Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Qupperneq 25

N. Kv.
STÍNA LÆTUR ÁNETJAST
19
Stína er trú og starfsöm stúlka, en það hefst
varla úr henni orð.“
Glyrurnar í Per Larsen urðu fjörlegri, og
hann varð talsvert hraðmæltari en áður:
„Já, sjáið þér til, — það er nú einmitt
það. Þetta er alveg rétt hjá prófastsfrúnni,
að eg hef verið tvíkvæntur, — það má al-
máttugur vita! Önnur konan masaði og hin
rausaði, og sjáið þér til, það kemur út á
eitt, þegar öllu er á botninn hvolft. Það var
rétt eins og verið væri að mala í kvörn
heima hjá mér í tíu ár samfleytt. Og hún
mamma, sem enn er á lífi, — hún masaði og
rausaði við báðar kerlingarnar, svo að það
var enginn friður til að éta, hvað þá annað.
En sjáið þér nú til, nú segir mamma gamla
ekki aukatekið orð síðan hún fékk slagið, og
eg held hún tóri ekki lengi. Og sjáið þér til,
— rétt eftir annirnar ók eg góða bæjarleið
með Stínu, og hún gegndi varla orði, þegar
eg yrti á hana, og því kunni eg déskoti vel.
Og hún bauð mér upp á bita, og hún og eg
— við átum steinþegjandi. Og þegar maður
hefur hlustað á svo óskaplegt mas í kven-
fólkinu um æfina, þá getur prófastsfrúin
rétt ímyndað sér, hvað mikil svíun Joað er
að ná í konu, sem kann að halda sér saman,
— og konu verður maður að hafa í bænum,
því að annars lenda inniverkin í skít og
skömm.“
„Hefur Stína gefið jáyrði sitt? Hefur Per
Larsen takað nokkuð við hana?“, spurði
prófastsfrúin.
„Ne-ei, ónei, en Stína getur ekki haft
neitt á móti því, því að hún verður bónda-
kona, — engin verða stjúpbörnin, og drott-
inn tekur sjálfsagt mömmu til sín á útmán-
uðunum. Og úr því að eg læt það gott heita,
þó að hún lenti úti á galeiðunni um árið. . “
„Nei, það skal svei því ekki koma að sök,
frú mín góð,“ sagði Metta svo ákveðið, að
auðséð var, að hún var nákunnug þessu
máli.
Frúin kallaði úti í eldhúsið á Stínu. Engu
var svarað. — Frúin opnaði hurðina. Þar va>'
engin Stína. Hún hafði af eigin hvötum
rokið eitthvað á band og ekki látið sjá sig í
bráðina; hún gat alls ekki komið sér að því
að vera viðstödd, þegar annað eins og þetta
var á seyði. Prófastsfrúin hafði orð á því,
að hún kyhni því illa, að Stína kæmi hvergi
nærri málinu, en Per Larsen brosti við og
kinkaði kolli:
„Ég er nú langánægðastur með það
svona. Um að gera að liafa ekkert mas við
það, — þá rætist bezt úr því!“
A krossmessu um vorið voru þau gefin
saman, Stína og Per Larsen. Prófastsfrúin
hellti á kaffinu í veizlunni.
Kr. M. Björnson:
Lagið eilífa.
Lagið eilífa, gulls í gildi,
guða síungt dularmál,
þrungið krafti og munarmildi,
mjúkt sem vorblær, hvasst sem stál,
hjá þér allar andstæðurnar mætast,
allir lífsins fögru draumar rætast,
glaðir hryggjast og hryggir kætast
heilagt ljós í mannsins sál.
Tónblær vígður af alheims anda
auðgar^ göfgar hug og mál.
Köldum arfþegum allra landa
yljar drauma kærleiksbál.
Munum helgi ótal fagnaðsfunda,
friðarvé í skóli grænna lunda,
endurminningar yndisstunda
óma ljúft í barnsins sál.
Bergmál liðinna dýrðardaga
draumatöfrum fylla sál,
tónar ógleymdra unaðslaga
óma blítt, sem guðamál,
dýrðleg fylling alls sem barnið biður,
blessun, líf, í tónum streymir niður,
gleði, kærleikur, frelsi, friður,
fögnum, drekkum söngsins skál.
3*