Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 37

N. Kv.
VITASTÍGURINN
31
•er það nú líklega allt saman,“ sagði Roose-
velt og hló.
ívarsen var alltaf sínöldrandi. Öðru
hvoru gat hann, orðið svo reiður við dreng-
inn, að hann óskaði þess, að hann hefði
aldrei litið hann augum. En þegar Roosé-
velt leit framan í hann og sagði: ,,Æ, fóstri
minn góður, vertu nú ekki svona reiður!“
Þá var ívarsen öllum lokið, og hann gat
■ekki varist brosi. Það var alls ekki fært að
standast drenginn.
En samt var það eitt atriði, sem oft gat
hleypt upp suðunni í ívarsen, og það var
öll þessi uppnefni eða viðurnefni, sem
menn skemmtu sér við að klessa á náung-
ann hérna í bænum. Þetta var sérstaklega
■orðin hrein íþrótt æskulýðsins. Hann var
alveg hættur að kippa sér upp við að hafa
verið nefndur Kífarsen í allt að því heilan
mannsaldur. Nú var hann orðinn því svo
vanur; en áður fyrr hafði honum gramizt
það meira, en góðu hófi gegndi. En nú var
Roosevelt einnig tekinn upp á þessum
ósóma; t. d. kallaði hann dóttur Krossbóls
tannlæknis „fröken Plómu!“ Þaðvar því eng-
in furða, þótt tannlæknirinn yrði reiður og
teldi þetta móðgun við sig; en um það var
nú ekki að fást. En hitt var verra, að hann
hafði strengt þess heit að hefna sín. Þegar
ívarsen frétti það, taldi hann hyggilegast að
fara til næsta bæjar til að láta gera við tenn-
ur sínar. Hann vildi ekki eiga á hættu að
láta kvelja sig Roosevelts vegna.
Hitt var tæplega eins varhugavert, þótt
Roosevelt kallaði dætur Sönnikens bakara
,,Bolludeig“ og son Amdals garðyrkjumanns
„Karl plöntu“. En Roosevelt varð samt að
lokum að heita ívarsén því að hætta þessu
„endurskírnar-veseni“ sínu.
Smám saman féll þetta líka úr tízku, því
að er til lengdar lét, hættu menn að hafa
gaman af þessu. Það hafði því aðeins verið
Gottlieb, sem kallaði ívarsen Kífarsen; en
það var nú allt öðru máli að gegna með
„Stúdentinn". Honum leiðst að segja svo
margt, sem honum datt í hug, án þess að
nokkur tæki það illa upp. Öllum var Ijóst,
að þetta var græzkulaust hjá honum. Og
það skildist Ivarsen líka.
Roosevelt komst brátt að raun um, að
fengi ívarsen ómótmælt og viðnámslaust að
nöldra og rausa svo sem hálfa klukkustund,
var þessum köstum hans venjulega lokið.
Og eftir á gat hann verið mjög góður og
viðráðanlegur á allan hátt. Hann var þá vís
að bjóða drengjunum ofan til að spila
„púkk“, og er hann var kominn í sólskins-
skapið, hafði hann á boðstólum bæði rauð-
víns-púns og vindla. I hvert sinn sem Anna
eldabuska varð þess áskynja að fokið hafði
í ívarsen, leitaði hún trausts hjá Roosevelt.
Henni var sem sé orðið það fyllilega Ijóst,
að hann var eini maðurinn í öllum bænum,
sem kunni réttu tökin á ívarsen. En hitt var
og jafnvíst, að á hann rann vígamóður í
hvert sinn, sem Fía Stolz birtist. Sem betur
fór, kom Fía mjög sjaldan, og þá aðeins í
búðina til ungfrú Evensen.
Ótal sinnum hafði Roosevelt spurt ívar-
sen, hvort hann vildi ekki koma með sér
upp í vitann. En ívarsen sagði alltaf nei,
þakka þér fyrir, og afsakaði sig með því, að
hann treysti sér ekki til að labba upp „Vita-
stíginn“. Roosevelt sagði, að Jrað væri nú
vandalaust, ef hann aðeins færi sér nógu
hægt. En nei, ívarsen vildi ekki leggja í
það. Ástæðan var sennilega sú, að hér neðra
var Roosevelt meira á hans vegum; þarna
efra áttu þau öll ítök í honum, og ívarsen
var alls ekki um það. Hann var afbrýði-
samur. Og auk þess hafði hann heldur and-
úð á Fíu, og honum þótti vitavörðurinn
líka heldur veigalítill. Þegar ívarsen var í
nöp við einhvern, rættist það heldur aldrei
af honum. Hann gat borið það með sér ár-
um saman. Hann hafði til dæmis aldrei
gleymt því, að Fía hafði farið að sletta sér
fram í „afskipti" þeirra ungfrú Evensen.
Það hefðu svei mér aldrei verið nein af-
skipti þeirra milli! —