Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Síða 18

12
KENNIMAÐUR
N. Kv.
hafa nokkra hugmynd um, hvað tæki við,
.— eða aftur á bak.
Hún var of víðsýn og frjálslynd, til þess
að geta skorið skoðunum sínum þröngan
stakk. í sál hennar gátu í mesta bróðerni
rúmazt andstæður, sem öðrum virtust
ósamrýmanlegar. Lífsskoðun hennar var
ekki háð neinni sérstakri stjórnmála-
stefnu, ekki neinni sérstakri trúarstefnu,
ekki neinum hefðbundnum venjum. Hún
var aðeins sú, að elska allt, sem var
fagurt og gott, hafa samúð með öllu, sem
átti bágt.
Nokkrum sinnum reyndi hún að gagn-
rýna það, sem hún gat ekki fellt sig við.
Hún gafst þó fljótlega upp, því að hún
átti svo erfitt með að finna viðeigandi orð
yfir það, sem hún vildi segja. Svo kom
maður hennar strax með hundrað rök-
semdir á móti hverri einni frá hennar
hálfu, sem sönnuðu hans málstað. Hún
hálfskammaðist sín fyrir að hafa látið sér
detta í hug að efast um réttmæti og sann-
leiksgildi þess, sem maðurinn hennar fór
með. Hann, sem var svo gáfaður og
menntaður. Vitanlega var það hann, sem
hafði rétt fyrir sér, en ekki hún, og þó
gat hún ekki, svona undir niðri, látið
sannfærast til fulls.
Þegar hún hafði lítið fyrir stafni og
maður hennar sat önnum kafinn við lest-
ur eða skriftir, undi hún sér bezt í eld-
húsinu hjá Ólöfu. Af henni lærði hún
margt, sem henni kom betur að vita skil
á, viðvíkjandi sveitalífi og búskap. Ósjálf-
rátt hændist hún að þessari rólyndu, góð-
lyndu konu, og við hana gat hún talað um
allt, sem henni bjó í brjósti. Hún varð
strax góður vinur alls heimilisfólksins,
þúaði alla og krafðist þess, að allir þúuðu
sig, og gekk ekki úr vegi, þó að um smá-
glettur væri að ræða.
Séra Bjarni var um flest ólíkur konu
sinni. Hann umgekkst ekki mótbýlisfólk-
ið meira en nauðsyn krafði. Hann þéraði
alla, og allir þéruðu hann. Hann var ætíð
þægilegur og kurteis, en hann gætti þess
stranglega að gefa ekki neinum hið
minnsta tilefni til að gerast um of kump-
ánlegur við hann. Honum hafði vandlega
verið innrætt það frá blautu barnsbeini,
að hann væri annað og meira en stritandi
vinnulýður. Hann vildi láta líta upp til
sín, láta bera virðingu fyrir sér, en til
þess var nauðsynlegt að halda sér í hæfi-
legum fjarska, því að „fjarlægðin gerir
fjöllin blá og mennina mikla“. í sannleika
sagt líkaði honum það ekki, hvað kona
hans var alþýðleg og opinská, jafnvel
óhefluð og krakkaleg í framkomu, en hon-
um þótti of vænt um hana til þess að geta
fengið sig til þess að setja ofan í við
hana, þó að ástæða væri til. Raunar var
hún barn ennþá, aðeins tuttugu og eins
árs gömul.
Það er undarlegt, hvað andstæðurnar
laðast stundum hver að annarri. Það var
eitthvað í fari hennar, sem hafði heillað
hann, eitthvað, sem honum sjálfum var
varnað, en þráði þó að eiga, án þess þó að
vilja kannast við það fyrir sjálfum sér.
Svo undarlega er maðurinn stundum
gerður. En svo mikið treysti hann yfir-
burðum hæfileika sinna, að hann þóttist
auðveldlega geta beygt undir 'vilja sinn
það, sem honum líkaði miður í fari
hennar.
Eftir messu buðu þau gjarnan kirkju-
gestum inn til kaffidrykkju. Frú Vígdís
hafði ánægju af því að gera öðrum gott.
Þessu fylgdi að vísu nokkurt umstang og
kostnaður, en maður hennar var þess ekki
letjandi á neinn hátt, því að það gat haft
nokkur áhrif á kirkjusóknina.-Hann gekk
um gólf og ræddi við karlana um lands-
ins gagn og nauðsynjar á meðan þeir
drukku kaffið, sumir hálfvegis utan við
sig, vegna þess hve allt var fínt þar inni.
Væri þröngt við borðið, bað frúin kon-
urnar að koma fram í eldhús og drekka