Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Blaðsíða 44

38
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
elphi heimilisfangið í viðskiptaskyni, og að
því er séð verður, svaf hann tvær — þrjár
nætur vikulega í Great Jaines stræti. Eg
sagði manninum að láta allt standa óhreyft,
eins og það er, og að við myndum korna
þangað«.
Tíu mínútum síðar voru báðir lögreglu-
inennirnir komnir inn í hálfskuggalegu í-
búðina, sem Vassalaró hafði notað síðast.
Húsráðandi skýrði þeim frá, að hann ætti
sjálfur flest öll húsgögnin, en að vissir
munir þar inni væru eign hins látna. Og
.svo bætti hann við að nauðsynjalausu, að
hinn látni leigjandi skuldaði sér sex mán-
aða húsaleigu.
Þetta voru munir þeir, er höfðu tilheyrt
Vassalaró: Koffort úr blikki, lítið skatthol,
skrifborðsskápur og dálítið af fötum. Skáp-
urinn og skattholið voru Iæst. En koffortið
var ólæst, og í því var ekkert markvert.
Það þurfti ekki rriikil heilabrot við skrár
hinna hirzlanna. Mansus opnaði þær báðar
fyrirstöðulaust. Lok skattholsins myndaði
skrifborð, þegar það var opnað, og fyrir
innan það var hrúgað upp heilmörgum bréf-
um, opnuðunr og óopnuðunr, reikningum,
vasabókum og allskonar munum, sem hirðu-
laus maður safnar og lætur svo liggja.
T. X. athugaði bréfin hvert á fætur öðru
án þess að finna nokkuð, er gæti komið
honum að liði. Öll leit virtist árangurslaus,
því að þrátt fyrir allra nákvæniustu rann-
sókn brást algerlega sú von hans að upp-
götva eitthvað, er gæti leiðbeint honum eitt-
hvað í áttina að settu marki. Þá rak hann-
allt í einu augun í ofurlítið blikkhylki, sem.
var stungið inn í eitt af smáhólfunum í aft-
anverðu skrifborðinu. Hann dró það út og
opnaði hylkið og fann þar lítinn pappírs-
pakka vafinn inn í tinblað.
»Halló, halló!« hrópaði T. X. upp yfir
sig og tókst alveg á loft af fögnuði. Og það'
var líka sannarlega afsakanlegt.
(Frh.).
Bókmenntir.
Allmikið af ljóðabókum kom út á síðasta
ári og verður hér aðeins getið þeirra, sem
sendar hafa verið Nýjum Kvöldvökum.
Jón Magnússon skáld hefur sent frá sér
nýja bók: Flúðir. Jón hefir þegar unnið sér
mikið álit sem ljóðaskáld, enda er bók þessi
á allan hátt hin ánægjulegasta, kvæðin eru
kjarnyrt, þrungin að hugsun og mannviti og
fjalla nú að jafnaði um meiri og torveldarl
yrkisefni en áður. Höfundurinn er ennþá á
vaxtarskeiði og má vænta af honum alls
hins bezta í framtíðinni. I bókinn eru eink-
um tveir stórir Ijóðaflokkar: »Vígvellir,« og
»Úr æfisögu Björns sýslumanns«. En auk
þessara Ijóðaflokka eru þarna mörg snilld-
argóð kvæði, sem oflangt yrði upp að telja,
sundurleit mjög að gerð og efni. Af því að
þetta geta ekki orðið nema örstuttar um-
getningar um hverja bók, vil ég aðeins færa
hér til stutta glefsu úr einu kvæðinu:.
»Gömlu hjónin i kotinu«:
»Þá hóf sína ræðu hærð og blind
hans húsfreyja: »Það er tjón og synd
að vantreysta guði, sem var okkar hlíf,
sem vemdar smælingjans rétt og líf.
Hann leiddi okkur örugg hinn lága stig.
Hann lýsir mér blindri og styður þig.
Allt heimslánið velkist og hverfur í sand.
Á himnum er gæfunnar föðurland.
Og húsbóndinn gamli varð æfur og ör:
En ekki létti það þeirra kjör