Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Qupperneq 44

138
DÆTUR FRUMSKOGARINS
N. Kv.
ið að kirkjuhellinum“, mælti hann. „Við
skulum ganga það sem eftir er“.
„Hvað eigum við að gera af hestunum?“
„Við getum skilið þá eftir hér. Þeir eru
báðir vel tamdir og þegar þeir hafa hvílt
sig nóg verða þeir fúsari til heimferðar-
innar“.
Þeir sinntu ekki meira um hestana, en
héldu gangandi áfram ferð sinni. Ef
bjarmi eldinganna hefði ekki öðru hvoru
lýst upp umhverfið, hefði Gomezi reynst
ógerlegt að rata.
Að lokum komu þeir að tveim espi-
trjám, sem stóðu þétt saman upp við
hamravegginn. Á milli þeirra gapti kol-
svartur hamraskúti á móti þeim.
„Þarna er hellismunninn“, mælti Gomez.
Báðir mennirnir þreifuðu sig áfram inn
í hellisgöngin. Þegar þeir voru komnir í
var fyrir mesta storminum tóku þeir
tjörukyndla undan úlpum sínum og
kveiktu á þeim með stáli og tinnu, sem
þeir höfðu meðferðis. Þótt logn mætti
kalla, þegar inn var komið, flökti þó
bjarminn af kyndlunum um nakta hamra-
veggina, vegna dragsúgsins að utan.
Hellirinn virtist gríðarstór og ljósið
náði ekki til að lýsa hann upp, nema að
litlu leyti. Á einum stað undir berginu
grúfði niðamyrkur, eins og þar tæki við
geimur endalausra ógna og villu. Þangað
héldu þeir inn.
„Erum við bráðum komnir?“ spurði
Banderas.
„Já“, svaraði Gomez.
Þótt þeir töluðu frekar lágt, bergmál-
uðu orð þeirra uggvænlega frá hellis-
hvelfingunni.
Gangurinn, sem þeir í byrjun fylgdu,
breikkaði snögglega og varð fyrir þeim
geisi víðáttumikill hellishvelfing. Kyndl-
arnir brunnu nú kyrrlátlega, en sýndust
eins og tvær litlar stjörnur í þessu gím-
aldi myrkurs og þagnar.
Banderas nam staðar og hlustaði.
„Það er kynlegt, að við skulum ekki
verða neitt varir við þá Zurdo og
Santuscho“, mælti hann, „þeir áttu að
bíða okkar hér með sex apacha-indíán-
um“.
„Ég skil það ekki“, svaraði Gomez,
„kannske þeir séu inni í einhverjum af
afhellunum“.
Hann kallaði milli handa sinna:
„Zurdo! — Santuscho!“
Rödd hans bergmálaði annarlega frá
hvelfingunni, en ekkert svar kom.
Gomez' kallaði aftur nokkrum sinnum,
en allt fór á sömu leið, — enginn gegndi.
„Það er þýðingarlaust“, mælti hers-
höfðinginn.
„Þælmennin eru hér ekki, eða þeir
vilja ekki svara okkur“.
„Kannske þeir hafi snúið við, þegar
óveðrið skall á?“
„Ef til vill, — ef til vill ekki. Apacha-
indíánarnir eru svikulastir og grimmlynd-
astir af öllum rauðskinnum. Hver veit
nema þeir ætli að tæla okkur í einhverja
gildru“.
„Hvað sem öðru líður skulum við fara
varlega“, sagði Gomez.
„Haltu á kyndlinum", sagði Banderas,
„meðan ég hleð skammbyssuna mína“.
Gomez hlýddi. Að vörmu spori spurði
hann:
„Hvað eigum við nú að gera?“
„Það sem við ætluðum okkur, þegar
við lögðum af stað“.
„Að fara inn í Gimsteinadalinn“, sagði
Gomez með óttablandinni rödd.
„Auðvitað. Heldurðu að ég hafi farið í
þessa hættuför að gamni mínu einvörð-
ungu?“
„En ef rauðhundarnir ráðast á okkur,
að óvörum?“
„Þá munum við berjast og reka þessa
þrællyndu rauðskinna á flótta“.
„Já, en þeir eru sjö, með Zurdo, á
móti okkur tveimur11.