Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Síða 18

112
KENNIMAÐUR
N. Kv.
— Má ég biðja yður að koma hér að
glugganum og líta út?
Séra Bjarni stóð á fætur, gekk að
glugganum og leit út. Elzti sonur ekkj-
unnar, þrettán ára gamall snáði, var bú-
inn að bera út orf og ljá og farinn að slá
sunnan undir bæjarveggnum. Hann stóð
gleitt og sveiflaði orfinu með tilburðum
fullorðins manns, þó að líkaminn væri
grannur og virtist ekki hafa af miklu að
má. Systir hans, tíu ára gömul, var kom-
in þar að með hrífu sína og farin að velta
til ljánni. Tvö yngri horfðu á með lotn-
ingu og virðingu fyrir yfirburðum eldri
systkina sinna. Þokunni var nú að létta
svo mikið, að sást til sólar.
— Hann vildi óvægur fá að byrja í dag,
sagði ekkjan. Hann sagðist ekki vilja
vera á eftir öðrum með heyskapinn. Þó
að hann sé ekki hár í loftinu, trúi ég því,
að hann eigi eftir að verða mér meiri og
betri hjálp en guð með allan sinn kær-
leika. Það er slík hjálp sem þessi, sem ég
þarfnast.
— Góð og mannvænleg börn eru ein af
beztu gjöfum guðs, sagði sálusorgarinn.
Annað hafði hann ekki til að segja. Hann
sá líka, að frekari fortölur og huggun
mundi árangurslaus. Hann bjó sig því til
ferðar, eftir að hafa talað við ekkjuna um
jarðarförina og ýmislegt þar að lútandi,
sem ekki verður komizt hjá að tala um
við slík tækifæri.
Þegar séra Bjarni var að stíga á bak á
hlaðinu, tók hann eftir olíutreyjunni, sem
var bundin aftan við hnakkinn. Hann
hafði verið svo stálheppinn að muna eftir
henni, þegar hann var að leggja af stað að
heiman frá sér.
— Maðurinn yðar lánaði mér eitt sinn
í vor þessa treyju, sagði hann um leið og
hann leysti hana frá hnakknum og rétti
ekkjunni hana. Ég þakka kærlega fyrir
lánið. Verið þér sælar og guð styðji yður
og styrki.
Svo reið hann úr hlaði, og drengurinn,
sem hafði verið að slá, hljóp út að tún-
hliðinu og opnaði fyrir hann. Presti fannst
hann mega til með að segja eitthvað við
hann að skilnaði.
— Þú ert duglegur drengur, hnokkinn
minn!
— Ég hjálpa bara mömmu minni eins og
ég get, svaraði drengurinn.
Heima á hlaðinu stóð ekkjan og horfði
með grátblöndnum tilfinningum á olíu-
treyjuna. Maðurinn hennar hafði ómögu-
lega getað munað, hverjum hann hafðx
lánað hana. Hann hafði aldrei verið minn-
ugur á þá greiða, sem hann gat gert öðr-
um. Og vegna þess að hann hafði ekki
treyjuna, hafði hann orðið að liggja úti
holdvotur í heilan sólarhring, og það var
meira en hann þoldi. Ef hann hefði aldrei
lánað treyjuna, eða ef henni hefði verið
skilað fljótt og skilvíslega aftur, hversu
allt hefði getað verið öðruvísi og betra
en það var nú. — En presturinn sagði, að
þetta væri vilji guðs.
Hún henti frá sér treyjunni og gekk
reikulum skrefum inn.
Viku seinna fór jarðarförin fram. Séra
Bjarni flutti langa og huggunarríka ræðu
við húskveðjuna. Frú Vigdís fór þangað
með manni sínum og bauð strax ekkjunni
hjálp sína. Hún tók að sér að gæta yngsta
barnsins, svo að ekkjan ætti hægra með
að annast það, sem gera þurfti. Barnið,
sem ennþá var sér ekki meðvitandi um
alvöru lífsins, hló framan í hana og sagði
pabbi og mamma á sínu ófullkomna barna-
máli.
Það var ekki fjölmennt, því að þurrkur
var og sláttur almennt hafinn. Þó hafði
Ólafur heitinn verið vinsæll af öllum, sem
þekktu hann, og mörgum hafði hann gert
greiða, þó að fátækur væri.
í kirkjunni flutti séra Bjarni aðra ræðu.
Honum fannst alveg sérstök ástæða til