Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Blaðsíða 19

N. Kv.
STÍNA LÆTUR ÁNETJAST
13
á ská, eins og hann ætlaði að segja eitthvað,
en þegar hann sá engin merki þess, að gest-
‘Urinn mundi vilji eiga nokkur orðaskipti
við hann, heldur blíndi út í bláinn og
xeyndi að hola sér niður á vinstra horni
•ökusætisins eins langt frá honum og hægt
var, þá stundi hann upp vel heyranlegum
xæskingum og tautaði:
„Ójá, rétt er nú það — jæja þá,“ — þagn-
aði snöggvast aftur og þurrkaði svitann af
<enni sér, en svo greip hann pípuna, tróð í
hana tóbaki úr blöðrupoka, kveikti í henni
■og með meinlausu dangli með svipunni og
vinsamlegu ,,nú-nú“ hvatti hann gildfætta
•og ljósfexta rauðu klárana á hægt lullbrokk
<og ók áfram.
— Stöðugt þessi sarni ljósleiti vegur,
bryddur rykugu grasi og græðisúrublöðum,
— stöðugt sama skorna komháin á ökrun-
=um, og í tilbreytingalítilli víðáttu þessa
■skóglausa héraðs var ekki annað að sjá en
:Stöku ferhyrnt nýbýli eða kotkrýli, sem voru
•hulin til hálfs af espirunnum. Sums staðar
•báru uppþornuð vatnsból með rifnum,
sprungnum og hörðum leirbotni vitni um
.hina dæmalausu sumarþurrka.
„Það er annars árans lreitt í veðri,“ krimti
í manninum, þegar þau höfðu ekið snertu-
:spöl. Stína kinkaði kolli beint framundan
sér. Hann sá aðeins á hliðarsvipnum, að
nefið á henni tók örlitla dýfu. Svo þagði
hann drykklanga stund, áður en hann gerði
nýja tilraun til að fitja upp á samtali við
Stínu.
„Það gekk greitt með að ná inn korninu
í sumar, — ekki var yfir því að kvarta; það
var nú líka einstök tíð í fyrrahaust. En
kjarninn er ekki á marga fiska, — léttur —
•og hálmurinn þessi líka litla dobía!“
Þessar hugleiðingar vöktu svo mikinn
áhuga hjá Stínu, að hún sneri sér að mann-
inum til hálfs og tautaði:
„Það fór argvítuglega með heyið.“
„Já, það væri betur, ef ekki þyrfti að
kaupa fóður handa skepnunum fyrir vorið.“
„Það getur svo sem farið í hundana,“
svaraði Stína stir á svip og sneri sér aftur frá
manninum. Verið getur, að þetta látbrágð
hennar hafi firrt hann djörfung til fleiri
tilrauna, því að þegar hann hafði hvað ofan
í annað snúið sér að henni, ræskt sig og
sagt: „Ja-á, drottinn minn dýri! — ojæja,
hvað ætli það?“ — án þess að verða hinnar
minnstu samkenndar var, féll hann í þögn,
— ef til vill í íhugun! Hann beygði sig
áfram, lagði svipuna á milli fóta sér, lét
skaftið haldast upp að hægra læri og lét
rauðu klárana ráða ferðinni. Með þeim
hraða var engin leið að komast mílu á
klukkustund, en þó stóð svitinn í pollum
um lendar og læri hestanna.
Svo heyrðust engin hljóð nema tilbreyt-
ingarlaust og þungt skröltið í hjólásunum
og hringlið í aktygjum hestanna, þegar þeir
lögðu kollhúfur við flugunum, sem suðuðu
kringum vagninn og skullu við og við á
yfirleðrinu framan sætisins, svo að small
lítið eitt í.
Maðurinn vaknaði úr mókinu við það, að
stúlkan hreyfði sig eitthvað! Hann gaut
augunum til hennar og sá að hún var að
leysa hnútinn á rauðum, hvítdroppóttum
baðmullarklút, sem vafinn var um böggul
í kjöltu liennar. Innan undir klútnum var
blaðapappír, en innan úr honum kom hún
fram með væna brauðsneið með hangi-
bjúga ofan á og braut hana í tvennt. Hún
kinkaði kolli til hans, rétti honum annan
helminginn, en ekki leit hún upp á hann.
„Kæra þökk fyrir,“ rumdi í honum.
Hvort um sig borðaði sinn helming með
viðeigandi hægð og gætni. Svo kom önnur
sneið með kæstum osti ofan á, og stúlkan
endurtók hið þögla boð sitt, þegar hún
hafði skipt henni í tvennt.
„Nei, svei mér þá skammast eg mín fyrir
að þiggja meira,“ mælti hann, en þegar
Stína sat við sinn keip, tók hann við og
reyndi að vera kurteis:
„Það er svo dæmalaust gott þetta ofan á.“