Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Qupperneq 15

N. Kv
KENNIMAÐUR
9
Þær voru ennþá að kalla og leita, en
árangurslaust.
Sólskinið náði nú yfir ána, en ennþá var
skuggi undir hlíðinni Breiðavaðs megin.
Það var líkt og forsælan hnappaði sig þar
saman á flóttanum undan sólskininu, og
loftið varð allt í einu svo kalt og hráslaga-
legt. Hún stóð á fætur og hljóp við fót
niður að bænum. Á hlaðinu var Gunnar
bóndi að sýsla við eitthvað smávegis.
— Þér eruð snemma á fótum, sagði
hann glaðlega, eftir að hafa boðið góðan
daginn.
— Það er langt síðan ég fór á fætur,
svaraði unga frúin. Ég gat ekki stillt mig
um að litast dálítið um.
Svo settist hún án nokkurra umsvifa á
kassagarm, sem lá þar á hliðinni, og fór
að spyrja hann spjörunum úr. Um bæina,
sem þau sáu, um fólkið, sem átti þar
heima og ótalmargt fleira smávegis, sem
henni var forvitni á að vita. Henni líkaði
strax vel við Gunnar. Hann var gaman-
samur í svörum og leit út fyrir að vera
glaðlyndur. Ekki vitundarögn heimóttar-
legur, heldur blátt áfram í allri fram-
komu. Hann leit út fyrir að vera á fimm-
tugs aldri.
Þegar þau höfðu setið góða stund og
rabbað saman, kom Ólöf kona hans út til
þeirra. Hún leit út fyrir að vera á líkum
aldri og bóndi hennar, frekar hæglætis-
leg, en góðleg á svip. Þegar hún komst að
því, að frú Vigdís var búin að vera rúm-
an klukkutíma á fótum, varð henni ekki
um sel. Hún dreif hana með sér inn í eld-
hús og flýtti sér að skerpa á kaffinu.
— Þér verðið að lofa mér að hjálpa upp
á yður, sagði húsfreyja vingjarnlega. Þér
getið ekki verið að standa í matartilbún-
ingi í dag. Þið hjónin borðið hjá mér á
meðan þið eruð að koma ykkur fyrir.
— Mér þykir vænt um það, svaraði unga
frúin blátt áfram. Ég hjálpa eitthvað upp
-á yður í staðinn, þó að seinna verði.
Þær drukku kaffið, en samtalið vildi
ganga stirðlega. Það var eitthvað til
hindrunar, — einhver þröskuldur, sem að-
skildi þær og hindraði þær í því að nálg-
ast hvor aðra á eðlilegan hátt. Þegar frú
Vigdís var nokkrum sinnum búin að
hnjóta um þennan þröskuld, ákvað hún
að ryðja honum burt með það sama, og
hún gekk að því með sinni meðfæddu
hreinskilni, alveg vafningalaust.
— Við skulum ekki vera að þessum
þéringum, góða Ólöf. Við skulum bara
tala saman eins og við hefðum þekkzt
alla æfi.
Það færðist sólskinsbros yfir andlit
húsfreyju.
Það vil ég líka langhelzt, svaraði hún
svo. Þessar þéringar eru leiðinda uppá-
tæki. Ég vona að okkur semji vel hér í
tvíbýlinu. En nú ætla ég að taka til kaff-
ið handa manninum þínum.
— Lofaðu mér að hjálpa þér til, sagði
unga frúin, og án þess að bíða eftir leyfi,
hófst hún handa.
Maður hennar svaf ennþá, þegar hún
kom inn með kaffið. Hún setti bakkann á
stól við rúmið. Leit út um gluggann og
sá þá, að Jóhannes meðhjálpari var að
ríða í hlaðið og maður með honum, sem
hún þekkti ekki.
— Ætlarðu ekki að vakna, góði, sagði
hún blíðlega og ýtti ofurhægt við manni
sínum.
En hann hreyfði sig ekki. Það var ekki
fyrr en hún hafðj hrist hann duglega til,
að hann vaknaði.
— Hvað á það að þýða, að rífa mig upp
svona snemma? spurði hann og var úr-
illur.
— Hann Jóhannes er kominn, og hér
er kaffið þitt. Það er orðið framorðið.
Hann hristi af sér svefndrungann og:
drakk kaffið. Við það lifnaði svo yfir
honum, að hann klæddi sig í flýti og
heilsaði upp á Jóhannes vin sinri og Páf
2