Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Blaðsíða 22

116
KENNIMAÐUR
N. Kv.
kannast við, að hún hafði fjarlægzt hann
meira en hann kunni vel við. Það var
eins og hún hefði lokað sig inni í sjálfri
sér og væri hálfhrædd við að sýna hon-
um framar inn í þann helgidóm.
Þetta er kannske heimska. Hann var
viss um, að með vaxandi lífsreynslu og
þroska mundi hún verða fyrirmyndar eig-
inkona og hlutverki sínu, sem prestsfrú,
fyllilega vaxin. Hún var bara ennþá svo
ung, að þess var ekki að vænta, að hún
væri til fulls búin að gera sér ljósa al-
vöru lífsins.
Hann sneri sér irá glugganum og reyndi
að einbeita huganum meir að andlegum
viðfangsefnúm, sem sé ræðunni, sem
hann þurfti að ljúka við. Hann þreif
pennann og fór að skrifa. Eftir litla stund
hafði hann gleymt öllu öðru. Frumlegar
og bráðsnjallar hugmyndir fæddust í
huga hans og fengu byr undir báða
vængi. Hann hlakkaði til þess að flytja
þessa ræðu.
En allt í einu skall snörp vindhviða á
gluggann, og henni fylgdu stórir regn-
dropar. Sólin var hætt að skína, og allt
varð svo skyndilega grátt og ömurlegt.
Hugsanir hans fóru ennþá á ringulreið.
Það var undarlegt, hvað það þurfti lítið
núna til þess að slá hann út af laginu.
Honum sinnaðist við sjálfan sig og tilver-
una, sem hann kenndi um þetta ástand.
Hvers vegna gat ekki alltaf verið sólskin?
Droparnir á glugganum urðu alltaf
fleiri og fleiri. Helliskúr var í aðsigi.
Dauðans vandræði fyrir þá, sem ennþá
voru ekki búnir að ná upp öllum heyjun-
um. — Hvað kom honum þetta annars
við? Ekki átti hann hey úti.
Hann sneri sér ennþá einu sinni að
ræðunni, en gekk illa að festa hugann
við efnið. Hann heyrði rigninguna dynja
á glugganum, skella á járnþakinu og
renna síðan niður á hlaðið. Það var ekk-
ert smáræði, sem helltist úr loftinu. Og
konan hans úti í þessu veðri. Hvílíkur
hálfvitaskapur! Hún hlaut að verða gegn-
drepa, og ekkert líklegra en hún fengi
lungnabólgu upp úr öllu saman.
Hann eirði ekki lengur í sæti sínu, stóð
á fætur og gekk út að glugganum, sem
rigningin dundi á. Utan túnið komu
stúlkurnar hlaupandi frá samantekning-
unni og piltarnir á eftir. Á hlaðinu höfðu
hænsnin leitað sér skjóls undir kerru. —
Hann settist aftur í skrifborðsstólinn.
Rétt á eftir var hurðinni hrundið upp,
og konan hans kom inn. Hár hennar var
rennvott og kjóllinn sömuleiðis. Það
meira að segja draup úr honum á gólfið,
en hún var rjóð og brosandi.
— Þetta var meira heimskuflanið í þér,
Vigdís, sagði hann ávítandi og áhyggju-
fullur. Ertu ekki alveg að deyja úr kulda?
Þetta var ekkert vit af þér að stökkva
svona út.
— Kalt, nei. Finndu bara, hvað mér er
hlýtt. Hún tók með votum lófunum utan
um höfuð hans og stakk andlitinu undir
vanga hans. Úr hári hennar drupu fáeinir
dropar niður á hálsinn á honum, svo að
það fór um hann hrollur.
— Er mér kannske ekki nógu hlýtt?
Ég gæti bezt trúað því, að mér væri
hlýrra en þér. Við hömuðumst líka öll
eins og við ættum lífið að leysa. Það
hrökk að vísu ekki til, en við hefðum
lokið við, ef þú hefðir komið líka.
— Ég. — Hann ætlaði að segja meira,
en hætti við það í bráðina. Svo ýtti hann
henni frá sér.
— Góða, flýttu þér að hafa fataskipti.
Það setur að þér svona, og þú getur
veikzt.
Það var eins og hún yrði fyrir von-
brigðum. Hafði hún kannske búizt við, að
hann færi að vefja hana örmum, svona
blauta? Það er ekki gott að segja, hvað
henni kann að hafa dottið í hug. Hún