Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Síða 6

100
N. Kv.
DAVIÐ STEFANSSON FRA FAGRASKOGI
— Sumii’ fara nauðugir,
en sigla þó.
(Utan frá sjó).
— Sumum hvíla þau álög á
aldrei fögrum tóni að ná,
þó að þeir eigi enga þrá
aðra en þá að syngja-------- —
(Krummi).
— Þó fjúki í íornar slóðir
og fenni í gömul skjól,
geta ekki fönnin og frostið
falið Álfahól.
(Álfahóll)!
— Margt er þeim að meini.
sem eiga það, sem þeir elska mest
inni í steini.
(Margt er þeim að meini).
— í dauðanum er hinn dæmdi einn.
(Gamla höllin).
— Þeir fixxna til, sem flugu hátt
og féllu niður á stein.
(En þú varst æfintýr).
— Stundum koma gróður grænir
geirar undan þykkum snjó.
(Þú skalt farmanns kufli klæðast).
— Það blika hnífar, það tindra tár
í tímanna ölduróti.
(Neapel).
— íslendingar einskis meta
alla, sem þeir geta.
(Hrærekur konungur í Kálfskinni).
— Þar sem fíílin fara
falskar rósir anga.
Sleipt er á þeim slóðum,
sem slæpingjarnir ganga.
(Á vegamótum).
— Sumir skrifa í öskuna
öll sín beztu ljóð.
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.
(Konan, sem kyndir ofnihn minn).
— Sumir hafa íorlög fengið
að flýja sín eigin spor.
(Gestur).
— Ytri blekking er innri dauði.
(Skriftamál gamla prestsins).
— Fúnar fleytur skyldi
fjötra heim við naust.
(Út við nes og nafir).
— Sá berst til sigurs,
sem tilbiður aflið og fi'iðinn.
(Lofgjörð).
— Þeir gieyma, hverjir ráða, sem upp-
skeruna erfa.
(Einn kemur, þá annar fer).
— Því skríllinn tilbiður skuggann sinn.
(Til vinar míns).
Þessi fáu dæmi, tekin af handahófi úr
óteljandi fjölda annarra slíkra, verða að
nægja til stuðnings þeirri ályktun minni,
að Davíð Stefánsson sé flestum eða öll-
um fremri í því að birta mikil sannindi
í fáum, látlausum orðum. Á bak við hina
vtri merkingu orðanna liggur önnur
dýpri, og því dýpri því fastar, sem rýnt er.
Skáldskapur Davíðs Stefánssonar er
með öðrum orðum jafn djúpur og hann
er fágaður og fagur á yfirborðinu.
IV.
Ég vil nú fara nokkrum orðum um þá
lífsstefnu, sem birtist í bókum Davíðs
Stefánssonar, þann boðskap, sem hann
hefir að flytja, þá trú, sem hann boðar.