Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Síða 19

N. Kv.
KENNIMAÐUR
113
að túlka kærleika guðs til mannanna á
þessari alvöru- og saknaðarstundu. Ráð-
stafanir guðs eru æðri en svo, að gagn-
rýni sé viðeigandi. Menn eiga að treysta
honum skilvrðislaust, leggja allt sitt, —
alla sína tímanlegu og andlegu velferð á
hans vald, og þá mun þeim vel farnast.
Að lokinni jarðarförinni kom ekkjan til
hans og spurði hann, hvað mikið hún
skuldaði honum fyrir allt þetta. Hún
hafði ekki beðið hann að segja nema fá-
ein orð við húskveðjuna.
— Látum okkur sjá. Það er raunar ó-
viðfelldið að þurfa að hugsa um svo jarð-
neska hluti sem fjármál í sambandi' við
hin- andlegu málefni, en hjá því verður
ekki komizt. Prestarnir verða að lifa eins
og aðrir.
— Látum okkur sjá, sagði hann svo aft-
ur. Ræðurnar báðar kosta þrjátíu krónur,
og svo venjulegur líksöngseyrir. Þakka
yður fyrir. Guð styðji yður og styrki i
raunum yðar og stríði. Verið þér sælar.
Það er ekkert að þakka.
Honum heyrðist ekkjan vera að þakka,
en það var víst misheyrn, því að hún lét
allt þakklæti vera ósagt.
21.
Það er undarlegt, hvað hugsanir manns
geta stundum verið tregar og að því er
manni virðist alveg tilefnislaust. Það má
líkja þeim við duttlungafullan hest, sem
annað veifið geysist fram spriklandi í fjöri
og þrótti, en verður svo allt í einu karg-
ur og þrjózkufullur. Þetta fannst að
minnsta kosti séra Bjarna, þar sem hann
sat og var að semja ræðuna, sem hann
ætlaði að flytja yfir sóknarbörnum sínum
næstkomandi sunnudag. Hann var búinn
að skrifa töluverðan kafla og hafði tekizt
verulega vel. Efnið, sem hann lagði út af,
var líka vel til þess fallið, að skapa há-
leitar hugmyndir og finna leið inn að
hjörtum mannanna. Þessi ræða var líka
sérstaklega vel til þess ætluð, að færa
honum nýja sigra. Hún átti að sanna söfn-
uðinum það í eitt skipti fyrir öll, að hann
væri enginn meðalmaður, heldur töluvert
meira.
Þetta, sem hann var búinn með, var
gott, meira að segja ágætt, en nú var hann
búinn að týna þræðinum og hugsanir hans
komnar á ringulreið. Hann sat, án þess að
hafast nokkuð að, og starði á flugu, sem
skreið á glugganum, eins og hann vænti
þaðan einhverrar opinberunar, sem gæti
komið honum aftur á rekspöl. Hann fylgdi
nákvæmlega hverri hreyfingu hennar með
augunum, eins og hann væri dáleiddur.
En allt í einu flaug fluguskömmin burt,
en hann sat eftir jafn andlega snauður og
fyrr og starði á auða rúðuna.
En þessi steingjörfingsháttur dugði ekki.
Hann stóð á fætur og fór að ganga um
gólf, og bráðlega fór mesta lognmollan að
renna af honum.
En hugsanir hans vildu samt ekki snúa
sér að ræðunni, Hann fór að hugsa um
erfiðleikana, sem hann átti við að stríða
í starfi sínu, — tómlæti og skilningsleysi
safnaðarins, sem virtist eins og óyfirstíg-
anlegur múrveggur. Þetta var allt öðru-
vísi en hann hafði búizt við. Það var að
vísu ekki hægt að segja, að trúarlífið væri
verra, en það var þetta sjálfbirgingslega
og yfirlætisfulla kæruleysi, sem honum
gramdist. Söfnuðurinn virtist því miður
eiga svo lítið af hinni sönnu auðmýkt
hjartans. Það var ekki nógu einfalt og
volað til þess að geta fagnað honum eins
og nokkurs konar endurlausnara. En í
fullri hreinskilni sagt: Þannig hafði hann
hugsað sér söfnuð sinn og sveitafólk yfir-
leitt.
Þetta voru honum mikil vonbrigði, því
að hann var nú einu sinni svo skapi far-
inn, að hann átti erfitt með að skipta um
nokkra þá skoðun, sem eitt sinn hafði fest
rætur í huga hans, og ennþá erfiðara átti
15