Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Síða 42

36
SYNIR AR ABAHÖFÐIN G JAN S
N. Kv.
litlu, varð hún nærri því frá sér af kvíða
og örvæntingu. Þessa örstuttu stund, sem
þær höfðu verið saman, hafði litla stúlkan
gagntekið hjarta hennar, og er Díana hafði
sem allra snöggvast þrifið hana í faðm
sér, var það henni, eins og að nú hefði hún
loks eignazt dóttur þá, sem hún alltaf
hafði þráð.
Hvað ættu þau nú til bragðs að taka?
Ef til vill fyndu þau hana aldrei aftur.
Átti þetta að verða endirinn á hinni löngu
og dyggu leit Raouls?
Henni varð hverft við hugsunina. Raoul!
Hún leit á hann í angist og kvíða. Var allt
þetta henni að kenna? hugsaði hún í ör-
væntingu sinni, og myndi Ahmed nokkru
sinni geta fyrirgefið henni, ef Raoul dæi?
Og myndi hún geta fyrirgefið sjálfri sér?
Augu hennar fylltust tárum, og hún varð
að þerra þau í sífellu til þess að geta séð
Ramadan, sem dróst áfram með mestu
erfiðleikum. Allt í einu sá hún einhvern
annan koma haltrandi fram á bak við fjar-
lægasta tjaldið, og rétt á eftir mættust
báðir mennirnir. Það voru þá aðeins tveir
eftir, og Raoul ef til vill dauðvona — og
það gætu liðið margar klukkustundir, áð-
ur en lífvarðarsveitin kæmi aftur að heim-
an. Hvernig ætti hún að geta sent eftir
hjálp, þegar engan hest var að sjá á lífi?
Sumir þeirra lágu dauðir á víð og dreif
meðal húsbænda sinna, en hvar voru hin-
ir? Ef til vill hafði einhver þeirra komizt
undan og riðið heim í sprettinum til að
segja fréttirnar.
En þessi veika von varð því miður
skammvinn. Ramadan og hinn maðurinn
komu loksins aftur, og bar hann fullan
vatnsbelg á öxlinni. Maðurinn var særður
og þjakaður, en þó eigi að sama skapi og
Ramadan. Hann kraup á kné hjá Díönu,
svo að hún gæti bleytt vasaklút sinn og
vætt brennheitar varir Raouls. Hann sagði
henni, að óvinirnir hefðu tekið bæði hest-
ana og ungu stúlkuna, og hefði hann séð
hana síðast liggja þvers yfir hnakknefið
hjá manni þeim, er virtist vera foringi
flokksins.
Þessi ungi Arabapiltur var einn hinna
yngstu í lífvarðarsveitinni. í upphafi var
hann frekar aumur og þreklítill, en hann
náði sér skjótt og bauðst til að fara heim
og sækja hjálp. Díana var á báðum átt-
um, en Ramadan sagði blátt áfram, að um
annað væri alls ekki að gera. Ramadan
grunaði, eins og rétt var, að Díana myndi
helzt óska þess, að hann yrði sjálfur eftir
sökum Márans, sem henni stóð mesti
stuggur af, þótt hann væri bundinn.
Díana hafði farið úr reiðjakka sínum og
lagt hann eins og kodda undir höfuðið á
Raoul. Það var svo sáralítið, sem hún gat
fyrir hann gert, aðeins vætt varir hans
öðru hvoru og bægt flugunum frá andliti
hans. En þetta nægði þó til að dreifa huga
hennar og stytta biðina.
Ramadan hafði fleygt sér niður í sand-
inn hjá Máranum, sem þeir félagar höfðu
dregið spölkorn burt frá Díönu. En
skömmu eftir að pilturinn var lagður af
stað heimleiðis, raknaði slöngutamninga-
maðurinn við og reyndi að rísa upp. Er
hann varð þess var, að hann var ríg-
bundinn, rak hann upp ógurleg öskur eins
og villidýr, velti sér í sandinum og hellti
úr sér blótsyrðum og formælingum, svo
að Díana varð dauðskelkuð. Ramadan
varð að lokum að vefja þykkri skikkju
utan um höfuð Márans til að kæfa illyrði
hans. Og nú varð kyrrð og þögn á ný, en
þó hvorki hvíld sálarinnar né friður. Köld
og ömurleg þögn dauðans ríkti umhverfis
þau, hvert sem litið var. Díana var alveg
að gefast upp, — en hún varð að þola og
þreyja, unz Ahmed kæmi! „Æ, Guð minn
góður, láttu hann koma fljótt!“ Þannig
hafði hún beðið fyrir mörgum árum síðan
í neyð sinni, og þannig bað hún enn, ekki
aðeins sjálfrar sín vegna, heldur sökum