Nýjar kvöldvökur - 01.07.1941, Qupperneq 50

144
DÆTUR FRUMSKÓ GARINS
N. Kv„
dökkur, en næstum því hvítur fyrir hær-
um. Það var Zurdo, gullfarinn. Don Ro-
driguez hafði ráðið hann til sín, til að láta
hann leita að dýrum málmurri í landar-
eign sinni.
Sá þriðji var skilgetinn sonur frum-
skógarins. Hann var af kynflokki Apacha-
indíána. Þegar hann var drengur, hafði
hann verið tekinn til fanga í bardaga
milli Indíána og hvítra manna. Hann -hafði
hina sterku líkamsbyggingu Indíánanna.
Þessi maður var Santuscho. Vegna kunn-
ugleika hans á hverjum þumlung lands í
Sonora hafði plantekrueigandinn tekið
hann gullfaranum til aðstoðar.
Allir höfðu þeir ráðizt á hacienduna
vegna meðmæla hershöfðingjans, og þjón-
ustufólkið hvíslaðist á um það sín á milli,
að þeir mundu hafa verið í þjónustu hans
áður fyrr.
Augljóst var, að þeir stóðu enn í ein-
hverju sambandi við Banderas, því að
þegar hann bar vínglasið, sem hann hélt
á, að vörum sér, mátti sjá svipbrigði og ó-
kyrrleika á Gomez og Zurdo. í svip Indí-
ánans var aftur á móti enga breytingu að
sjá.
Að vörmu spori reis Zurdo á fætur og
mælti með óstyrkri röddu til félaga sinna:
„Á morgun ætla ég að rannsaka svæðið
niður við Gilafljótið. Húsbóndinn telur
líkur fyrir því, að þar muni vera stein-
kolalög að finna. Komdu Santuscho, okk-
ur er mál að hátta, því að morgni bíður
okkar erfitt dagsverk“.
Indíáninn reis seinlega á fætur.
„Bíðið þið við“, mælti Gomez og spratt
einnig á fætur, „ég verð samferða. Ég er
þreyttur og ætla að fara að hátta“.
Þremenningarnir buðu góðar nætur og
hneigðu sig djúpt fyrir húsbónda sínum.
Því næst yfirgáfu þeir stofuna.
Hershöfðinginn fylgdi þeim eftir með
augunum, en sneri sér síðan að Don Rod-
riguez og börnum hans. Plantekrueigand-
inn bjóst nú til ferðar, hann tók þétt í
hönd vinar síns að skilnaði og strauk blíð-
lega um vanga barna sinna. Síðan hvarf
hann einnig út úr stofunni. Stundu síðar
heyrðist hrikta í vindubrúnni og hófadyn-
ur, sem smádvínaði, unz hann hvarf í
fjarska.
Hershöfðinginn reyndi að halda uppi
samræðum, en systkinin svöruðu honum
fáu. Það virtist eins og honum væri mjög
umhugað um að halda þeim sem lengst í
borðstofunni.
Loksins sneri hann sér að Donnu Dolo-
res og spurði:
„Er yður ógeðfellt að koma upp á þak-
ið dálitla stund?“
„Síður en svo“, svaraði hún fegins hug-
ar, „ég vil gjarnan fá ferskt loft, áður en
ég geng til hvílu“.
Hershöfðinginn fór á undan upp vindu-
stigann, sem lá upp turnbygginguna og
endaði við dyrnar út á þakið. Donna Do-
lores og Don Jaime fylgdu honum eftir.
Uppi á þakinu voru langar raðir af
blómapottum, en á milli þeirra voru
bekkir með mjúku, rósofnu áklæði, sem
minntu ósjálfrátt á hvíld og næði.
Hacíendan lá á bersvæði, svo að síður
yrði hægt að ráðast að henni óvörum af
Indíánum. En utan við það svæði tók við
hávaxinn, skuggalegur frumskógurinn. Þó
voru það nokkur rjóður, sem höggvin
höfðu verið, umhverfis kofa starfsfólks-
ins. í tvær höfuðáttir teygði frumskógur-
inn sig víða vegu, en í þriðju áttinni að-
skildi mjótt skógarbelti búgarðinn frá
grassléttunni, sviplausri og óendanlegri.
Framhlið búgarðsins sneri út að bökkum
Coloradofljótsins, sem streymdi breitt og
straumþungt í áttina til Kaliforníuflóans.
Handan við fljótið tók við þrotlaus frum-
skógur, allt til stranda Kyrrahafsins.
(Framh.).