Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 18

12
STÍNA LÆTUR ÁNETJAST
N. Kv.
á milli varanna, sem héldust í sörnu stöðugu
gáttarstellingunni.
Stína hafði líka gilda ástæðu til að taka á
þfolinmæðinni, því að af hálfri annarri
mílu átti hún eftir að ganga heila; svo langt
var frá kaupstaðnum, þar sem hún var í
vist, til þorpsins, þangað sem hún ætlaði.
Húsmóðir hennar, prófastsekkjan, hafði
gefið henni heilan frídag; hann fékk hún
tvisvar á ári, við föstuinnganginn og nú eft-
ir sumarleyfið, þegar synirnir tveir — stú-
dentarnir — voru farnir aftur til Kaup-
mannahafnar. Og Stína notaði æfinlega
þessa tvo aukafrídaga til að heimsækja átta
ára dóttur sína, sem því miður var lausa-
leiksbarn; henni hafði hún komið fyrir í
dvöl með einhverri meðgjöf af hreppnum
hjá hjáleiguhjónum í h-eimaþorpi sínu.
Eaðir barnsins, vinnumaður, sem hún hafði
verið samtíða, þegar hún var á tuttugasta og
öðru ári, hafði í skyndingu keypt sér far-
bréf til Ameríku, þegar hann varð þess vís-
ari, að hún ætti eitthvað í vændum.
Hægt mjakaðist hún í áttina að markinu,
en mjakaðist þó. Nokkrir vagnar höfðu ek-
ið fram hjá Stínu á leiðinni. Einn þeirra
var lipur veiðivagn, og í aftursætinu hreykti
sér gildur óðalsbóndi með rjúkandi vindil
í munni. Ökumaðurinn smellti með svip-
unni um leið og vagninn þaut hjá, og ólar-
endinn snart því nær andlitið á Stínu, svo
að henni varð fyrir að draga augun í pung
gagnvart væntanlegum voða. Vagnhjólin
þeyttu rykinu upp eins og reykjarmekki frá
vél, svo að hún hnerraði við. Lótt meira en
nóg rúm væri í vagninum, þá gat gildum.
óðalsbónda aldrei dottið í hug að bjóða
sveitastúlku sæti hjá sér, og henni því síður
að fara fram á annað eins.
Svo kom slátrari í eineykisvagni og ók
sjálfur. Hú, hæ! Hann fór á stökki í kráku-
stígum, svo að hjólin voru úti á skurðbörm-
unum til skiptis, og fjaðrirnar skullu sam-
an í sífellu. Slátrarinn var einn í sætinu,
klæddur mjóröndóttri strigatreyju, sem var
brúnblettótt af blóði; hann var að blístra
lagið að „Ó, Súsanna!“ Stráhattinum hafði
hann skotið upp fyrir svitastokkið og eld-
rautt ennið. Tvö lömb lágu í vagntroginu
aftan við sætið; þau jörmuðu letilega, rétt
eins og þau væru að myndast við að rækja
skyldu sína. Án þess að hægja á sér, hafði
slátrarinn kallað til Stínu:
„Viltu aka með mér lífsins leiðir, jómfrú
góð? Hvað segir þú um það?“
En Stína hafði ekki virt tilmæli slátrar-
ans svo mikils, að líta upp. Hún hafði sagt
við sjálfa sig:
„Slátrarar eru alltaf svo neyðarlegir í
tali.“
Stína lenti aftur í rykmekki, hnerraði og
þurrkaði sér þolinmóð með handarbakinu
á gráum baðmullarhanzka, sem hún aftur
strauk af á kjólnum sínum undir holhend-
inni.
Svo heyrði hún skrölt í þriðja vagninun?.
spölkorn á eftir sér, en hún leit ekki við til
að gá að honum. Það leið löng stund, þang-
að til hann náði henni, enda var ekið fót
fyrir fót, eftir hljóðinu að dæma. Loksins
kom Iiann. Það var lítill tvíeykisvagn með
fjöðrum og einu ökusæti. í því sat rúmlega
fertugur, holdugur, en þó ekki feitlaginn
bóndi, klæddur svörtum frakka, sem brydd-
ur var breiðum ullarböndum við löf og
vasalok; á höfðinu hafði hann ljósgráa klæð-
ishúfu, alsetta smáum hnöppum, sem hjúp-
urinn var svo slitinn af, að víða skein í hvít-
gulan trékjarnann. Stutt pípa með voldug-
um tréhaus lá og hvíldi sig í horninu á öku-
sætinu. Maðurinn skyrpti fyrst til þeirrar
hliðar, sem frá Stínu vissi, nam staðar með
hægu „tirr“ og mælti seinlega á fláustu sjá-
lenzku:
„Ekki vænti eg stúlkan vilji aka með?“
„Eg þakka kærlega fyrir,“ svaraði Stína.
Hún greip í vagnstokkinn, steig svo
þungt í fótafjölina, að hún lét mjög undan,
og settist í ökusætið, svo að hvein í fjöðrun-
um. Eigandi vagnsins leit snöggvast á hana