Nýjar kvöldvökur - 01.01.1945, Síða 40

34
VITASTÍGURINN
N. Kv
sent drenginn í þessa fyrstu ferð. Báturinn
var spánnýr og óreyndur, og bátshöfnin
þekkti enn lítið til hans og hinnar marg-
brotnu vélar. Honum fór að verða órótt
innanbrjósts. Hann nam staðar við skrif-
púlt ungfrú Evensen, teygði úr handleggj-
unum og sagði: ,,Það getur vonandi ekki
verið neitt athugavert, ungfrú Evensen, þó
að ég sendi drenginn af stað í þessa ferð?“
,,Nei, fjarri fer því, veðrið er gott, og
bátsmennirnir eru áreiðanlegir og duglegir.
Þér getið svei mér ekki alltaf farið með
piltinn eins og brothætt postulín; það verð-
ur einhvern tíma að reyna hann, svo að þér
getið komizt að raun um, hvaða dugur er
í honum.“ ívarsen geðjaðist ekki að þessu
svari.
„Dugur í honum? Hann hefir nú dug til
svo margs, skal ég segja yður, ungfrú Even-
sen, og hann mun reka verzlunina, svo að
hún aukizt og eflist stórkostlega! Bíðið þér
bara!“
„O — mér virðist nú herra ívarsen hafa
rekið verzlunina sæmilega vel. Það er svo
sem vandalítið fyrir þann, sem á eftir kem-
ur.“
„Jæja, haldið þér kannske ekki, að það
verði kapphlaup og samkeppni héðan af og
í allri framtíð?“ Hann sneri baki við henni
og gekk yfir að loftvoginni.
„Skolli er að sjá, hvað hún fellur mikið,“
tautaði hann, um leið og hann drap fingri á
vogina. Síðan gekk hann upp á loft og nam
staðar við gluggann og horfði út yfir Torgið
og út á sundið. Nú sleit regndropa úr lofti,
og í austri dró upp stóra, svarta skýjaklakka.
Uti á sundinu tók vindur að ýfast og reisti
þegar hvítfreyðandi smábylgjur.
„Anna!“ kallaði hann. „Anna, komdu
hingað inn. Hann er víst að rjúka upp með
ofviðri, er það ekki?“
»»Jú, ég held nú það, að hann sé að rjúka
upp,“ sagði Anna og stakk höfði inn í gætt-
ina.
„Heldurðu, að það verði stormur, Anna?“
„Stormur? Það hvín og vælir í reykháfn-
um, og þegar svo er, þá er alltaf austan-
stormur í vændum."
„En góða Anna, það var víst ógætilegt af
mér að láta drenginn leggja af stað í þessa
ferð; ég hefði átt að senda einhvern annan.“
,,Ég var að hugsa um að segja yður það,
ívarsen, en svo þorði ég það ekki.“
„Þorðir — þorðir — hvern fjandann
varstu hrædd við? Það var skylda þín, blátt
áfram skylda þín að aðvara mig, fyrst þú
vissir, að hann myndi hvessa.“
„Ekki vissi ég, að hann m.yndi hvessa,“
svaraði Anna. Það var farið að síga í hana.
Alltaf jrurfti hann nú að skamma hana.
„Varstu ekki rétt áðan að segja, að þyt-
urinn í reykháfnum boðaði alltaf austanátt
og storm?“
„Jú, jú, en það var fyrst rétt áðan, sem
það byrjaði; fyrr í dag var allt dauðakyrrt
eins og í gröfinni."
„Ofurlítill goluþytur getur nú ekki verið
neitt viðsjárverður. Báturinn er traustur, og
mennirnir áreiðanlegir."
, Jæja, þá hefir herra ívarsen heldur enga
ástæðu til að vera að skamma mig.“ —
Stormurinn jókst í sífellu, og Ivarsen
varð æ órólegri. Hann hafði nú megnasta
samvizkubit út af því, að hann skyldi hafa
látið Roosevelt fara, og honum virtist hann
sjá drenginn liggja í brimgarðinum úti á
milli skerjanna. Hann vatt og sneri upp á
gigtbogna fingurna og ráfaði eirðarlaus
fram og aftur um. stofuna. Hann hrökk við
í hræðslu í hvert sinn, er rokurnar skullu á
húsinu, og varð hugsað til drengsins síns:
Hvað ætli nú yrði af honum, ef Roosevelt
færist? Peningarnir? Svei þeim öllum, ef að-
eins drengurinn kæmi aftur. En rétt á eftir
iðraðist hann þess að hafa sagt þetta; því að
ef til vill gæti það komið honum í koll.
Þetta var í fyrsta sinn, sem upp skaut í sál
hans eins konar ótta við eitthvert yfirnátt-
úrlegt afl eða mátt, sem umsvifalaust gæti á
einhvern komið yfir hann og tekið bæði