Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 24

18
STÍNA LÆTUR ÁNETJAST
N. Kv.
„Já, hún er rösk að lesa,“ svaraði hjá-
léigukonan.
„Ojæja, það getur vel verið, að skaparinn
sjái svo um, að þetta verði Stínu til góðs, en
sorglegt var það, að svona skyldi fara, þarna
á árunum.“
„O — nú gerir það hvorki til né £rá.“
„Svo-o? Er það?“
„Jú, því að nú ætiar Stína að breyta til;
hún fer frá prófastsfrúnni á krossmessu í
vor. Es: var einmitt með erindi við hana
fyrir Per Larsen í Örslövlille.“
„Guð almáttugur þó! Hvað er Metta að
segja?"
Prófastsfrúin gleymdi því alveg, að hún
var prófastsfrú, og fór að gráta. Hjáleigu-
konan fór þá líka að gráta og stundi þessu
út úr sér með sárum ekka:
„Per Larsen bíður þarna niðri á götunni.
Eg hef ekið með honum hingað í kaupstað-
inn, og nú ætla eg að aka heim með honum
aftur. — Það er svei því bæði gleði og þraut
í þessum lieimi.“
,,En eg verð að tala við Per Larsen," hvein
í frúnni; hún þaut á fætur og opnaði glugg-
ann. — Mikið rétt, það stóð vagn niðri á
götunni. Per Larsen sat í honum þolinmóð-
ur með loðhúfu á höfði og klæddur slag-
kápu með svörtum lambskinnskraga; hann
sat álútur, með svipuna milli fóta sér. Þegar
hann heyrði gluggann opnaðan, leit hann
upp og lyfti húfunni í kveðjuskyni. Frúin
kallaði til hans með nafni. Hann steig nið-
ur á hjólnöfina, stökk þunglamalega til
jarðar, festi hömluólunum, og þegar hann
hafði dregið upp einhvern poka undan öku-
sætinu, kom hann keifandi inn til frúarinn-
ar. Það kom á daginn, að í pokanum voru
tvær gæsir, og hann birtist í stofudyrunum
með sína þeirra í hvorri hendi.
„Tæja, Per Larsen," sagði frúin, „á meðan
gamli sálnahirðirinn yðar, maðurinn minn
heitinn, var á lífi, sáust þér aldrei."
„Nei, satt er það,“ svaraði hann stillilega,
„eg átti fjári örðugt með að láta nokkuð
fram vfir offrið, meðan eg varð að standa
straum af karlinum og kerlingunni."
o O
„En þér komuð heldur aldrei til kirkju,
Per Larsen.“
„Jú-ú, eg kom æfinlega, þegar eg hafði
eitthvað þar að gera, til dæmis þegar jarðað
var eða eg var skírnarvottur og þess háttar.
Svei því ef eg fylgdi ekki lélegustu hús-
mönnum til grafar. — En meðal annarra
orða, — það var nú annars Stína, sem eg ætl-
aði að tala um við frúna, því að eg er helzt
að hugsa um ná í hana.“ Per Larsen mælti
þessi síðustu orð með óvanalegri rögg, enda
undirstrikaði hann þau með því að hlassa
gæsunum niður í liægindastól frúarinnar.
„Ó, þær fita frá sér!“ hrópaði prófastsfrú-
in, lagði blað á borðið og flutti þær þangað.
„En, Per Larsen, — Stína á — hérna —
humm —, já, Metta er nú kunnugust því.“
„Ójá, það veit eg alveg eins vel og
Metta,“ svaraði bóndinn. „Sjáið þér til, — á
unglingsárunum kemur alls konar fyrir, og
það verður ekki við því séð, því að skapar-
inn hefur nú hagað því svo. — En Metta
fullyrðir líka, að Stína eigi 500 dali í spari-
sjóði, og hún á líka svo marga góða spjör í
kistunni sinni, bæði úr ull og lérefi, — og,
sjáið þér til, faðir hennar var þó bóndi hér
áður, og það var ekki honum að kenna, að
hann átti enga syni til að taka við og að
veiðistjórinn varð að byggja máginum jörð-
ina. Annars er hann lagztur í óreglu og er í
mesta basli.“
„En hvaðan þekkir Per Larsen Stínu?“
spurði frúin. „Mér finnst Per Larsen ætti
að hugsa sig ofurlítið um, því að nú er Per
Larsen ekkill í annað sinn. Er ekki svo? Jú,
eg held nú það. Per Larsen hefur þá átt
tvær konur. Hjúskapur er þó alvörumál,
Per Larsen."
„Já, víst svo,“ svaraði bóndinn og and-
varpaði við, „það væri synd að segja, að
hann væri gamanið tómt.“
„Kannast Per Larsen við það? Jæja,