Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Qupperneq 26

120
KENNIMAÐUR
N. Kv..
Prestur sneri sér snögglega við.
— Hér verður engin messa í dag, sagði
hann með málrómi, sem Jóhannes varð
hálf-hræddur við. Hann hafði aldrei séð
séra Bjarna jafnreiðan og nú og þorði
ekki að koma með frekari tillögur.
— Við getum gert gott úr þessu öllu
saman, með því að bregða okkur í skóg-
inn líka, sagði frúin.
Séra Bjarni Símonarson leit á konu sína
þvílíkum augum, sem hann hefði aldrei
séð hana fyrr. Meðhjálparinn stóð á önd-
inni, því að af svip séra Bjarna mátti
draga þá ályktun, að andlegt þrumuveður
væri í aðsigi. Hann opnaði munninn til
hálfs, en lokaði honum svo aftur, án þess
að segja aukatekið orð, og augnaráð hans
lýsti sárri hryggð. Síðan sneri hann sér
snöggt á hæli og gekk inn. Frú Vigdísi
skildist, að þessi síðasta uppástunga
hennar mundi ekki hafa verið allskostar
heppileg, svo að hún sagði ekki heldur
neitt meira. Hún gekk til kerlinganna
tveggja, sem voru búnar að draga sig
heim í kirkjugarðinn, og bauð þeim inn í
eldhús. Meðhjálparinn stóð einn eftir og
vissi ekki vel, hvað hann átti að gera af
sér. Inn þorði hann ekki að fara, því að
hann grunaði, að prestur vildi vera einn.
Eftir stundarráp aftur og fram tók hann
þann kost að halda heimleiðis, því að
messa mundi engin verða á þessum
sunnudegi.
Séra Bjarni gerði ýmist að ganga um
gólf eða sitja þungt hugsandi í skrifborðs-
stólnum sínum allan seinnipart dagsins.
Ef konan hans yrti á hann, svaraði hann
ekki nema jái og neii, svo að hún lét
hann að mestu afskiptalausan. Hann
borðaði kvöldmatinn þegjandalegur, og
strax og honum var lokið, gekk hann út
og suður túnið. Frú Vigdís horfði á eftir
honum; hana langaði til þess að milda
skap hans, en hún þorði það ekki, því að
hún var hrædd um, að hún kynni að segja
eitthvað, sem honum líkaði ekki og mundi
gera aðeins illt verra. Svo var það líka,
að skoðanir hans og afstaða voru henni
því andstæðari, sem hún kynntist þeim
meira.
Séra Bjarni gekk suður í holtin sunnan
við túnið. Hann kom' á veginn og fylgdi
honum um stund. Hann var ekki að
ganga neitt ákveðið. Honum hafði bara
fundizt of þröngt inni, svo að hann rjátl-
aði þetta, til þess, ef auðið væri, að jafna
sig eftir vonbrigði dagsins. Þetta var
þyngsta áfallið, sem hann hafði ennþá orð-
ið fyrir. Honum hafði sviðið það sárara
en orð fá lýst, að horfa á söfnuð sinn
þeysa fram hjá kirkju sinni og presti sín-
um á messudegi, til þess að njóta skamm-
vinnrar stundargleði. Sú lítilsvirðing, sem.
honum fannst sér sýnd með þessu, var
meiri en svo, að hann gæti tekið henni
með jafnaðargeði.
Hann truflaðist í hugsunum sínum við-
það að mæta Pétri í Brekku. Hafði hann
belju í togi, en sonur Péturs rak á eftir.
Þeir heilsuðust.
— Þér voruð ekki að ómaka yður til
kirkju í dag, gat prestur ekki stillt sig
um að segja.
— Hún sá um það, beljuskrattinn, að
ég þurfti að vera viðstaddur aðra embætt-
isgerð, svaraði Pétur.
Samtalið var ekki öllu lengra, því að
kýrin, sem ekki einungis var farin að líta
prestinn ástaraugum, heldur í viðbót far-
in að snerta hann með sínum hrjúfu
grönum, orsakaði það, að hvorir héldu
sína leið. Prestur lagði leið sína upp í
holtiu, því að hann vildi helzt vera laus
við að mæta fólki að þessu sinni.
Hann rjátlaði fram og aftur í hægðum
sínum, án þess að gefa því nokkurn gaum,
sem í kringum hann var, Hvítar og mis-
litar kindur voru þarna alls staðar á beit.
Skammt frá honum jarmaði ein ærin sár-