Nýjar kvöldvökur - 01.01.1941, Page 44

38
SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
N. Kv.
henti sér af baki á undan öllum hinum og
þreif Díönu í faðm sér. Hún hjúfraði sig
að honum kjökrandi og sagði honum í
stuttu máli, hvað fram hefði farið.
„Elsku, vertu ekki reiður við mig, fyrir
að ég fór hingað“, hvíslaði hún að honum.
„Ég gat ekki annað en farið, Ahmed....“
En augnaráð hans lýsti aðeins ástúð og
blíðu, er hann leit á hana og lyfti henni
varlega til hliðar, svo að Gaston kæmist
betur að, en hann hafði kropið á kné hjá
Saint Hubert.
„Hvers vegna ætti ég að vera reiður....
élskan litla. Ég þakka Guði fyrir, að þú
ert heil á húfi.... Hann sagði ekki meira.
Augu hans blikuðu einkennilega skært, er
hann svipaðist um yfir valinn. Hann
sleppti Díönu stundarkorn og tók að at-
huga Saint Hubert all rækilega.
Er hann kom aftur til hennar, las hann
þegar spurningu augna hennar og sagði
rólega:
„Ekki ennþá, en það er aðeins stundar-
bið. Fáeinar klukkustundir, eða ef til vill
einn eða tveir dagar. Hann er enn á lífi,
Guði sé lof. Ef við gætum aðeins komið
honum heim til tjaldbúðanna“.
Höfðinginn sneri sér undan til að leyna
því, að honum vöknaði um augu.
Díana sá nú Caryll ganga til föður síns,
og síðan gengu þeir báðir til Ramadans.
Þar stóðu þeir báðir, Ahmed ungi og
S’rír og hlustuðu á frásögn Ramadans af
viðburðum dagsins.
Er Díönu varð aftur litið á Ahmed
unga, minntist hún allt 'í einu þess, sem
hún hafði nærri því gleymt sökum óttans
um Raoul. Þarna stóð Ahmed ungi og
rétti föður sínum hendurnar, eins og hann
væri í mesta ákafa að biðja hann ein-
hvers. Hún gat eigi heyrt, hvað það var,
en hún sá greinilega, að hann varð fyrir
vonbrigðum, og að höfðinginn varð þung-
ur á svipinn.
Ætlaði Ahmed að neita honum um að
fara? Hvernig gæti hann gert það, ef að
hann vissi. — Óp ungu stúlkunnar hljóm-
aði enn í eyrum hennar, og hún spratt á
fætur og hljóp til þeirra.
„í Guðs bænum, Ahmed, lofaðu drengn-
um að fara. Hún er Isabeau de Chailles,
ég veit það!
Höfðinginn leit á hana sem snöggvast
svo lagði hann höndina á öxl drengsins.
„Jæja, farðu þá í Guðs nafni, drengur
minn. Og síðan hrópaði hann fyrirskipan
hárri röddu, og í sama vetfangi stukku
um fimmtíu manns á bak hestum sínum
með herópi og hávaða miklum.
Hávaði þessi hljóðnaði þó skjótt, er
þeim var skipað í raðir, og Díana fann
allt í einu, að sonur hennar greip svo fast
utan um hana, að hún náði varla and-
anum.
„Mamma, elsku litla mamma!“ hvíslaði
hann að henni. Svo sleit hann sig frá
henni og hljóp að hesti sínum.
í sama vetfangi varð hún gagntekin af
ægilegum ótta. Var hún ekki að senda
drenginn út í opinn dauðann? Það gat
alls eigi komið til mála- En svo sá hún
Yasmín litlu greinilega fyri.r sér og fyrir-
varð sig yfir hugsunum sínum. Væri ekki
sjálfsagt, að þau gerðu allt, sem í þeirra
valdi stóð til að frelsa vesalings stúlk-
una?.... Jafnvel þótt leggja yrði manns-
líf í sölurnar. Það væri aumingjalegt af
honum að setjast að heima, er hann vissi,
hve illa hún var stödd.
Henni var þungt um hjarta, er hún
sneri sér að hinum syni sínum, en hann
var þegar hlaupinn af stað til hinna.
Ahmed ungi stóð með fótinn í ístaðinu,
tilbúinn að varpa sér á bak, er hann fann
að tekið var í handlegginn á honum. Hann
sneri sér við og sá, að þetta var Caryll,
sem rétti honum hönd sína, alvarlegur á
svipinn.
„Ég veit vel, að mér kemur þetta í raun-
inni ekkert við, en viljir þú nýta það að
ég fari með þér, þá er ég þér þakklátur,
Ahmed“. (Framhald.)