Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Blaðsíða 20

14
STlNA LÆTUR ÁNETJAST
N. Kv.
Hann stóð upp til hálfs í sætinu og þreif-
aði í lafavasa frakkans, og af því að hann var
armstuttur, átti hann fullt í fangi með að
toga fram dökka þriggjapelaflösku, sem í
aðförum þessum dró upp með sér blástykkj-
óttan baðmullarvasaklrit.
„Eigum við að fá okkur einn gráan?“
spurði hann, og klökti hláturinn niðri í
honum, þótt ekki sæjust varirnar hlæja;
hann lét votan tappann ískra, er hann sneri
honum í stútnum, og rétti Stínu flöskuna.
Hún leit gremjulega við honum og bandaði
hendinni ofurlítið við flöskunni. Hann hló
eins og áður og sagði:
„Ne-ei; svei því, að það sé brennivín; það
er sætt púnsextrakt.“
Sú vitneskja olli umskiptum. Stína fékk
sér vænan sopa úr flöskunni og krimti upp
einhverju, sem átti að merkja þakklæti.
Maðurinn tók sér langan teyg og rnælti í al-
gleymingi unaðarins:
„A-a-a, mikið dæmalaust svalar það vel í
þessum líka vellandi hita, — það er dásam-
legur drykkur.“
Stína kinkaði kolli og sleikti varirnar með
tungunni. Hún viðurkenndi nautnina af
drykknum með miklu hljóðlátari upphróp-
un en maðurinn hafði gert.
Enn lá leiðin eftir Ijósleitum veginum, —
engin tilbreyting í umhverfi eða aðstæðum.
Maðurinn færði sig nokkrum. sinnum til í
sætinu, nær Stínu, eins og hann væri að
reyna fyrir sér, en í hvert skipti tróð hún sér
sem fastast upp í sætishornið sín megin.
— Lau fóru upp brekku, og þá var farið
hægast fót fyrir fót. Frá brekkubrúninni
sást þorp, og upp yfir húsin gnæfði hvítur
kirkjuturn með kölkuðum gaflþrepum af
tígulsteini. Nokkur bæjarhús stóðu skammt
frá veginum, en í bilinu í milli stóðu áburð-
arhaugar og dökkgruggugar safngryf jur.
„Tirr,“ sagði Stína, þegar hún leit lítið
húskríli með grænum gluggalistum og hálf-
visnum rósarunni í limgerðis stað.
„Nú, er það hérna?“ mælti maðurinn.
„Púrr, skilurðu móðurmájlið þitt, rauði
refur?"
Þessurn orðum var beint til þess hestsins„
sem gekk nær húsinu og hlýddi ekki skip-
uninni samstundis, en hann virtist bæta ráð-
sitt, þegar honum var núið vankunnáttunni
um nasir.
í dyrunum, sem skipt var í tvennt með
hlerum og báðir voru opnir, birtist fyrst
lítil stúlka í ljósrauðum baðmullarkjól.
„Mamma!“ kallaði hún og trítlaði út á.
steinstéttina; en þegar hún tók eftir ókunnæ
manninum og snotra vagninum, skauzt hún.
aftur inn fyrir dyrastafinn, svo að ekki sást
annað af henni en kafrjóð kinn og ljósgulur
lokkur. Að vörmu spori kom miðaldra konæ
í ljós. Hún kinkaði kolli og sagði:
„Góðan daginn, — það er Stína; víst er
svo! í dag kemur þú í vagni.“
„Eg þakka fjarska vel fyrir flutninginn,"'
tautaði Stína og rétti manninum höndina.
lauslega, en hann tók í móti með samsvar-
andi handtaki.
Stína steig niður úr vagninum og aftur
brakaði í fótafjölinni. Hjáleigukonan og
Stína kinkuðu samtímis kolli til mannsins,
og maðurinn svaraði kveðjunni með því að-
grípa ofurlítið ofan í derhúfuna, muldraði.
„nú-nú“ og ók áfram.
Stína ætlaði að heimsækja litlu stúlkuna.
sína, sem fyrr er getið. H jáleigubóndinn.
var í verkunum, og konan og Stína skiptustr
aðeins á fám orðum, meðan þær sátu að há-
degisverði, grænkáli og fleski.
„Það var Per Larsen frá Örslövlille, sem.
ók með þig,“ sagði hjáleigukonan, þegar
hún gat bezt komið því að.
„Eg þekkti hann, svo sem,“ svaraði Stína.
Við hádegisverð þenna hafðizt varla orð>
úr Stínu, en svo fór hún að leika við dóttur
sína á hlaðinu, eins og hún var vön að gera..
Leikurinn var fólginn í því, að telpan lyfti
upp pilsi móður sinnar að aftan, og svo-
dröttuðust þær með hægu dansspori franr