Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Page 38

32
VITASTÍGURINN
N. Kv„
Roosevelt hafði nú fengið óstjórnlega
löngun til að ná í flugskreiðan vélbát, „sem
gæti brunað fram úr öllum sætrjám sunds
og voga.“
„Mér finnst, að þú hafir nóg með vélhjól-
ið,“ nöldraði ívarsen hálfgramur.
„Það væri svo gaman að snúa á þessa
Óslóar-burgeisa, sem liggja hér á vélbátum
sínum og keppa við okkur með lágmarks-
verði meðfram allri sjávarströndinni." Þeg-
ar ívarsen heyrði samkeppni nefnda, spratt
hann á fætur:
„Já, gætirðu snúið á þá, Roosevelt, þá
skaltu, fjandinn fjarri mér, fá vélbát! Mér
hefir lengi gramist þessi skitna samkeppni
þeirra.“
,,Sérstaklega í nýlenduvörum," greip
Roosevelt fram í borginmannlega.
„Ojá, en einnig í víni, drengur minn. Við
missum viðskiptamenn á hverjum degi.“
„Þeir blanda líka auðvitað vínið, bann-
settir þrjótarnir,“ sagði Roosevelt.
„Já — hm. Það gætum. við nú gert líka.
En gæti bátur sá, sem þú hefir í huga, losað
okkur við keppinautana, þá skal firmað afla
sér hans tafarlaust."
Það voru ekki liðnar margar vikurnar,
þegar léttbyggð vélsnekkja kom brunandi
inn sundið í reýnsluferð. Skipstjóri bæjar-
ferjunnar áætlaði ganghraðann um 20 míl-
ur. Roosevelt stóð við stjórn. í stafni blasti
við rauð veifa með fangamarki ívarsens á
hvítum grunni. Á hliðar bátsins var skráð
gullnu letri:
„P. M. ívarsen. — Vín- og Nýlenduvöru-
verzlun."
Það hafði kostað Roosevelt miklar fortöl-
ur að fá ívarsen til að vera með í reynslu-
ferð þessari; og er hann frétti, að einn báta
Óslóar-firmans ætlaði að keppa við Roose-
velt, varð hann hálfsmeykur; en ótti hans og
kvíði smáminnkaði og hvarf að lokum. Báð-
ir bátarnir brunuðu af stað á fullri ferð.
ívarsen var svo spenntur, að hann gleymdi
alveg reikningnum að upphæð 17,500 krón-
um, sem báturinn hafi kostað.
Þegar bátarnir brunuðu samhliða upp
sundið, var ívarsen svo ákafur, að hann reis
upp og kallaði: „Hert’ á honum, Roosevelt
— hert’ á honum, eins og þú getur — láttu.
nú sjá, að þú kálir þessum auvirðilega.
keppinaut!"
Og Roosevelt seig fram úr, og innan>
skamms var hinn orðinn langt á eftir. Ivar-
sen reis aftur upp, spýtti í áttina til keppi-
nautsins, klappaði Roosevelt á öxlina og:
sagði:
„Vive la Concurrence, þannig á að taka
þá!“
Þegar komið var að landi, og Ivarsen
kominn upp aftur á bryggjuna, tilkynnti.
hann hátt og snjallt öllum þeim, sem þar
voru saman komnir: „Fóstursonur minn og;
verzlunarfélagi, Roosevelt Stolz ívarsen, á
fyrir hönd firma vors að sýna og sanna, að
Straumsund getur keppt við höfuðstaðinn!“
„Húrra — húrra! — Húrra fyrir Ivarsen!"
öskraði mannfjöldinn.
Roosevelt var að leggja af stað í fyrstU'
ferð sína á léttisnekkjunni. Báturinn var
lilaðinn sýnishornum af alls konar vörum
frá birgðum verzlunarhússins P. M. ívarsen.
Inni í skrifstofu átti ívarsen langt trúnaðar-
samtal við Roosevelt. Hann innrætti hon-
um stökustu varkárni á alla vegu og lagði á
ráðin hollt og góð. Loksins tók hann Roose-
velt um hálsinn og sagði: „Vertu nú sæll,
drengurinn minn, og velkominn aftur. Þú
veizt, að ég á engan annan en þig að treysta
á, og bráðum legg ég alla verzlunina með
Aktiva og Passiva í hendur þér.“ Hann kom
ekki upp fleiri orðum, því að hann varð svo •
klökkur, að hann fékk grátstaf í kverkarnar.
Roosevelt hjúfraði sig upp að honum og
horfðist í augu við hann.
„Þú ert svo góður við mig, fóstri, og þú.
mátt treysta því, að ég skal vinna með hags-
muni verzlunarinnar fyrir augum.-----Það •