraunir til að
láta hengja hann, — því að gjöf sér æ til
gjalda. — Hvað hefur hann annars gert?
Heimsótt ráðherra og aðra mektarmenn?«
»Hann hefur gert það«, sagði Sir George.
»Hann er grasasni«, svaraði T. X.
»Ég get skilið allt þetta —« yfirlögreglu-
stjórinn sneri sér við — »en ég skil ekkert
í, að þér skulið hafa beðið hann afsökunar«.
»P>að er riú svo margt, sem þér skiljið
ekkert í, Sir George«, mælti T. X. bitandi,
»að ég gefst alveg upp við að skrásetja
það allt saman«.
»Þér eruð kjaftfor og drýldinn snáði«,
rumdi í húsbónda hans. »Komið með að
borða litlaskatt«.
»Hvert ætlið þér að bjóða mér?« spurði
T. X. gætilega.
»1 klúbbinn minn«.
»Mér þykir mjög fyrir«, svaraði T. X.
með alveg sérstakri kurteisi. »Ég hef einu
sinni áður borðað litlaskatt í klúbbnum yö-
ar. —■ Þarf ég að segja meira?«
Hann brosti við vinnu sína, eftir að yfir-
maður hans var farinn, að endurminning-
unni um hina djúptæku undrun Kara og
ánægju þá og gleði, sem hann leitaðist við
af öllum mætti að láta í ljósi.
Kara var hégómlegur maður. Hann var
sér mjög vel meðvitandi um fríðleik sinn
og auðæfi. Hann hafði komið mjög vel
fram, því hann hafði ekki aðeins orðið vel
við afsökuninni, heldur einnig gert sitt
bezta og látið ekkert ógert til að sýna löng-
un og góðan vilja til að þóknast manni
þeim, sem hafði hætt hann og móðgað svo
gróft og þrálátlega.
T. X. hafði þegið boð Kara að dvelja hjá
honum um helgi á »litla landsetrinu hans í
sveitinnk, og þar hafði verið samankomið
allt það, er hjarta manns girntist og gat
óskað í samkvæmisátt — háttsettir stjórn-
málamenn, sem vel gætu komið metorða-
gjörnum lögreglufulltrúa að góðu haldi —
fagrar konur til að gleðja hann og skenunta
honurn. Kara hafði jafnvel gengið svo langt
að leigja leikflokk til að leika »Sweet La-
vender«, og í því skyni var hinum mikla
danssal að Hever Court breytt í leikhús.
Þegar T. X. var að hátta um kvöldið,
mundi hann allt í einu eftir því, að hann
hafði drepið á það við Kara, að Sweet La-
vender væri uppáhaldsleikur sinn, og hon-
um var það ljóst, að til þessarar skemmtun-
ar var aðallega stofnað hans vegna.
Kara hafði á margvíslegan hátt gert sér
far um að tryggja og efla þessa vináttu.
Hann gaf hinum unga lögreglufulltrúa upp-
lýsingar um járnbrautarfélag, sem ræki
starfsemi í Litlu-Asíu, og stóðu hlutabréf
þess nokkuð undir gangverði. T. X. þakk-
aði honum fyrir upplýsingarnar, en notaði
sér ekki tækifærið rié sá eftir því, er hluta-
bréfin stigu 3 pund á jafnmörgum vikum.
T. X. hafði tekið að sér að hafa umsjón
með Beston Priory og ráðstöfun þess. Hann
hafði flutt húsgögnin til Lundúna og leigt
þar hæð í húsi handa Grace Lexman.
Hún hafði dálitlar tekjur af eignum sín-
um, og í viðbót við þetta komu sívaxandi
og síhækkandi ritlaun, er bárust henni sem
afleiðingar þess, að fréttirnar af dómsmál-
inu bárust út meðal almennings, og eftir-
spurnin eftir bókum Lexman’s jókst mjög,
svo að hún þurfti alls ekki að kvíða skorti
eða neyð á neinn hátt.
»Fimmtán ár«, tautaði T. X. við vinnu
sína og blístraði.
Það hafði verið alveg vonlaust fyrir John
Lexman frá upphafi. Hann skuldaði mann-
inum, sem hann drap. Saga hans um hótun-
arbréfið varð livorki staðfest né tekin trú-
anleg. Skammbyssan, sem hann sagði að
-sér hefði verið ógnað með, hafði aldrei
fundizt. Tvær manneskjur trúðu sögunnl,
og velviljaður innanríkisráðherra hafði full-
vissað T. X. um það persónulega, að ef