Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Page 33

N. Kv.
SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
27
um það. „Ég myndi ekki þekkja þann
grasasna aftur, þótt ég sæi hann“. En Sa-
int Hubert hafði samt lesið sannleikann
út úr eldrauðu andliti hans og reiðileiftr-
inu í augum hans.
Þannig liðu nokkrir dagar — langir
dagar, þrungnir angist og eftirvæntingu,
og þá sérstaklega fyrir Díönu. Henni
hefði líka orðið þetta óbærilegir dagar,
hefði eigi höfðinginn sýnt henni enn
meiri ást og nærgætni en nokkru sinni
áður. Það var aðeins í nærveru hennar,
að áhyggjusvip þeim, er hvílt hafði yfir
andliti hans síðan kvöld það, er „dreng-
urinn“ kom heim aftur, létti lítið eitt, og
birti yfir honum. Og aðeins þá opnaðist
henni ofurlítil innsýn í baráttu hans og
hugarástand. Þrátt fyrir fullyrðingar Sa-
int Huberts var hann enn í efa m. a. sök-
um þess, að hann óskaði þess innilega, að
þessi píslarvottur sonar hans væri ekki
Isabeau de Chailles. En þótt svo kynni að
reynast, gæti hann þá neytt „drenginn“ til
að veita henni þá uppreisn, er hann
skuldaði henni, eins og hann sjálfur hafði
gert við konu þá, sem hann hafði syndgað
á móti? Það var ástin, sem hafði bjargað
þeim, en hér var aftur á móti óvíst, hvort
um ást væri að ræða eða ekki. — Allt
þetta virtist svo flókið og vonlaust, að
hann sá enga leið út úr vandræðunum.
Og fyrst og fremst bárust böndin að hon-
um sjálfum.
Syndir feðranna!
Synd hans sjálfs — og nú „drengsins!“
Hann var bugaður af sífelldu sam-
vizkubiti og ásakaði sjálfan sig þunglega.
Díana sá þetta greinilega á honum og
reyndi af öllum mætti að telja um fyrir
honum. Hún smeygði sér inn í faðm hans
á kvöldin, er þau voru orðin ein, hvíslaði
að honum ástarorðum og reyndi með
blíðuatlotum sínum að dreifa áhyggjum
hans og sorgum. Hvers vegna var hann að
rifja upp löngu liðna tíma? Hafði hún
nokkru sinni ásakað hann? Hvað hefði líf
hennar orðið án hans og ástar hans? Gæti
hann ekki skilið það? Tómt og gleðisnautt
hefði það orðið, tilgangslaust á allan hátt.
— Þannig reyndi hún að telja um fyrir
honum og sannfæra hann eins og svo oft
áður, er hann fékk þessi þunglyndisköst
sín. Hún var eina manneskjan, sem þekkti
hann frá þessari hlið. Hjá henni var hann
svo lítilmótlegur og auðmjúkur, að hún
kenndi í brjósti um hann.
En hann vildi aldrei heyra nefnt, að
hún fengi að fara til El-Hassi. Þar var
hann algerlega óbifandi. Og er hún var
alein, datt henni oft í hug að fara í
leyfisleysi, án þess að hann vissi af. Því
að löngun hennar til að sjá ungu stúlk-
una varð sterkari með degi hverjum. En
orð eiginmanns hennar, boð hans og bann,
voru henni lögmál, og hún hafði aldrei
þrjózkast við þeim né brotið þau. En nú
virtist henni samt, að hún yrði að gera
það. Hún vissi, að ekki var til neins að
biðja hann oftar um leyfi. Og hún átti í
harðri baráttu um þetta við sjálfa sig.
Hún lá andvaka á nóttunum og velti
þessu fyrir sér. Og loksins komst hún að
þeirri niðurstöðu, að hún yrði að hlýða
samvizku sinni og fara þessa ferð.
Höfðinginn og Caryll höfðu báðir farið
til eins af útverum þeim, er lágu fyrir
norðan El-Hassi. Skyldi geta hugsast, að
þeir kæmu heim fyrr en seint um kvöld-
ið? Hún varð gagntekin af skjálfta við
tilhugsunina. En- hún varð samt að hætta
á þetta. Ahmed skyldi fá að vita allt sam-
an, þegar hann kæmi heim aftur. Hún
varð að gera þetta, og þá var ekki um
að ræða, hvort það væri leyfilegt eða
ekki.
Hún fór inn og klæddi sig í reiðfötinr
og er hún kom út aftur, var morgunverð-
urinn tilbúinn, og Saint Hubert kom rétt
á eftir.
„Fyrirgefið, ég er seinn eins og vant,
4*