Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Side 15

lí. Kv.
KENNIMAÐUR
109
að leita að hinum hestunum í þessari
þoku.
Séra Bjarni gat ekki annað en gengið
að þessum kostum. Hann gat ekki farið að
krefjast þess, að farið væri að gera ef til
vill árangurslausa leit að hrossunum hans
vegna. Hann bjó sig því til ferðar og reið
úr hlaði á Brúnku, sem var fyrir löngu
komin af unglingsárunum. Miskunnarleysi
lífsins hafði kennt henni margan gullvæg-
an sannleika á hennar löngu æfi, svo að
hún var ekki eins skyni skroppin og ætla
mátti. Undir syfjulegum svip hennar
leyndust ennþá leifar af sjálfstæðis- og
frelsisþrá æskuáranna, sem hún stundum
gat ekki stillt sig um að láta í ljós, þegar
henni fannst ofríki og harðýðgi mann-
anna ganga úr hófi. Þennan þokufulla
dag var hún venju fremur önuglynd. Hún
virtist ekki vitund upp með sér af að bera
sjálfan prestinn á baki sér. Þegar leggja
skyldi úr hlaði, gekk hún aftur á bak,
þar til hún lenti á húsveggnum, en eftir
að prestur hafði rekið hælana óþyrmi-
lega í síður hennar og tekið harkalega í
taumana, skildist henni, að öll mótspyrna
mundi árangurslaus. En ekki fór hún
nema fetið. Nokkrar tilraunir, sem prest-
ur gerði til að láta hana fara fram af
seinagangi, sannfærðu hann um, að slíkt
mundi ekki svara kostnaði. Hann lét því
Brúnku ráða ferðinni að mestu leyti.
Það var hráslagi í loftinu; þokunni vildi
ekki létta. Hún hékk alveg niður á lág-
lendið, grá og ólundarleg. Það suddaði úr
henni öðru hvoru og suddinn settist á
grasið og lyngið og gerði það þrútið af
bleytu. — Sláttur var að byrja, en það
leit ekki vel út með þurrkinn. Aftur á
móti var grasspretta orðin með betra
móti, þó að kuldaköst hefðu komið og háð
gróðrinum.
Séra Bjarni veitti ekki neina athygli
því, sem í kringum hann var, og hann var
ekki heldur að brjóta heilann um það
núna, að skaparanum fórst stjórn veðra-
málanna misjafnlega vel úr hendi. Hann
sat hokinn á baki hryssunnar og hugsaði
um það, hvað hann ætti að segja við
ekkjuna, en það var dálítið erfitt, því að
hugsun hans var jafnþokukennd og um-
hverfið. Það var eins og hann væri að
renna saman við þokuna, leysast upp og
verða eitthvað ópersónulegt og dularfullt
eins og hún sjálf.
Hann hrökk upp við hávaða utan úr
þokunni. Ósamræmd, tryllingsleg hljóð
bárust honum að eyrum, og honum virt-
ist jörðin duna við, eins og einhver fer-
líki væru þar á ferð. Brúnka reisti einnig
hausinn og sperrti eyrun. í augum henn-
ar tendraðist gömul, falin glóð. Hún þekkti
þessi hljóð. Ennþá megnuðu þau að vekja
til lífs gamlar minningar og koma blóðinu
til að streyma hraðar um allar æðar.
Presti fór ekki að verða um sel, því að
þetta nálgaðist óðfluga. Honum duttu í
hug eldgamlar, fáránlegar kynjasagnir,
þar sem illir andar voru látnir ríða gand-
reið um láð og lög. En áður en hann gat
myndað sér nokkra ákveðna skoðun um
þetta fyrirbæri, geystist út úr þokunni
rétt hjá honum tryppastóð mikið. Með
alls konar látum hvarf það jafnskjótt út í
þokuna aftur, hvíandi og rymjandi og með
þvílíku hófasparki, að jörðin skalf við.
Bleytan og hráslaginn í loftinu hafði
hleypt í þau hrolli og knúið þau til ærsla.
Séra Bjarna létti, er hann komst að raun
um, að þetta var allt saman náttúrlegt og
óskaðlegt. Hann setti hælana í síður hryss-
unnar, til þess að halda áfram ferðinni,
en nú hafði gállinn hlaupið í þá brúnu, svo
að hún neitaði ákveðið að fara feti fram-
ar. Aftur á móti gerði hún sig líklega til
þess að halda í humátt á eftir hrossa-
hópnum. Þetta hafði rifjað upp fyrir
henni svipaða, löngu liðna viðburði, sem
hún sjálf hafði tekið ósvikinn þátt i.
Þarna hafði hið forna, dýrmæta frelsi