Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Blaðsíða 23

Jí. Kv.
KENNIMAÐUR
117
hlýddi samt orðalaust og hvarf inn í
. svefnherbergið.
Fyrr mátti vera að ætlast til þess, að
hann færi að stökkva út í samantekningu,
þó að skúr væri í aðsigi. Honum þótti
leiðinlegt að konan hans skyldi hafa sagt
þetta. Var ekki nóg að hún flanaði sjálf
út í slíka ófyrirsynju, fyrst henni datt
það í hug.
En nú var það ræðan. Hvert var hann
annars kominn? Hann þröngvaði sjálfum
sér til þess að hugsa um hana eina. Nú
skyldi hann ekki láta trufla sig fyrri en
hann væri búinn.
Elska skaltu náunga þinn eins og sjálf-
an þig. Það var rauði þráðurinn, sem
gekk í gegnum hana alla. Hann mátti
hvergi slitna.
Og hann laut áfram og fór að skrifa.
22.
Sunnudagurinn rann upp. Veðrið var
gott. Lítils háttar skýjafar í lofti, en að
öðru leyti sólskin. Séra Bjarni vaknaði
um níuleytið eins og hann var vanur, en
hann var svo sem ekki að flýta sér á fæt-
ur. Hann drakk morgunkaffið og lá svo
góða stund og lét fara vel um sig. Hann
var viss um, að þessi dagur mundi færa
honum mikinn sigur og auka hróður hans
verulega. í skrifborðsskúffunni beið ræð-
an eftir því, að hann læsi hana upp með
viðeigandi áherzlum og yrði meðtekin af
söfnuðinum sem brauð af himni.
Klukkan tíu klæddi hann sig og rólaði
út, gekk aftur og fram um hlaðið og litað-
ist um. Mannaferðir var engar að sjá enn-
þá, sem ekki var við að búast. Hann gekk
inn og hitti konu sína í eldhúsinu.
— Við megum búast við mörgum gest-
um í dag, sagði hann við konu sína. En
finnst þér ekki sjálfsagt, að við bjóðum
þeim inn? Eitthvað hlýtur að vera til
handa þeim.
— Já, já, góði. Það er alveg sjálfsagt að
gera þeim gott, sem koma. Jú, það er nóg
til af kaffi og brauði.
Svo gekk hann um gólf, þangað til hon-
um var tilkynnt koma Jóhannesar með-
hjálpara, sem hann bauð strax til stofu.
Stuttu seinna kom Páll „sitt á hvað“,
sem líka var boðið inn og borið kaffi.
— Það er bærilegt messuveðrið prestur
minn, sagði meðhjálparinn. Það verður
áreiðanlega margt í dag.
— Það vona ég, sagði prestur. Fólk hef-
ir bókstaflega ekkert sér til afsökunar.
— Það eiga nú æði margir töluvert af
heyi úti, skaut Páll inn í af einfeldni
sinni.
— Það er sjálfskaparvíti, sagði með-
hjálparinn. Þeir gátu verið búnir að hirða
upp eins og ég.
— Það fylgir því engin blessun að
vinna á sunnudögum, sagði séra Bjarni.
Það verður fólk að láta sér skiljast.
Skrifað stendur að: sex daga skaltu verk
þitt vinna, en hvílast þann sjöunda. Það
er skammvinnur ávinningur að brjóta
gegn boðum guðs.
— Sannarlega, sannarlega hafið þér
rétt að mæla, sagði Jóhannes. En ég bið
yður að hafa mig afsakaðan, því að ég
ætla að ganga út í kirkju og líta eftir
því að allt sé í lagi.
Páll dró sig líka í hlé. Hann þurfti að
koma við á hinu búinu áður en messa
hæfist. Séra Bjarni varð því einn eftir
inni. Hann gekk um gólf nokkra stund,
en svo eirði hann því ekki til lengdar og
gekk út, til þess að taka á móti kirkju-
gestum, þegar þeir færu að streyma að. —
Klukkan var farin að ganga tólf.
Hann skimaði um, en engar manna-
ferðir var að sjá. Honum fór að verða
órótt innanbrjósts; þó að stundvísin væri
harla bágborin, var þó venjulega einhver
slæðingur farinn að láta sjá sig um þetta
leyti. Hann gekk aftur og fram um hlað-
ið og tíminn leið, en fólkið sást ekki koma.